Veel nostalgie over Jean Stablinsky, Herman Krott, Jan Raas en Jean Nelissen. Een jubileumboek en een special van de Limburger. De vijftigste Amstel Gold Race is vooraf gegaan door het ophalen van een hele reeks herinneringen. Vanzelf schoten me ook genoeg belevenissen te binnen. Zoals die keer dat ik na een afdaling een verkeerde afslag nam, omdraaide en daarna  werd staande gehouden door een politieagent op een motor. Toen kwam de directiewagen voorbij. Herman Krott stond uit het dak en keek me breed lachend aan. Over die politie en andere bewakers in de Limburgse koers kan ik nog veel meer vertellen, maar dat doe ik hier niet – te veel eer.

Voor het eerst was ik erbij in 1988. De grote Raas-jaren waren geschiedenis. Er won wel een Raas-renner: Jelle Nijdam. Ik heb voor de radio een reportage gemaakt over het tumult rond de nieuwe Nederlandse winnaar, zonder zelf een vraag te stellen. De jubel, het gehijg, het geduw, het getrek, de huldiging, de kleedkamerverhalen daarna – het was leuke radio.

Nog drie maal heb ik met een radiomicrofoon een Nederlandse winnaar opgevangen. Adrie van der Poel in 1990, Frans Maassen in 1991 en Michael Boogerd in 1999. Vooral het interview met Maassen is me bijgebleven. ‘Je bent de koning van Limburg!’ was mijn eerste opmerking. Ik wist toen niet dat ik een essentieel probleem aansneed.

Een hoogmis is de wedstrijd nooit geworden. Daarvoor zou Leo van Vliet de Amstel Gold Race moeten verplaatsen naar Vlaanderen. In een  halve eeuw tijd heeft de Nederlandse klassieker niet de semi-religieuze, nationalistische allure verworven als de Vlaamse omgang. Nederland kent dat soort vervoering niet en in Limburg wordt de koers beschouwd als door Amsterdammers georganiseerde overlast. Gezellig is het wel, daar niet van. Ik heb er de laatste jaren een gewoonte gemaakt om ze een paar keer te zien passeren in Mechelen, met zo’n geweldig Limburgs blaasorkest op een van de terrassen.

In Maastricht hing net als vorig jaar niet de beklemming van 2013, na een winter vol dopingbekentenissen. De generatie na Lance Armstrong stapte ook in Maastricht op in een echo vol argwaan. Vooralsnog is dergelijk rumoer verstomd. Het wielrennen gaat voort in een vorderende mate van gezondheid. Toch moet Vincenzo Nibali nog afwachten of hij na de Amstel Gold Race andermaal in de Tour de France kan starten in het shirt van Astana. In UCI-kringen kunnen ze niet talmen tot vlak voor de Grand Départ van Utrecht.

De vijftigste editie zal niet beklijven als een aflevering vol heroïek. De teneur van de voorgaande jaren werd doorgezet, net als in de andere grote eendagskoersen. Eerst de kansloze kopgroep met leuke publiciteit voor Roompot. Daarna een redelijk opwindende finale, wat iets anders is dan een daverend slotstuk. Wereldkampioen Michal Kwiatkowski sprintte na de Cauberg naar zijn voorspelde zege. Mooie winnaar, dat wel.

Voor de komende vijftig jaar moeten Leo van Vliet, de ploegleiders en de renners toch iets beters verzinnen dan dit vertoon van controlecultuur.

Foto: © Etixx-QuickStep/Tim de Waele