Vrijdag 25 maart 2016

Blog - Frietshop Sabine handelt de laatste klant af en bij café Carillon worden de stoelen binnen gezet. Het marktplein,waar volgende week zondag de bussen van de ploegen staan, is volgebouwd met gesloten kermisattracties. Bij de buren van draaimolen 'Crazy Dance', worden de laatste spullen uitgepakt. Een stapel lege dozen, net nog gevuld met knalroze knuffels, staat op het glimmende wegdek. Even verderop, bij de Natuurkijkers (oog in oog met de natuur) buigen vier mannen zich over een scherm en voeren een geluidloos debat, de info-avond van "de heupkliniek" in het Algemeen Ziekenhuis (aanvang 19.00 uur) is zojuist afgelopen. Om de hoek van het verder verduisterde hospitaal rijdt de ene na de andere ambulance bij de spoedopname aan.

Ik maak een late wandeling door Oudenaarde aan de vooravond van de Vlaamse Hoogmis. In mijn hoofd vul ik het lege straatbeeld op met beelden van zondag over een week. Drommen mensen met de opgewonden blik die hoort bij een dag bier, friet en koers, het getoeter van een fietsend dweilorkest, de bezwete koppen van wielertoeristen die zich net nog hebben gemeten met de profs in een korte fietspadsprint.

Het is geen gemakkelijk doorkomen, vanavond razen er automobielen over het natte asfalt terwijl ik temidden van de meute loop, op weg naar de plek waar geschiedenis geschreven gaat worden. Ik weet de obstakels te vermijden en sta plots aan finish op de Minderbroedersstraat. Mijn blik gaat richting het rode vod, goed te zien op deze kaarsrechte weg naar Ronse. Ik tuur gretig in de verte, in de hoop een eerste blik te vangen van de koers, van een zinderende eindsprint. De spanning stijgt maar het blijft stil.

En terwijl ik doorweekt raak van de regen vervagen de beelden van de Hoogmis. Het wordt stil, doodstil. Ik besef plots dat ik midden in de nacht in het niemandsland sta, op een verkeersheuvel in de snelweg. Als ik me omdraai zie ik de vlaggen van Oudenaarde halfstok hangen en herinner me weer de koppen in de kranten in het café zojuist. Ik loop langzaam terug, mijn gedachten bij die verschrikkelijke beelden van eerder deze week.

In het Centrum van de Ronde van Vlaanderen is het een drukte van jewelste, het is de avond van de Flandrien. Blije hoofden, rode konen, lege bierglazen op de tafels. Ik besef, België huilt, maar de koers wacht op niemand...  (Erik Jan Jansen)