Zondag 02 juni 2013

Blog - In plaats van een vermoeiende klim in de Pyreneeën aan te gaan kan sir Bradley Wiggins op 6 juli in Londen op zijn gemak de Underground nemen naar Hyde Park om van de Rolling Stones te genieten. Niet dat Wiggo daarom van de Tour heeft afgezien, hoewel sir Mick Jagger hem natuurlijk een ereplaats zal bieden, als de grote wielerfan die hij is. Het is duidelijk dat zelfs Sky zekere limieten moet erkennen, nu de eerste Britse Tourwinnaar zelf tegen zijn grenzen is aangefietst.

Zelf heb ik de Giro grotendeels gevolgd op vakantie in Engeland en Ierland. En dus las ik ook de voorverhalen in de Britse pers. In de dagen voor de start in Napels gaven ze nog hoog op over de optie dat Wiggins nu ook de eerste Engelse winnaar van de Italiaanse ronde kon worden. Het was te mooi om waar te zijn, hoewel het als verzinsel goed was om extra kranten te verkopen. Er was één man die nog minder in het mirakel geloofde dan ik: Wiggins zelf. Uiteraard vertelde hij aan de Engelse verslaggevers hoe diep hij de zege wilde, maar hij zei er ook met veel realiteitszin bij hoe hij opzag tegen de opdracht. Zwaar, uitputtend, moeilijk. Als heer van het Engelse fietsen was hij er in Italië al klaar mee voor hij een meter gefietst had. De rest is inmiddels sneue geschiedenis.

Het deed me sterk aan Jan Janssen denken. Onze allereerste Nederlandse Tourwinnaar had in 1968 in het Bois de Vincennes een eenmalige historische piekervaring. Hij wist dat er geen herhaling inzat, bij het aantreden van de Kannibaal, Eddy Merckx. Na die legendarische prestatie was het voor Jan ook meteen genoeg. Hij had iets gepresteerd wat heel lang voor onmogelijk was gehouden. Zo was het ook met Wiggins, maar wel in een volslagen andere tijd.

De Engelse Tourzege van 2012 was ook het succes van een systeem. Bij Sky kregen ze er geen genoeg van om het uit te stralen en te communiceren. Ze konden zich vorig jaar nog de luxe veroorloven om Froome op te offeren, als betere klimmer. Na een winter vol dopingdrek uit het voorbij regime van Lance Armstrong kwamen de verhalen over de nieuwe methodiek onder Dave Brailsford, met veel begeleidend personeel en organogrammen en al. Het was evident: British Rule had zich opnieuw gevestigd.

So far, so good. Ik had mijn bedenkingen, bij zoveel vertoon van perfectie. Inmiddels zijn de gebreken duidelijk geworden. Dat is erg plezierig, behalve voor Sky. Hoe perfect de plannen ook zijn en hoe gespecialiseerd een staf in elkaar zit, altijd is er die ene grillige factor: de menselijke. Nóg kan Sky Froome uitspelen in de jubileumeditie van de Tour, maar de tegenslagen van Wiggins moeten toch bijdragen tot het besef dat niet alles schitterend te plannen is. Zeker niet in het nieuwe wielrennen. Daar waren ze bij Blanco al langer achter. Robert Gesink moest net als Bradley Wiggins de Giro verlaten. Er was meer van de Nederlander verwacht, het was allemaal secuur in schema gezet. Nóg zie ik Roberts opgave niet als hopeloos falen. De Achterhoeker blijft een goeie renner die steeds weer voor zware, uitputtende, moeilijke opdrachten staat. Hij zal Bauke Mollema volgaarne voor laten gaan in een Tour zonder Wiggins.