Zondag 26 april 2015

Blog - Bij de ochtendwijding in Luik had vreugdevolle verwachting plaats gemaakt voor toegenomen zorg. Zou in de Doyenne het klassieke voorseizoen voltooid worden met een nieuwe vertoning van kijkspelbederf? De vaste volgers waren het eens over de lage amusementswaarde van de afgelopen weken. Grote wedstrijden, klein vertier. Attractieve competitie ten prooi gevallen aan een starre controlecultuur. Zo kon het niet doorgaan met de kijksport profwielrennen. Het liep uit op een sterk slot na een matig voorjaar.

Stoempen, strijd, sneven. Het zijn begrippen uit een voormalige wielervocabulaire. Althans: daar begon het op te lijken. Hardfietsen gegoten in het strakke format van een lange, saaie aanloop naar een kort, explosief besluit. Voorbij de adembenemende jachten, achtervolgen, inhalen, gaan: alles om voor een klassieke koers te gaan zitten. Koers? Er is geen koers meer.

Er wordt alleen nog gewonnen.

Kom niet met deze kritiek aan bij de ploegleiders achter de winnaars van de lente van 2015. Alexander Kristoff heeft het toch uitgekookt afgemaakt in Vlaanderen en Kwiatkowski even voorbij de Cauberg? Ga het Giant niet vertellen na twee finales die alleen in het voordeel waren van John Degenkolb: in Sanremo en Roubaix. Tactiek geslaagd, winst en UCI-punten binnen: niets te klagen.

Ik hoor om me heen mensen vertellen dat ze van alles in huis gingen doen na het aanzetten van de televisie. Het is toch iets anders dan op de bank genageld naar de klassieker kijken. Wanneer dringt het bij de sponsors door dat dit niet de manier is om het publiek te boeien? Of zijn ze al tevreden genoeg met de finishbeelden met hun winnaars?

Het is geen vraag voor de bazen van beide ploegen met Lotto op hun shirt, Marc Sergeant in België en Richard Plugge in Nederland. Helemaal onzichtbaar waren ze niet, vooral de mannen in het rood trokken regelmatig in de aanval, maar te vroeg om het af te kunnen maken. Geel was ook wel voorin te zien, maar miste de macht tot winnen.

Voor Michel Wuyts was het voor Luik-Bastenaken-Luik reden genoeg om in Het Laatste Nieuws in journalistiek offensief te gaan. Hij opende met een snijdende vraag: ‘Zou een heel klein beetje oorlog soms niet beter kunnen zijn? Ik meen van wel.’ Michel vervolgde schamperend: ‘Wat halen mannen als Costa, Nibali, Fuglsang, Mollema, Nordhaug, Kreuziger, Henao, Rolland of Gallopin nog uit een rimpelloze zee waarin ze alleen mogen dobberen? Niets, zelfs geen aangespoelde schelp.’

Het was een leuke maritieme manier om te zeggen dat veel vedetten het er lelijk bij laten zitten. Om bij LBL te blijven: het was voor de start genoeg om nostalgisch te verhalen over Rooks, Kelly, Argentin, Van der Poel, Bartoli, ja, zelfs Frank Vandenbroucke, de beweende. Gerrans en Martin waren mooie recente winnaars, maar de koersteneur ging al naar het stramien van nu.

En hoe zat het ook weer met Vinokourov en Iglinski? De afgelopen week begon steeds sterker te zoemen dat wel of niet afgenomen dopingdoseringen deel uit maken van het nieuwe wedstrijdbeeld. Wuyts daarover in zijn column: ‘In een dopingarm wielrennen zouden talenten makkelijk moeten bovendrijven. Grote motoren zouden in staat moeten zijn grotere verschillen uit te bouwen.’

In Luik-Bastenaken-Luik 2015 gebeurde genoeg, inclusief een grote valpartij met veel kopmannen. Op La Redoute was het collectief klimmen, ook al genoeg voor weemoedig commentaar van Wuyts: ‘Waar is de tijd dat het hier ontplofte.’  

De finale was zeker boeiend. Echt sterk fietsen met wisselende posities. Koers! Drie aanvallers aan de voet van de Côte de Saint Nicolas, onder stromende regen, over glimmend asfalt, langs grauwe huizen: Fuglsang, Caruso, Kreuziger. Ze krijgen 22 seconden, het zakt naar 13, naar niks. Valverde dan in de tegenaanval heuvelop, gevolgd door Nibali. Kelderman moet afhaken, Gilbert daarna, Kwiatskowski, Gallopin. Minder dan 5 kilometer nog, poging van Bardet, even maar. Man of dertien nog voorin, met Valverde als gelouterde vedette en Weening als verassende Nederlander. Moreno sluipt weg, niemand gaat erachteraan. Ze kijken naar Valverde die dan zelf in de achtervolging gaat, met succes. De oude Spanjaard heeft toch de grootste motor. Een logische winnaar. Niets om over te zeuren. Jammer om Bauke Mollema te zien binnenrollen, half verzopen.

Nu dan zien wat de grote ronden aan kijksport gaan brengen.

Foto: © ASO