“Nee, natuurlijk had ik niet verwacht deze ronde nog een keer te zullen rijden in mijn loopbaan als wielrenner. Ik had  gehoopt dat de twee seizoenen bij Rabobank een begin zouden zijn van een jarenlang verblijf op het hoogste niveau van de profs. Nu ben ik er weer bij in deze ronde. Dat is niet moeilijk, nee. Ik wist dat ik weer koersen zou rijden op dit niveau toen ik ervoor koos om bij Cycling Team De Rijke-Shanks een nieuwe start te maken. Ik ben ervan overtuigd dat ik op WorldTour of Pro Continental-niveau thuis hoor, maar ik moet die herkansing opnieuw afdwingen. Onder meer in Olympia’s Tour.”

Vijf ritzeges

Renner en wedstrijd hebben een band met elkaar.  Als debutant won de inwoner van Schuinesloot in zijn eigen gemeente Hardenberg verrassend een etappe. Een jaar later sprintte hij – geholpen door meesterknecht en latere winnaar Lars Boom – naar twee ritzeges. In 2010 was hij terug in de ronde, na een seizoen verloren te hebben aan de Ziekte van Pfeiffer. Hij won twee etappes en werd achter Taylor Phinney tweede in het eindklassement. In die ronde liet hij definitief zien dat hij klaar was voor de stap naar de profs. Een avontuur dat hoopvol begon, maar eindigde met een dubbele polsbreuk in zijn debuutjaar en een gebrek aan vertrouwen in het jaar dat erop volgde.

Op elkaar uit gekeken

“We waren aan het einde van mijn contract duidelijk op elkaar uit gekeken. Rabobank had geen vertrouwen meer in mijn capaciteiten en ik verloor de motivatie om nog voor de ploeg te rijden als gevolg daarvan. Ik kreeg de kansen niet om voor mezelf te rijden, ook niet als de wedstrijd iets minder belangrijk was en de finale op mijn lijf geschreven leek. In plaats daarvan mocht ik de eerste honderd kilometer in een wedstrijd op kop van het peloton rijden als er een kopgroep weg was en het verschil niet te groot mocht worden. Zelfs de sprint aantrekken voor Theo Bos was op een gegeven moment te min voor mij. Dat ik weg moest, voelde uiteindelijk niet als een straf. Ik vroeg me zelfs af of ik had moeten blijven als ze me contractverlenging hadden aangeboden. Ik was de renner kwijt die ik ooit was: iemand die het leuk vond om te fietsen, om te winnen ook.”

Nog een kans

Het was voor de Overijsselse coureur met Brabantse roots reden om zaakwaarnemer Theo de Rooij niet eindeloos te laten zoeken naar de laatste plaatsjes in de pro continental teams over de hele wereld. “Ik had helemaal geen zin om gebruikt te worden als spurtaantrekker voor sprinters van de tweede rij. Niet dat me dat te min is, maar ik wilde mijn eigen loopbaan nog een kans geven. Dat kon door een niveau lager de kans te krijgen weer als kopman uitgespeeld te worden. In een omgeving waar ik weer vertrouwen vroeg en kreeg. Hier wil ik me verder ontwikkelen tot een renner die in Noord-Europa voor de winst mee kan doen. Om te beginnen in de semi-klassiekers in Nederland en Vlaanderen, maar wie weet kan ik ooit nog een niveau hoger mijn kwaliteiten tonen.”

Twee zeges

Tot nog toe verloopt zijn seizoen naar wens. Nadat Vermeltfoort met tweede plaatsen naast de winst greep in de Tour de Normandie en het Circuit des Ardennes was het de afgelopen periode wel raak in de Arno Wallaard Memorial en de 1 Mei Prijs in Hoboken. “Het had even tijd nodig om de ploeg op elkaar ingespeeld te krijgen, maar dat is nu gelukt. Ook in de breedte draait het team, ook Dylan Groenewegen en Yoeri Havik wonnen al koersen. En zelfs als ik me niet top voel, kan ik nog top 10 sprinten, zoals ik deed in de Ronde van Overijssel. Voor mij een teken dat de vorm er is, dat de ploeg op elkaar ingespeeld is en dat we dus klaar zijn voor de komende periode. Natuurlijk is Olympia’s Tour dan een belangrijke koers – er wordt naar deze wedstrijd gekeken in Nederland – maar ik hoop ook later in het seizoen in 1.1- en 2.1-wedstrijden nog voor de winst mee te gaan doen. Zodat iedereen weet dat ik het nog altijd in me heb prof te worden en door de niet onbelangrijke UCI-punten achter mijn naam te verkrijgen.”

Ook voor klassement

In Olympia’s Tour is de insteek tweeledig, zo erkent Vermeltfoort net voordat hij op verkenning gaat in de Limburg-etappe. “In de sprints denk ik voor de winst mee te kunnen doen. Hetzelfde geldt overigens voor mijn ploeggenoot Dylan Groenewegen. Als team moeten daar met twee snelle mannen zeker kansen liggen voor ons. Doe ik voorin de uitslag mee in de sprints, dan doe ik automatisch goede zaken voor het algemeen klassement. Want daar kijk ik ook wel met een schuin oog naar. Als ik in de proloog een goede tijd realiseer en in de sprints seconden kan sprokkelen, komt het erop aan om in de heuvelrit door Limburg mijn karretje bij de besten aan te haken en de schade te beperken in de tijdrit. Ik wil graag zes dagen lang voorin het klassement staan. De vorige drie keer dat ik mee deed, eindigde ik ook altijd in de top 10. Nu ben ik alleen maar sterker geworden, dus wie weet wat er nog voor me in het vat zit.”