Een zonnige zondag in België. "De Ronde" leeft volop, dat is in de vroege ochtend al te merken. Oudenaarde staat op de kop, vol wegversperringen en mannen met oranje hesjes. Een woud van vrolijk gekleurde bordjes wijst naar een hoeveelheid aan 'parkings' en de medische controle. Op parking nummer 20, op de binnenplaats van een, op z'n Belgisch, vervallen schoolgebouw, is het nog rustig. Stilte voor de storm. Binnen in de permanence is het warm, dampt de koffie en vormt de pâtisserie een welkome vulling van de maag. Het is een weerzien met oude bekenden, luidkeelse gesprekken in onverstaanbaar Vlaams klinken boven ruwhouten tafels. Fotografen in driedubbele lagen kleding halen hun groene kazuivel af, de mannen van de neutrale wagen bespreken het parcours. 

 

Deze dag ga ik mijn werk al wielerromanticus doen, de koers beleven door de zoeker van mijn camera. De Vlaamse Hoogmis is mijn ontmaagding voor de vrouwenkoers als gegeven. Afgelopen winter ben ik, gezeten aan de stamtafel van het 1eTwentsWielermuseum, meermaals op mijn vingers getikt als ik sprak over 'dameswielrennen'. "Heb je ooit een dame zien koersen" kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Mijn gemompelde reactie, iets met nagellak en lippenstift, werd honend weggelachen. 

 

De sfeer bij de presentatie op het marktplein van Oudenaarde is liefjes. Niets geen onbewogen en intimiderend recht voor zich uit starend gedoe, zoals bij de mannen. Nee, de de dames scharen zich met armen om elkaar heen voor de camera's van de fotografen. Lachen, zwaaien, er valt geen onvertogen woord. Ook bij de start is dat zo, het is uitermate  gezellig. Verzorgers delen de laatste bidons uit en nemen jasjes in ontvangst. De burgemeester, getooid met een indrukwekkende rood-geel-zwarte sjerp, lost het startschot. Voordat de rook is opgetrokken is het koers. De glimlach is van de gezichten en bij het passeren van de startlijn is het al wringen geblazen. Voor de eerste bocht is de eerste vloek al te horen. Onverstaanbaar in het Italiaans, maar de implicatie is duidelijk. 

 

Net buiten Oudenaarde pik ik het peloton weer op met mijn zoeker. De 'Wedstrijd' wagen wordt gevolgd door het constante geloei uit de speakers van de 'Rodania' voiture. Motards met fotografen achterop parkeren op strategische plekken, voor een scherpe shot. In de verte is het peloton in aantocht, brede muur van malende benen, gekromde ruggen. Het peloton positioneert zich voor het naderende 'rondpunt', er is voelbare spanning. Kort voor de bocht, uit het zicht, klonk net nog het gekraak van vallende fietsen en het gekreun van op het wegdek gesmakte rensters. Zeker twintig moeten er tegen de vlakte zijn gesmeten, druppelsgewijs duiken ze op in de verte. De blik van angst gemengd met pijn nog in de ogen. Eén voor één verdwijnen ze uit mijn kader terwijl een toeschouwende wielertoerist schaamteloos een plas doet.

 

De Haaghoek is de volgende plek om de rensters weer op te pikken. Een warm lentezonnetje maakt het wachten langs de kasseienstrook tot een aangenaam verpozen. De vijf Italiaanse fotografen in ons gezelschap vermaken zich met het op de gevoelige plaat zetten van elkaar. Als deze heren, in een champagne drinkend VIP-gezelschap, een blonde jongedame spotten duurt het niet lang voordat deze, gezeten op een driewieler, het tijdelijke middelpunt van ratelende camera's is. Het feest is voorbij als blijkt dat de rijrichting van de koers anders is dan de tandeloze seingever beweerde. Paniek!!! Rennen naar een nieuwe geschikte spot om de koers te verslaan!

 

Vanuit een, gelukkig niet modderige, Vlaamse akker (ik heb mijn goede schoenen aan), aanschouw ik de ontwikkelingen. Een renster van Fassa Bortolo zit in een eenzame ontsnapping, enkele honderden meters voor het achtervolgende peloton. De rits van het jasje los, de mond wagenwijd los, happend naar zuurstof, motor met cameraploeg naast zich. Een dansende helm voor een seconde of anderhalf en ze verdwijnt achter een bemoste betonnen muur. Mijn blik op de koers stopt bij een ouderwetse mestvaalt. Dan duikt Kirsten Wild op in mijn zoeker, in de voorste regionen. Rechtop, de handen losjes op het stuur om het gedonder op de kasseien op te vangen en een, van inspanning vertrokken, gezicht. Dan is ook zij uit mijn blikveld verdwenen en is het tijd voor hen die op achterstand geraken. Eenzaam, in kleine groepjes, met getekende gelaten, pijnlijk vertrokken, wanhoop in de ogen. 

 

Finale. Een übermachtige Mariannne Vos dendert als eerste over de finish. Ik moet terugdenken aan een opmerking van eerder op de dag;  "je hebt koers, 150 rensters vertrekken, valpartijen en ontsnappingen en Vos wint..." en hoop stiekem dat het niet altijd zo zal zijn. Achter de finish ontfermen verzorg(st)ers zich over de rensters. Er is vreugde, boosheid en verdriet. Mijn camera registreert alles. Een uitgeputte over het stuur hangende Adrie Visser, een vriendelijk ogende Sophie de Boer. En een woest kijkende Marijn. Teleurstelling spat eraf als ze vertelt over haar min of meer zachte valpartij op de Oude Kwaremont. De wielerromanticus in mij leeft met haar mee en ik heb ogenblikkelijk een bloedhekel aan het Amerikaanse team. De neiging om alle zes de dames van hun fiets te drukken, als genoegdoening, komt in me op. Ik beheers me en ga verder met mijn werk, door de beperking van een rechthoekje kijken. Het levert verdomde mooie plaatjes op. 

 

Mijn conclusie na een dag in de vrouwenkoers, ik spreek nooit meer van dameswielrennen. Doe ik het wel, geef mij een hengst. En Marijn... Mag ik een shirtje van je voor in mijn collectie?