Tekst: Roy Schriemer; Foto’s: Sportfoto.nl en eigen foto Annemiek van Vleuten

De tijdrittitel van afgelopen woensdag was voor de in de Achterhoek opgegroeide Wageningse een optelsom van vele factoren. Zo was er de beknelde liesslager die – na een mislukte ingreep eerder – deze winter opnieuw onder handen werd genomen op de operatietafel. Er was een hoogtestage in de Sierra Nevada die het gewenste effect had. En ze had ruim een week fanatiek getraind op de tijdritfiets. Tenslotte was er enorm veel doorzettingsvermogen nodig om de afgelopen seizoenen te doorstaan. “Als ik eerlijk ben , zijn er best momenten geweest dat ik me er toe moest zetten om te gaan trainen of dat ik bij het opstaan  in een rittenkoers al wist dat ik naarmate de wedstrijd vorderde, steeds iets minder goed was. Dat motiveert niet.  Nu weet ik dat ik weer mee kan gaan doen voor de zeges en stap ik elke keer fluitend op mijn fiets.”

Heerlijk gevoel

De bevestiging dat het de goede kant op ging kreeg ze in de Emakumeen Bira, een rittenkoers van vier dagen in het Baskenland. Ze was toen net terug van de Sierra Nevada.  “Daar wist ik: ik heb nu weer twee volwaardig werkende benen. Dit voorjaar merkte ik al wel dat het de goede kant op ging, maar ik was zo eigenwijs om te denken dat ik binnen de zes maanden – die volgens de dokter staan voor een volledig herstel – mijn oude vorm zou bereiken. Maar de oude klacht – dat ik in een etappekoers steeds minder goed werd en één been echt niet optimaal mee deed – was nu in de Emakumeen Bira helemaal weg. In mijn trainingssessies merkte ik al dat het beter ging, maar ik kan niet beschrijven hoe heerlijk het voelt om in een wedstrijd op de vierde dag nog gewoon voluit mee te doen voorin de koers.” 

Hoogtestage

Ze deed zelf een extra investering door op hoogtestage te gaan in de Sierra Nevada. Er was nauwelijks iets t ondernemen. Als variatie op de Spaanse tv-kanalen was er een Duitse versie van Eurosport, maar die zond nauwelijks wielrennen uit. Via haar laptop keek ze toch nog iets van de Giro d’Italia. “Je hebt daar  echt een ritme van trainen, eten en slapen, je moet er tegen kunnen. Maar ik kan dat wel.” In de trainingen was die afleiding er wel. “Ik heb wat trainingen afgewerkt met profs van het Spaanse Movistar, die hard reden, maar  bovenop de klim altijd op me te wachten. Echt trainen deed ik vaak met vier Baskische profwielrensters, die daar toevallig ook waren.”  En in de laatste week van haar verblijf nam haar trainer Louis Delahaye enkele renners van Belkin mee, zoals Bauke Mollema. “Vooral aan tafel was dat gezellig, dan had je toch even wat meer Nederlandse aanspraak.”  

Tijdritfiets geleverd

Eenmaal terug in Nederland liet ze haar tijdritfiets afleveren en begon ze fanatiek te trainen. “Wat ik op de meetapparatuur zag, deed me stiekem hopen op de stunt die kwam. Ik had nog nooit deze wattages weg getrapt en wist dat ik echt een stap gezet had. Maar wereldkampioene Ellen van Dijk verslaan is een klus op zich. Ik had een paar mensen gezegd dat ik dacht Nederlands kampioene te gaan worden, maar het was uiteindelijk wel heel close, dan ben je vooral blij dat het kwartje net mijn kant op viel. Ik wist dat ik deze kans moest grijpen.” Ook haar ploeggenotes waren goed, zes eindigden in de top 10 van het NK. “Dat geeft ook veel moraal voor de WK-ploegentijdrit. Ik hoop zo dat ik daar met de ploeg wereldkampioene kan worden.”

Tactisch steekspel

Eerst wacht nog een andere uitdaging:  de titelstrijd op de weg. “Op het NK in Ootmarsum zal het een tactisch steekspel worden om als ploeg de winst binnen te halen. Met Marianne Vos en Anna van der Breggen hebben we sterke kandidaten voor de titel, maar onze hele ploeg draait sterk. Het zou mooi zijn als ik daar als winnaar uit de bus kom, maar ik kijk er vooral naar uit om daar een rol van betekenis te kunnen spelen. “ Ze rijdt daarna de Giro Rosa en zal in de zomer in Vargarda en een nieuwe Noorse rittenkoers van start gaan en vervolgens ook de Ronde van België rijden. “De Boels Holland Ladies Tour sla ik een keertje over, met pijn in het hart overigens, maar we moeten als ploeg ook een beetje de kansen spreiden.”