Maandag 06 mei 2013

Blog - Kunt u het zich nog herinneren, die snikhete dag in de Tour van 2003? Het is de zevende etappe van de 100-jarige Tour, een bergrit richting Morzine. Op de col de Porte maken twee renners zich los van het zich naar boven slingerende peloton, Richard Virenque en Jesús Manzano. Ze rijden langzaam weg. Virenque laat het kopwerk voorlopig over aan die onbekende Spanjaard van Kelme. Voor dit duo uit rijdt namelijk een kopgroep met daarin Paolo Bettini, een ploegmakker van Virenque. Als de Fransman toch een keer hard overneemt, gebeurt er iets vreemds. De Spanjaard blokkeert, valt om en ligt daarna te schuimbekken en te trillen in de berm. Het is in een flits op tv te zien, want de cameraman op de motor heeft natuurlijk alleen maar oog voor de Franse klimgeit, die op weg gaat naar de ritzege. Pas achteraf vernemen we dat we hier maar rakelings een tweede affaire-Simpson hebben gemist.

Geen zuivere koffie
De inzinking van de destijds 25-jarige Manzano was namelijk geen zuivere koffie. Verre van dat! Hij overleeft het incident maar ternauwernood en als hij weer bij zinnen is, hoeft het wielrennen voor hem even niet meer. Maar bij Kelme dwingen ze Manzano zijn contract te respecteren. In de Vuelta vindt men een stok om de hond te slaan: begeleiders van de ploeg hebben ontdekt dat er een vrouw op zijn kamer was en Kelme ontslaat Manzano op staande voet. Van deze onbekende Spanjaard met zijn onbeschreven blad als erelijst hadden we waarschijnlijk nooit meer gehoord als hij niet als een ware Don Quichotte de strijd met de windmolens van de wielersport was aangegaan. Op 25 maart 2004 kwam Manzano namelijk ongemeen hard uit de kast. Hij lapte in een interview met de Spaanse sportkrant AS de omerta aan zijn fietsschoentjes. Manzano had besloten om nu maar eens alles te vertellen over die bijna-dood-ervaring op 8 juli 2003. Zijn bekentenis was zeer gedetailleerd. Manzano zei dat hij voor die zevende etappe zijn eigen, met EPO verrijkte bloed ingespoten zou krijgen, maar dat er iets mis ging met dat geïnjecteerde bloed. En hij vertelde nog veel meer: dat de ploegdokter van Kelme geregeld EPO en bloedtransfusies toediende, dat er UCI-informanten waren die voor controles waarschuwden en dat bij een controle eerst de renners met een lage hematocrietwaarde aan de beurt waren, zodat de kopmannen nog snel een behandeling kregen met glucose en eiwitten om hun hematocriet binnen reglementaire grenzen te jagen. Let op: we schrijven hier 25 maart 2004! Manzano werd (zogenaamd) niet geloofd, sterker nog: hij werd verdacht gemaakt, voor alles en nog wat uitgemaakt en bedreigd, ook door de UCI. De wondere wereld van de wielersport kotste hem uit en Armstrong zou nog twee keer de Tour winnen.

Geruchtmakend proces
Intussen werd Manzano geschorst wegens dopinggebruik. En nadat die schorsing erop zat, wilde natuurlijk niemand die wielrenner zonder erelijst, die zijn sport zo te schande had gemaakt, een plaats aanbieden. Zo vergaat het nu eenmaal de ware klokkenluiders. Het enige dat zijn biecht wel had veroorzaakt was dat de Guardia Civil besloot om toch maar eens wat onderzoek te doen naar de handel & wandel van Eufemanio Fuentes, die in 2003 optrad als ploegarts van Kelme. Op 23 mei 2006 werd Fuentes, samen met onder meer Manolo Saiz, destijds ploegleider van Liberty Seguros, en Vicente Belda, ploegleider van Kelme, door de Guardia Civil gearresteerd. In zijn kliniek in Madrid werden 100 zakjes met ingevroren bloed van renners, en waarschijnlijk ook van andere sporters, in beslag genomen. Het onderzoek dat volgde leidde uiteindelijk tot een van de meest geruchtmakende processen in de geschiedenis van de sport, die afgelopen week zijn climax, of liever zijn anticlimax, bereikte in Madrid. Daar veroordeelde rechter Santamaria de dopingdokter – die overigens gewoon thuis was gebleven op de Canarische Eilanden – tot een gevangenisstraf van een jaar, die hij niet eens hoeft uit te zitten. Ook mag hij vier jaar niet als sportarts actief zijn en moet hij een boete van enkele duizenden euro's betalen. Van de rechter mag hij zijn werk als huisarts gewoon voortzetten. Wat zal Fuentes gelachen hebben! Jesus Manzano daarentegen lachte als een boer met kiespijn. De rechter meende in haar goddelijke wijsheid dat hij geen recht had op financiële compensatie omdat hij indertijd vrijwillig had meegewerkt aan de 'medische behandeling' van Fuentes. ‘Dit is een vonnis dat een metselaar ook had kunnen vellen’, zei de vroegere renner, die na zijn wielerloopbaan een tijdje werkte bij… een bouwbedrijf.