Zondag 24 februari 2013

Blog - Na de Molenberg komen de draaiende wieken van een klassiek Vlaams landschapsmonument midden in kale, nog niet groene velden. Renners als verspreide stippen op de boeren weg.

Michel Wuyts: ‘Dat is de grote leegte. Hier en daar dan wat afgewaggelde lieden.’

Ouderwets commentaar, maar hier pakt Wuyts toch niet door naar de dictaten van de nieuwe tijd. Of is wat hij zei geheimtaal? Ik denk dat hij eigenlijk dit bedoelde te zeggen, in meesterlijke Vlaamse versluiering: ‘Zo ziet het schone wielrennen eruit. Geen spuit te zien. Zonder doping rijden ze rond als verdoolde zielen.’

Het was vertrouwd om Wuyts bezig te horen, met José de Cauwer naast zich. Wat sterk opviel was dat ze zich heel diepgaand met de directe analyse van de Omloop bezig waren. Verbazend bijna. Ze deden verslag van de wedstrijd, in plaats van het ophalen van oude feiten uit de toptijd van de Texaanse dopingsystematiek. Met wat voor spel was Chavanel bezig? Wat kon Van Aevermaet nog uitrichten? Geen woord over hun hematocrieten. Werd dat bij de chef komen, maandag? De Nederlandse commentatoren gingen niet in de fout, omdat ze geen commentaar gaven.

Ai! Stijn Vandenbergh trekt er op de Lippenhovestraat tussenuit met Luca Paolini. Vlaamse knecht tegen een Italiaans ‘pak ervaring.’

Wuyts: ‘Weet je wat zijn vooropleiding is? Tandtechnieker.’

De Cauwer: ‘Laat hem dan z’n tanden niet stuk bijten op Vandenbergh.’

Onder het speculeren over de mogelijke opties voor de finale diept Michel nog een frappant feit op over Paolini: ‘Hij heeft zijn hele leven al last van één euvel: hij eet te graag. Hij is een smulpaap.’

Niets over snoepen uit het verboden potje. In de kou van Gent toont Paolini zijn honger naar een zege op leeftijd. Hij krijgt geen vragen over wat hij genomen heeft, zoals ook de Vlaamse televisiebazen wilden. Daar is toch nog wat extra mediatraining nodig. Anders blijft het toch bij ouderwetse verslaggeving.