Tekst en foto's:  Jeroen Wielaert

LILLE, dinsdag 8 juli

In het Village Départ van Le Touquet omarm ik Jean-Louis le Touzet, collega van Libération – kameraderie van de Tour. Hij vertelt me dat hij er na achttien jaar mee is gestopt – ander beleid en zo. ‘Een beetje nostalgisch ben ik wel,’ zegt-ie.

Een kwartier later zie ik waarom hij in het Startdorp is: hij krijgt de Prix Jacques Goddet voor de beste Franse Tourschrijver van het jaar. Allez, dat verdiende Jean-Louis zeker eens een keer, met zijn van rock&roll en literatuur doordrenkte verhalen.

Na de toespraak van Prudhomme en het overhandigen van de oorkonde neemt hij zelf het woord. Met de Tourbaas naast zich zegt hij: ‘Ik heb dit altijd graag gedaan. De Tour is dan weer schitterend, dan weer klootzakkengedoe. Ze hebben me wel eens gezegd dat ik eigenlijk niet van het fietsen houd. Dan zei ik: ‘Moet een oorlogsverslaggever van oorlog houden?’

Over dat soort vragen denk ik graag na.

Na de terugkeer uit Engeland is het contrast opmerkelijk: in Frankrijk staan veel minder mensen langs de weg. De Tour is te gewoon geworden voor la France. Geen wonder dat ze zo graag naar het buitenland gaan.

In Lille wint Marcel Kittel ook heel gewoon voor de derde keer de sprint.

ARENBERG, woensdag 9 juli

De Europese grenzen zijn al lang open, maar met het afbreken van de grenshokjes hebben ze geen haast gemaakt. Ze doen er al maanden over, met tonnen Europese subsidie. Er is één rijbaan open, richting Lille. Daarom kom ik na de start in Ieper op de omleiding in een lange file terecht. Het slechte weer maakt het er ook niet soepeler op. Werkelijk: je kunt als volger beter het traject van een etappe nemen. De weg is dicht voor ander verkeer en overal is het vrije doortocht door rode stoplichten.

Het ergste is het voor de renners. Ze moeten een ingekorte, maar ouderwets modderige en gladde, omgekeerde Parijs-Roubaix rijden. Chris Froome stapt na een paar valpartijen al voor de eerste kasseistrook uit de Tour, hoeft niet te beginnen aan dit voor hem onmogelijke stenenspecialisme. Lars Boom bewijst daarentegen dat hij er een meester in is. Besmeurd en doornat rijdt hij naar de eerste Nederlandse Tourzege sinds negen jaar. Het is meteen een klassieke Nederlandse overwinning. Op de finish zie ik Lars huilen in de armen van de opgetogen verzorgers. En zeg tegen Richard Plugge dat het nu wel zal opschieten met het vinden van een nieuwe sponsor.

Op de terugweg naar huis andermaal in files. Het leed wordt verzacht door het lekkere radioforum van Radio Monte Carlo. Met Cyrille Guimard buigen ze zich over de vraag of de Tourdirectie eigenlijk wel dit soort etappes mag organiseren. Forumdeelnemer Luc Leblanc zegt: ‘De renners maken een koers zwaar, niet een directie. Ze mopperen ook niet over een bergetappe met vier cols. Dan moet je ook niet over deze steenstroken beginnen.’

Ik ben het er geheel mee eens.

Op tijd thuis voor een spelletje op televisie: Argentinië-Nederland.

Wat het ook wordt: de zege van Lars Boom was de mooiste van de dag.

REIMS, donderdag 10 juli

President François Hollande is er heel duidelijk over op Radio Monte Carlo, gevraagd naar de relatie tussen het WK Voetbal en de Tour: ‘Het zijn allebei heel populaire evenementen. En gisteren won er eerst een Nederlander in de Tour. Daarna kwam het verlies van de Nederlandse voetballers.’

Eerder op de middag moest ik met een hele stoet volgers midden op de Chemin des Dames halt houden voor de president en zijn lakeien. Hollande liep er een groot Frans ereveld op. Daarna stapte hij in bij Prudhomme, Voiture 1.

Op het traject andermaal het genot van een vrije doortocht, met wat slalom door de karavaan. Há, daar zijn de Utrechtse Nijntjes weer!

Kittel heeft problemen gekregen na een val op de keien, op weg naar Arenberg. Daarom kan hij niet mee in de sprint in Reims. Daar hoef ik niet te hollen om bij de president te zijn. In de Zone Technique komt hij recht op me af lopen. Ik schud hem de hand. Hij zegt nog net niet: ‘Leuk, die Nijntjes!’

In Brasserie Flo zit een echtpaar naast me. Meneer laat mevrouw zijn Tourfoto’s zien. Hij blijkt de voorzitter te zijn van een wielerclub in Saint Quentin.

‘We hebben het moeilijk,’ moet hij bekennen. ‘we komen leden tekort. Het heeft allemaal nog met de doping te maken. De ouders laten hun jongens niet fietsen.’

‘Er is Frans succes nodig,’ zeg ik.

‘Precies.’

NANCY, vrijdag 11 juli

Voort gaat het langs oude fronten, het is fietsen langs de geschiedenis. Op allerlei manieren wordt het verbeeld. In Clermont-en-Argonne staat een oude man, verkleed als poilu, een Franse loopgravensoldaat. Grijs-blauw uniform, bajonet op het geweer. Een paar kilometer later, in Brabant-en-Argonne eren ze de Tourgeschiedenis met een imposante rij houten panelen, beschilderd met namen van de vedetten van ruim een eeuw, om te beginnen met Maurice Garin. Nederland is vertegenwoordigd met Jan Janssen en Joop Zoetemelk. Opvallend, maar niet verbazend afwezig: de naam van Lance Armstrong.

De etappe heeft de saaie geschiedenis van een verplichte vluchtgroep met modale Fransen. De finish in Nancy is spectaculair genoeg, met één en al valpartijen en een tubedikte verschil tussen winnaar Trentin en Sagan.

In brasserie Flo verzamelt de crew van de Avondetappe zich. Ik schuif even aan bij de collega’s van de Persdienst, Trouw en het AD. Hun actualiteit is de problematiek van een weigerende koppelingsplaat en een ruilauto. Marije Randewijk van de Volkskrant is ook weer in koers. Ze heeft de eerste Tourweek op de redactie doorgebracht om de WK-voetbalberichtgeving te stroomlijnen. Ze zegt: ‘Het is uitgegaan als een nachtkaars.’

In de Avondetappe komt het vraagstuk aan de orde of klassementsrenners zich wel mogen mengen in een massasprint. Gast Johnny Hoogerland ziet het bezwaar niet, als zoals in het geval van Nancy het pak sterk is uitgedund. Het meest roerend is hij de Zeeuw als hij vertelt over zijn nieuwe Italiaanse ploeg. Hij zegt hoe tevreden hij is met zijn keuze, maar hij straalt een en al treurnis uit. Ik kan me vergissen, maar hij was echt beter thuis geweest bij een equipe van dichter bij huis.