Zondag 19 mei 2013

Blog - Helaas, de euforie die we na een weekje Giro voelden, is na week 2 als sneeuw voor de zon verdwenen. De hoop op een podiumplaats voor Robert Gesink, die na de eerste week reëel leek, kan al op de tweede rustdag de vuilnisbak in. Sterker nog: een plaats bij de top-tien lijkt al illusoir. Nadat Gesink in de rit naar de ijskoude top van de Jafferau letterlijk en figuurlijk door het ijs zakte, kwam er voor de zoveelste keer een eind aan Neerlands Hoop in Koude Dagen in de Giro. Omringd door zijn ploegmaten kwam hij mentaal geknakt en met het hoofd diep tussen de schouders gebogen over de streep. En weer stel ik mij dan een aantal vragen, die ik me wel vaker stel als ik zie dat het fout gaat met de lange uit Aalten.

Zoals: Is zijn voorbereiding wel op zijn maat gesneden? Moet er niet eens een eind komen aan zijn samenwerking met Louis Delahaye? Is het wel goed dat hij zich altijd als een winnaar-in-spe voorbereidt op één enkele wedstrijd? Moet hij niet eens wat meer wedstrijdervaring en -hardheid opdoen met de intentie de dood-of-de-gladiolen in plaats van dat steeds maar weer met zijn ploegmaten tegen een berg opdraven in de eenzaamheid van de Sierra Nevada of Tenerife? Kortom: is het niet de hoogste tijd dat hij het roer eens volledig omgooit? Gesink wordt op 31 mei 27 jaar. Volgens de theorie is dat de beste leeftijd voor een wielrenner, maar Gesink geeft de indruk dat zijn beste jaren al een tijdje achter hem liggen. Hoe kan dat in godsnaam? Anybody out there?

Beste jaren achter de rug
Bij wie de beste jaren echt achter de rug zijn, is Bradley Wiggins. But who cares? De inmiddels tot de adelstand verheven Brit vierde op 28 april zijn 33ste verjaardag. Hij koerst al sinds 2002 als beroepsrenner, toen hij bij La Française des Jeux zijn eerste contract tekende. Via Crédit Agricole, Cofidis, High Road en Garmin-Slipstream kwam hij uiteindelijk bij Team Sky terecht, waar Dave Brailsford de gouden pistier omkneedde tot een echte winnaar op de weg. Wiggins legde een fraai en lang parcours af, dat in 2012 op 32-jarige leeftijd leidde tot een droomserie (Parijs-Nice, Tour de Romandie, Dauphiné Libéré) met als hoogtepunten de Tour de France en de Olympische titel in het tijdrijden. En daarna werd het stil rond Brad. Dit jaar ging het er in de aanloop naar de Giro een stuk minder geolied aan toe en zijn uitspraak vlak voor het vertrek van de Italiaanse ronde – hij had zich bedacht en ging toch weer voor de Tourzege, in weerwil van zijn belofte aan Chris Froome – sprak boekdelen over zijn zelfzekerheid.

Gestuntel in de regen
Het begin van de Giro was nog goed, met winst in de ploegentijdrit, maar daarna begon hij re kwakkelen, met tussendoor een mysterieus gereden rijdrit. Zijn gestuntel bergaf in de regen was verbijsterend. Brailsford haalde een verkoudheidje aan als excuus, maar natuurlijk zat de kwaal veel dieper. Diverse experts spraken vanaf de zijlijn hun vonnis uit. Zo zei de vroegere meesterdaler Rini Wagtmans in de Gazet van Antwerpen dat zijn deconfiture een kwestie van te weinig beroepsernst was. Volgens Wagtmans heeft Wiggo zich de afgelopen winter gewoon te veel laten gaan, met als gevolg dat hij zo’n 7 à 8 kilo te zwaar aan het vertrek stond in Napels. Ik citeer de Brabander: ‘Bij het klimmen verbruikt hij te veel kracht, zodat hij niet fris genoeg aan de afdaling begint en corrigeren moeilijk wordt. Dat zorgt dan weer voor onzekerheid en voor valpartijen, die het zelfvertrouwen nog meer aantasten.’

Van ovaal naar rond
Waarschijnlijk heeft Wagtmans een punt. Een ander punt is dat Wiggins in de Giro ineens zijn ovalen Osymetric bladen niet meer op zijn Pinarello fiets had zitten. En met die bladen heeft hij vorig jaar nou juist zoveel succes geboekt. Volgens Maas van Beek, de bloedfanatieke houder-op-leeftijd van de beste werelduurprestatie achter de derny, en verdeler van de Osymetric bladen in Nederland, is dat geen beslissing die Wiggins vrijwillig gemaakt heeft, maar die hem door Shimano is opgedrongen. Van Beek – en hij is bepaald niet de enige – zegt dat Shimano hem zelfs een substantiële som geld betaald heeft om weer met het circulaire Dura Ace materiaal te gaan rijden. Omdat je als journalist altijd hoor en wederhoor moet plegen, heb ik bij Shimano geïnformeerd wat daar van waar is. Shimano antwoordde dat zij ook gehoord hebben dat zij Wiggins één miljoen euro zouden hebben betaald voor de switch, maar dat het pertinent niet waar is: ‘Brad gelooft er niet meer in voor zijn gewone fiets omdat het te veel nadelen heeft qua schakelfunctie. Bovendien: Wiggins is een veel te grote renner om hem dingen te verbieden of te verplichten. Het is zijn eigen keuze geweest.’

Run Gesink, run!
En zo blijft de bal in het midden liggen, want de mensen achter Osymetric zeggen dat ze er absoluut zeker van zijn dat Wiggins tegen zijn zin van zijn ovalen geloof is gevallen. Wat in elk geval zeker is, is dat al dit gedoe zijn zelfzekerheid niet ten goede is gekomen. En dat was al niet al zo groot om de reden die Wagtmans aanhaalde. Als u het mij vraagt, dan is Wiggins gewoon finito basta. Het heeft hem vele jaren en veel inspanningen en opofferingen gekost om op zijn zenith te komen in de zomer van 2012. Daarna is het draadje geknapt. Wiggins is nog altijd een bijzondere atleet, maar in zijn kop is het over & uit. Hij moet alleen nog zijn fiets in het schuurtje zetten. Toen ik hem zag worstelen in de regen en kou van de Giro, dacht ik steeds bij mezelf: daar rijdt helemaal geen renner, dat is oom Wim van om de hoek op zijn veel te dure Pinarello. Helaas begint dat gevoel me ook te bekruipen bij Gesink, maar die is nog jong genoeg om zijn carrière een hele nieuwe richting op te duwen. Bij voorkeur buiten de verstikkende en al te vertrouwde omgeving van Blanco, waar hij nu al bijna zijn hele wielerleven bivakkeert. Hoog tijd om het warme nest te verlaten, Gees!