Robert Gesink: nieuwe teleurstelling
Top vijf was het officiële doel, maar Robert Gesink sprak de hoop uit om op het podium te gaan rijden. Zijn redenering was een vrij logische: ik ben al eens vijfde geworden in de Tour, dan kan ik ook derde worden in de Giro. Nog een gedachtegang van de Varssevelder: als Hesjedal de Giro kan winnen, dan moet ik toch ook tot zo’n soort prestatie in staat zijn. Helaas bleek de loodzware editie van de Giro d’Italia niet gemaakt voor zulke simpele optelsommetjes.
Het begon allemaal crescendo voor Gesink. Tot diep in de tweede week van de Giro lag hij podiumkoers. Maar zaterdag 18 mei, in de veertiende etappe met finish bergop in Bardonecchia kende de Nederlander een offday. Verkleumd en ondersteund door een groot gedeelte van zijn ploeg kwam hij als 35^ste binnen op meer dan vier minuten. Weg podium, misschien wel weg top tien. Maar Gesink herpakte zich. De ‘jour sans’ leek een incident en Gesink liet zich in de dagen daarna van zijn beste kant zien. Hij viel aan, en bleef daarnaast zicht houden op de top tien van het klassement. In de rit naar Ivrea zat hij in een prachtige kopgroep van vier. Hij had kunnen sprinten voor de ritzege, ware het niet dat op twee kilometer voor het eind er een probleem was met zijn ketting. Weg kans op een etappe. Zonde, want een rit in de Giro had het Nederlandse wielrennen een flinke boost kunnen geven. Daarna zat het er niet meer in voor Gesink. Hij werkte een matige tijdrit af, bleek al tijdens die rit tegen de klok zich niet lekker te voelen en hij stapte uit de Giro. Drie dagen voor Brescia was het over en sluiten. Gesink kan een goede grote ronde rijden. Zelf zei hij: ‘Nederland wil dat ik op het podium sta van de Tour, maar het lijkt me logisch om eerst in de Giro of de Vuelta bij de eerste drie te fietsen.’ Misschien kan hij die filosofie nog een beetje verfijnen: het is nog logischer om eerst eens een rit te winnen in een van de grote rondes. Dan komt een goed klassement vanzelf.

Wilco Kelderman: de toekomst
Wilco Kelderman deed het uitstekend. Zeventiende in de eindstand, derde in het jongerenklassement, paar dagen witte trui. Kan klimmen, tijdrijden en knechten. Hét talent voor de toekomst, daar moeten we zuinig mee omspringen. Laat ook hem eerst voor een ritzege gaan in de komende grote rondes en niet meteen een Joop Zoetemelk-opdracht meegeven.

Stef Clement: terug als tijdrijder
Stef Clement viel ook op in positieve zin. De Blanco-routinier werd vijfde in de vlakke tijdrit en achtste in de klimtijdrit: uitstekend. Heeft nadat hij lang kampte met een rugblessure laten zien nog toekomst te hebben als topper in het tijdrijden. Schrijf hem maar op voor het NK.

Pieter Weening: sterk bergop
Pieter Weening (Orica-GreenEdge) was sterk in de bergritten. Viel aan waar mogelijk, maar kon helaas zijn ritzege uit 2011 geen vervolg geven. Misschien net niet meer zo goed in vorm als dit voorjaar, maar toch reed de Fries een zeer aantrekkelijke Ronde van Italië. Van alle fietsende Nederlandse profs heeft hij nog altijd de meest aansprekende erelijst. Hoewel hij deze Giro die erelijst niet kon aanvullen, liet hij wel zien hoe je aan zo’n erelijst komt: gewoon aanvallen.

Maurits Lammertink: bijna sprinten voor de rit
Was na Gesink misschien wel de Nederlander die het dichts bij een ritzege was. In de twaalfde etappe zat de Vacansoleil-coureur in de kopgroep van vijf die 300 meter voor de streep in Treviso werd teruggepakt. Goed debuut.

Overigen: vluchters van de dag
De andere twaalf Nederlanders probeerden het wel, maakten soms deel uit van een ontsnapping (o.a. Thomas Dekker, Brian Bulgac, Dirk Bellemakers, Martijn Keizer, Pim Ligthart), maar konden toch geen onwisbare indruk achter laten deze Giro. Meezitten in de vlucht van de dag is leuk, maar het is nou ook niet iets om meteen het Sportjournaal mee te openen.

Vacansoleil-DCM: teleurstellend
Vacansoleil-DCM kwam na de schitterende Giro van 2012 (podiumplaats voor Thomas De Gendt plus schitterende ritwinst op de Stelvio) dit keer amper in het spel voor. Rafael Valls werd 29^ste, Rob Ruijgh 55^ste. Buiten Lammertink kwam ook niemand in de buurt van etappewinst.

Argos-Shimano: prima Giro
Een buitengewoon te Argos-Shimano boekte wel een ritzege, met John Degenkolb in Matera. Daarnaast bleek Luka Mezgec een prima stand-in voor de Duitse kopman, die deze Giro al vroeg naar huis ging. Mezgec sprintte vier keer naar een plek bij de eerste vijf. Een goede Giro voor Argos-Shimano, maar de Nederlandse wielerliefhebber zal er de vlag niet voor buiten hebben gehangen.

Kortom
Misschien zullen we later over deze Giro zeggen: dat was de eerste grote ronde voor Tour-legende Kelderman. Of in die Giro maakte het grote publiek voor het eerst kennis met Ronde van Vlaanderen-winnaar Maurits Lammertink. Dat zou leuk zijn. Maar voorlopig mag deze Giro – wat betreft het Nederlandse wielrennen - de boeken in als ééntje om weer snel te vergeten.

Tekst: Timo Bruijns, Foto (c): RCS