GÉRARDMER, zaterdag 12 juli

In Tomblaine stap ik voor het eerst in mijn Tourloopbaan in een reclamewagen. Voor de compleetheid moet een suiveur dit ook meemaken van binnenuit, in dit geval een Skoda van Utrecht, met Nijntje op het dak. Wat me vooral opvalt is het enorme volume van de muziek uit de speakers. Dat de hele dag te moeten aanhoren…Het is toch iets minder erg dan ruim zes uur rond rijden met ‘Ro-da-ni-aaaaaaa’. Er moeten chauffeurs bestaan met levenslange gehoortrauma’s aangaande dit horlogemerk.

In Gérardmer mis ik de afslag naar de perszaal, hoe goed ik op oplet, met het routeboek bij de hand. Zo kom ik aan het begin van de slotklim. ‘Er staan daar pijlen, meneer,’ zegt een functionaris. Foeterend rijd ik naar boven. Functionaris nummer twee wijst mij van de route vandaan. Binnen een minuut ben ik op het juiste kruispunt en zie achter de toeschouwers de bedoelde borden met pijlen hangen.

Blel Kadri wint. Leuk voor Frankrijk. Op RMC hoor ik Cyrille Guimard zeggen dat hij als jonge renner knap terug is gekomen van een zware valpartij. Harde kop. Zijn naam intrigeert me. Blel. Het is geen Pierre, of Jean, Thomas. Hij is van Frans-Afrikaanse afkomst. Goeie multiculti in koers!

Het kost moeite om Gérardmer uit te komen. Eerst een file boven op de eerste uitvalsweg. Omdraaien. Dan stilstaan bij een rotonde midden in de stad. Op weg naar het hotel gaat het over de Ballon d’Alsace. Het is mistig en vreemd stil op de beroemde eerste echte col van de Tour.

Het Hotel des Voges in Sewen is helemaal naar mijn zin. Goed menu, fijne kamer. Halverwege de tweede helft van Nederland-Brazilië val ik bij de stand 2-0 in slaap.

MULHOUSE, zondag 13 juli

Om niet ernstige privéredenen terug naar Nederland, rit van 650 kilometer. Stijgend naar Nancy en Metz en dan door via Brussel krijg ik de koers achtereenvolgens mee via RMC en de Belgische Radio 1. Eenmaal thuis kan ik nog net de laatste kilometers van Tony Martin zien. Spitzenklasse van de Panzerwagen! Hij is de eerste Duitse renner die wint in Mulhouse. Dat moet bijdrage aan de terugkeer van de Duitse televisie in de Tour. Ik hoorde van de Belgische collega’s dat de onderhandelingen ver gevorderd zijn. De ADR en de ZDF kunnen niet om de Duitse zegenreeks in de Tour heen. Maar zijn ze dopingvrij?

Na borrel en eten kijken we in Zeeuws-Vlaanderen samen naar een andere Duitse zege. Het voordeel is dat we niet naar een nederlaag van Oranje hoeven te kijken.

UTRECHT, maandag 14 juli

Op weg naar de Tourstad van 2015 is het genieten van uitstekende radio. Gio Lippens heel direct over de valpartijen en het opgeven van Alberto Contador. Ouderwetse Tourbeleving via de ether. Ik heb er de televisie niet voor nodig. Zet de buis wel aan bij thuiskomst, zie Nibali naar de top van de Belles Filles snellen en let op de aankomst van Bauke Mollema. Die is duidelijk minder dan de Italiaan. ‘Dat is nou het bewijs van schoon fietsen,’ zeg ik tegen mijn vrouw.

Maak van de gelegenheid gebruik om Tour du Jour te bezoeken, de tegenhanger van de Avondetappe, met vaste stek op de Utrechtse Mariaplaats. Krijg toegang in combine met de gemeente, gewoon als publiek. Voel niet voor een plek aan tafel bij Wilfred Genee. Het is wel goed. Toch komt er een wending.

Gevraagd naar een bizarre anekdote laat Gert Jacobs mijn naam vallen, omdat hij me vlak voor de uitzending heeft zien zitten. Nu komen de anekdotes los over de periode dat ik aan de meet stond om de renners hun finishverhaal te laten vertellen. Met een grote glunder zegt Gert dat ze me destijds, de vroege jaren negentig, vooral graag hard lieten lopen met de zender op mijn rug.

