Zondag 07 april 2013

Blog - Het blijft een onvergetelijk beeld, hoe hij in het gras was neergezegen, nadat hij was overeind gebleven als beste van de keienklassiekers, editie 2013. Fabian Cancellara, uitgeput, zijn armen uitgestrekt, zijn fiets aan zijn voeten. Ik zag het van heel dichtbij, na de spannende ontknoping van de memorabele 111e Parijs-Roubaix. Daar lag een man van klasse, triomfator van een klassieker vol puur wielergenot, niet onderuit gegaan als favoriet.

Goede koers zien
Onderweg naar de start in Compiegne had ik zaterdagmiddag nog resten sneeuw in de bermen langs de snelweg zien liggen. Het was nog niet eens zo lang geleden dat honderden automobilisten waren gestrand in Siberische sneeuwjachten. Een barre winter lang was het wielrennen ondergesneeuwd door voortdurende openbaringen over wantoestanden van weleer. Het grootscheepse ruimen was begonnen. In Nederland leverde het de ridicule uitkomst op van het Hollandse convenant van KNWU, Blanco en Vacansoleil die niet uit te leggen was als een vooruitgang. Het was zaak om gewoon weer eens een goede koers te zien.

Lente
Op de Noord-Franse wegen en paden brak in Parijs-Roubaix zowaar iets van de lente aan. De zon scheen, het was niet meer zo onuitstaanbaar koud als in de voorgaande weken. Dat maakte het bezoek aan de klassieker extra aangenaam. Niks hel van het noorden. Mooi om te zien, hoe ze dorp voor dorp hun grote folkloristische poppen hadden opgesteld en hoe trots ze waren dat de koers weer langs kwam. Bij het naderen van de Vlaamse grens werd het steeds geler van de vlaggen met de zwarte leeuw. En allemaal namen ze het opwaaiende stof tot zich als een delicatesse. Het was goed weg te spoelen met een pint erbij. In de opwinding van de koers spraken er nog maar heel weinig over doping.

Niet onzichtbaar
Koersdirecteur Christian Prudhomme had voor de start gezegd dat het een goede dag voor outsiders kon worden. Hij kreeg grotendeels gelijk. In essentie ging het erom wie Cancellara kon laten verliezen. Dat leverde een sterk wisselend wedstrijdbeeld met een opeenvolging van wisselende vluchtgroepen. Voor de Nederlandse liefhebbers was het mooi om te zien welk aandeel Lars Boom, Sebastian Langeveld en Niki Terpstra daarin hadden, resulterend in de fraaie derde plaats van de Nederlandse kampioen. ‘Een van de voornaamste animators!’ galmde speaker Daniel Mangeas, toen Terpstra het podium opstapte. Ja, het Nederlandse fietsen was niet onzichtbaar geweest.

In het gras
Bij Blanco hebben ze nog even mogen hopen op een zege van Sep Vanmarcke. Dat was geweldig geweest voor de ploeg, ook al was het geen Nederlander, maar een sterke jongen uit Kortrijk. Een outsider, zeker. Niet kansloos in de sprint, dat ook. Maar zijn benen waren niet echt best meer, ook niet toen het op een surplace aankwam. Het was aan Fabian Cancellara om te winnen op pure klasse en daarna uitgeput en opgelucht in het gras te gaan liggen.

Foto (c): Jeroen Wielaert