Bobbie, hoe staat het ermee twee dagen voor het traditionele openingsweekend?
“Heel goed. Ik zit lekker in mijn vel, en dan loopt bij mij alles goed. Het is een soort omgekeerde ‘Wet van Murphy’. Het zit op dit moment eventjes allemaal mee. Ik voel me enorm thuis bij mijn nieuwe ploeg, ik rijd lekker,  en dan zie je dat de prestaties er ook meteen zijn.”

Je rijdt sinds deze winter voor een Chinese ploeg. Is dat een groot verschil met de ploegen waar je eerder voor hebt gereden?
“Ja, nogal. Ik heb ook een totaal nieuwe rol binnen de ploeg. Naast presteren, moet ik ook zorgen dat de Aziatische jongens van onze ploeg zich ontwikkelen. Die taak zie ik echt als een meerwaarde, als een nieuwe stap in mijn carrière. Er zit heel veel talent bij Champion System. Fietsen hoef je ze echt niet te leren, alleen tactisch kan het vaak nog wel iets beter. Ze hebben bijvoorbeeld heel veel respect voor de grote mannen in het peloton. Met respect voor je collega’s is niets mis, integendeel, alleen soms hebben ze te veel respect. Dan beginnen ze veel te ver van achteren aan een klim omdat ze niemand in de weg willen rijden. Daar wijs ik ze dan op. Maar het is niet zo dat zij alleen van mij leren. Ik leer ook van hen.”

Wat leer je van ze?
“De Aziatische jongens hebben een enorm goede instelling. Ze zijn heel trots en gaan er altijd voor. Je zal ze nooit horen zeggen: ‘dit kan ik niet, dat wil ik niet.’ Opgeven komt eigenlijk niet in hun woordenboek voor. Hier in Europa kunnen we zomaar voor een bepaalde rit zeggen: ’90 procent dat het vandaag een massasprint wordt.’ Dan leggen we ons daar bij neer en nemen we de moeite niet eens om aan te vallen. Zij vinden dat onbegrijpelijk, gaan er altijd voor. Dat is soms naïef, maar het kan ook wat opleveren. Als je honderd keer aanvalt, pak je een keer die overwinning. Die frisheid van denken, die onbevangenheid, dat heb ik nu ook weer.”

Was dat ook de reden dat je in Oman zo goed ging?
“Ja, ik denk het wel. We wisten: het wordt moeilijk om op te boksen tegen bepaalde ploegen. Dus hebben we een ander doel gesteld. Gewoon vol in de aanval, iedere keer weer. Dat leverde me de trui op voor de meest strijdlustige renner. Toch een heel belangrijk resultaat voor de ploeg.”

Wat zegt die trui over je huidige vorm?
“Dat ik momenteel over genoeg inhoud beschik. Je kunt één keer aanvallen, maar als je het dag na dag doet, dan weet je dat de vorm goed is. Ik miste nog wat explosiviteit, maar daar heb ik deze week op getraind tijdens de verkenning van Het Nieuwsblad.”

Wat is jullie plan voor komend weekend?
“Matthew Brammeier en ik zijn de kopmannen. Ik probeer me tot de finale rustig te houden, zodat ik mee kan spelen als het belangrijk wordt. Beide wedstrijden liggen me goed. Vorig jaar nog eindigde ik net buiten de top 10 in Het Nieuwsblad, Kuurne-Brussel-Kuurne heb ik natuurlijk al een keer gewonnen. Maar het is niet zo dat ik me zaterdag ga inhouden om zondag betere benen te hebben. Ik pak iedere kans die voorbij komt.”

Hoe is dat om zondag als oud-winnaar weer aan de start te verschijnen van Kuurne?
“Dat blijft mooi. Ik zal altijd worden herinnerd aan die zege. In België noemen ze me nog steeds ‘De IJsbeer’. Veel mensen onthouden die zege omdat het weer extreem slecht was. Dat maakte het zo speciaal. Bernard Hinault die Luik-Bastenaken-Luik won in bizarre weersomstandigheden: dat soort overwinningen blijft de mensen bij. Dat is ook een beetje mijn geluk geweest.”

Tot slot, hoe ziet jouw vrijdag eruit: de laatste dag voordat het écht begint?
“Een stukje losrijden, nieuwe kleding passen, mijn fiets checken, naar de fysio voor een goede massage, een kolhydraatrijke maaltijd en dan vroeg naar bed.”

Foto: Tour of Oman