Zondag 31 maart 2013

Blog - Bij de koffie beneden in ons Brugse hotel aan ’t Zand komt de ober met een betrokken gezicht vertellen dat Tom Boonen al uit koers is. Draaiend met zijn hand zegt de vriendelijke dienaar dat er verder nog niets bekend is. Het is toch straf: ze zijn nog geen uur onderweg en de grote favoriet van Vlaanderen doet niet meer mee. Tommeke was tóch al niet zo feestelijk in vorm. Hij was ook al gevallen in Gent-Wevelgem. Ik bespreek met mijn kameraden dat renners in vorm niet vallen. Spijtig voor Boonen, maar dit is toch ook de sport. Renners kunnen domweg onderuit gaan, zonder vreselijk van hun voetstuk te storten.

Journalistieke klimaat
De zaterdagse afspraak was in De Stove, sfeervol restaurant vlak bij de Grote Markt, het startplein van de Ronde. Vriendschappelijk aanzitten met de Harde Kern van de Muur: Bert Wagendorp, Peter Ouwerkerk, John Kroon en Mart Smeets, met zijn Karen. Vanzelf ging het gesprek niet over de burgeroorlog in Syrië, of de kredietcrisis op Cyprus. In plaats daarvan namen we de drastische veranderingen in het Nederlandse journalistieke klimaat aangaande het fietsen door. De zaterdagmorgen was gekomen met het zoveelste Volkskrant-stuk van Mark Misérus over de sterk afgenomen geloofwaardigheid van de sport. Wát ging het volk eigenlijk zien in Vlaanderen? Zuiver fietsen, of groot bedrog? Wéér die teneur. Geen stof om de wielerminnaars onder de Volkskrantlezers op te monteren. Ze hádden al zoveel moeten lezen over vergaande fraude. Allicht, het was allemaal waar, maar het is ook een keer genoeg en zeker geen nieuws. Dat gevoel. Genoeg van die oude shit die maar door de actualiteit van nu heen blijft spoken.

Narrige sfeer
Bij goede glazen en fijne gerechten was het hoofdschudden om de verandering van normen en waarden, om het kantelen van de ethiek. Doping is er natuurlijk altijd geweest – onmisbaar, onuitroeibaar onderdeel van het verhaal. In de jaren vijftig dekten journalisten het gebruik toe – ook Jan Cottaar. Toen Theo Koomen eerst en daarna Mart Smeets met onthullingen kwamen kregen ze woede en hoon over zich heen van renners en publiek. Waar bemoeiden die journalisten zich mee? Anno 2013 ben je een slechte journalist als je niet elke week met een dopingonthulling komt. Althans, in Nederland. Het zorgt voor een narrige sfeer op de redacties. Er is reden genoeg om kritisch te zijn, om vragen te blijven stellen. Dat is het vak, maar toch heel anders dan in Vlaanderen.

Pint
Voor de Ronde stonden de Vlaamse kranten ouderwets vol klassieke voorverhalen. Het was trommelen van Tom, Tom, Tom. Kolommen vol illusie – ook niet de beste journalistiek. Het feest stond voorop volgens de wet van de regionale wielercultuur. En zo dromden de Vlamingen ook weer samen op de Brugse markt, langs de betonbanen, op de hellingen. Het is kóers! Geen zever over dat pakken. Het enige wat gepakt moet worden is een pint.

In België ontstaan problemen als Philippe Gilbert afzegt en Tom Boonen valt. Er staan niet direct gelijkwaardige vervangers klaar op deze eerste paasdag – ook Greg van Avermaet niet, of Stijn Devolder. Over Nederlanders gaat het nauwelijks, al doet MaartenTjallingii heel sterk mee in een eerste kopgroep.

Verbruggen
De jubileumeditie is na Boonens uitvallen lange tijd weinig historisch. Opwinding om de lekke band van Cancellara – noem dat een hoogtepunt. Saai is het woord en toch is de ambiance goed in het Centrum Ronde van Vlaanderen waar ik dit blog ben gaan tikken. Het café zit vol en ook de zaal ernaast. De fanclub van Cancellara is luidruchtig aanwezig. In de ontvangsthal tref ik een hoge gast van Rik Vanwalleghem: Hein Verbruggen. Ook met hem is het goed bijpraten over het klimaat, de kritiek, de schuld, de ethiek. Hein beseft dat epo nog niet weg is uit het peloton, maar denkt toch dat het echt de goede kant op gaat met het wielrennen.

Koers!
Wuyts en De Cauwer kaatsen het woord wachten heen en weer, met dikke nadruk. Andermaal zit hem dat vooral in het ontwerp van de slotronden. Warempel doen Tjallingii, Boom en Langeveld lang mee. De derde klim van de Oude Kwaremont moet weer het begin van de waarheid brengen. Onwillekeurig komt nostalgie naar de Muur bij me op. Jurgen Roelandts brengt het thuisvolk in extase, als eerste op het Kwaremontplein. Dan de explosie van Cancellara. Koers! Anders dan in de E3 blijft Sagan bij. Op weg naar de Paterberg vormen ze even een trio met Roelandts, om hem dan in de klim te lossen. Gejuich in het Centrum als Cancellara vertrekt en groot applaus als hij aankomt in Oudenaarde. De fans laten de koebellen luiden.

Een Zwitser als grootse Flandrien van dienst. Zijn krachtige slotakkoord nodigt uit om weer eens lekker over koersen te klappen. Wat het volk heeft gezien in Vlaanderen? Een pure topprestatie.