Reinders had het al een aantal keren met een solo geprobeerd en had zich er net bij neer gelegd dat dit niet lukken ging en hij de sprint moest aantrekken voor Jef Vermeulen. "Maar toen sprong Ronan van Zandbeek nog een keer weg en toen moest ik reageren en vervolgens ook de sprint aangaan. Ik ben heel blij dat het gelukt is. Dit was een groot eerste doel voor mij." Voor zijn ploeg Team Piels was de zege zeker niet onverdiend, de mannen van Han Vaanhold namen vanaf het begin de koers in handen en hadden telkens een grote vertegenwoordiging in kopgroepen. Die groepen ontstonden al vanaf dat de Lemelerberg in het parcours opdoemde, maar telkens weer werden de gaten dicht gereden. Uiteindelijk bleef een groep van circa dertig man over voor de finale tussen Kampen en Zwolle.

Reinders aanvallend 

Op die dijk tussen kon Elmar Reinders zich niet langer bedwingen, hij viel een eerste keer aan, moest na enkele kilometers solo capituleren, maar  kreeg bij een tweede poging het gezelschap van negen anderen. Dat waren opnieuw Remco Te Brake, zijn eigen ploeggenoot Jeff Vermeulen, Twan Brusselman (Piels), Twan Castelijns, Coen Vermeltfoort, Ronan van Zandbeek (Join-S De Rijke), Dimitri Claeys en Daan Myngheer (beiden Verandas Willems). Maar in de straten van Zwolle bleken van achteren toch weer enkele renners aan te kunnen sluiten. Het verhaal van de dag, want de Ster van Zwolle was op de laatste dag van februari 2015 nooit helemaal gelopen. Reinders had zich in de slotkilometers op kop genesteld om Jeff Vermeulen in stelling te kunnen brengen. “Maar toen zag ik opeens Van Zandbeek aanvallen en mocht ik niet twijfelen. Ik sprong naar hem toe en moest toen vervolgens direct de sprint zelf ook aangaan. Gelukkig voor de ploeg kon ik winnnen, al had ik het Jeff ook gegund.” De mannen van Join-s De Rijke bleken elkaar in de finale niet begrepen te hebben. Van Zandbeek wilde Vermeltfoort lanceren met een krachtige versnelling, maar zette zo Reinders onbedoeld af voor de sprint.

Foto: © Sportfoto