Ineens een microfoon voor mijn neus. Ik beaam dat het zo was, noem Danny Nelissen als het grootste kreng in die periode.

‘Heb jij ook niet iets te maken met de Tour en Utrecht?’ vraagt de presentator.

‘Klopt,’ zeg ik naar waarheid, ‘als burger.’

Buiten beeld spreek ik even met Michael Boogerd. Die zegt, ook al één en al glimlach: ‘We zaten wel es bij het ontbijt en zeiden: ‘zullen we Wielaert laten rennen?’

Lachen toch?

Nieuws is dat gast Blaudzun de Toursong van Utrecht gaat schrijven voor de presentatie in oktober. Na de uitzending beland ik op het terras van Orloff, vol lokale kennissen onder de Domtoren. De nieuwe beiaardière van de Dom zit erbij. Ze weet dat een voorganger in 2007 de Marseillaise heeft gespeeld voor Prudhomme. Er gaat in 2015 veel klinken aan Franse chansons.

In de laatste kilometer naar mijn huis rijd ik op de Burgemeester Reigerstraat over een leeg blikje Cola heen. Mijn achterwiel blokkeert. Ik val over mijn voorwiel heen op straat, zonder iets te breken. Contador heeft het erger gehad.

SCHOONDIJKE, dinsdag 15 juli

Rustdag met privébeslommeringen in Utrecht. Eén daarvan is het wisselen van de nog in mijn portemonnee aanwezige Engelse pondbiljetten. Voorheen kon men daarvoor naar een gewoon bankfiliaal. Nu blijkt het onmogelijk. Voor geld is een bank blijkbaar niet meer de passende instantie. Het begint bij een AMRO op de Neude en daarna bij een ander filiaal: ‘U moet naar het grenswisselkantoor op het station. Of naar Schiphol.’ Geweldig, deze dienstverlening.

Dan weer terug naar Zeeuws-Vlaanderen, met Radio Tour de France aan, bij een tergende file voor de brug bij Gorkum. Het versterkt het gevoel van onwerkelijkheid, namelijk dat ik helemaal niet in een file voor de brug bij Gorkum hoor te staan, maar in Besançon moet zijn om het radioforum te presenteren dat nu kundig wordt gedaan door Gio.

Edo Bruns van Trouw zegt in de uitzending wat ik al een paar dagen denk: het wordt speculeren over Nibali. Italiaan, Astana, hommeles. Goed voor een observatie in mijn Persdienst-column.

SCHOONDIJKE, woensdag 16 juli

Na het vertrek van Cavendish, Froome en Contador keert Lance Armstrong terug in de Tour. Raymond Kerckhoffs heeft voor de Telegraaf een rondgang gemaakt langs voormalige Tourwinnaars met de vraag of het schrappen van de zeven Tourzeges van de Texaan eigenlijk wel gerechtvaardigd is. Een oude affaire wordt opgerakeld, bij gebrek aan een nieuwe. Dat moet de zin zijn van deze insteek. Of schiet Raymond na zijn collega-verslaggevers op het WK-voetbal door met kritische journalistiek? Wil hij een orde herstellen die niet meer te herstellen is?

Raymond had kunnen weten dat Christian Prudhomme nijdig op dit alles ging reageren. Mij ontgaat de timing van de publicatie volledig. Vincenzo Nibali is toch actueler dan de oude zondaar. Het punt is natuurlijk dat er over de Italiaan nog geen belastend materiaal bestaat. Geen positieve controles. Geen indirecte aanwijzingen. Er is alleen reden tot veronderstellingen.

Wellicht is ergens downtown Austin, Texas enthousiast gebrul opgegaan bij het lezen van de elektronische editie van de Telegraaf. Het moet snel getemperd zijn, want de oude winnaars zijn bepaald niet unaniem over het schrappen van de straf. Zelf ben ik er al tijden heel simpel in: in een complex van epo-gebruikers was Armstrong niet alleen de beste renner, maar ook de beste bedrieger. Wat hem ontnomen had moeten worden was het recordaantal van zeven Tour-zeges, meer dan de vijf die ongeveer als het maximum geldt wat een individu in totaal kan halen.  

Er wordt ook gewoon een etappe gefietst, met zwaar malheur voor Andrew Talansky en een ritzege vol panache voor Tony Gallopin. Om dat soort jongens moet het nu gaan. In de Alpen begint een nieuw hoofdstuk.