Zondag 06 april 2014

Blog - Het verhaal van de start wordt maar zelden verteld en toch is het ook deze morgen in Brugge rijkelijk gevarieerd, met een ouderwets volgepakte markt en het podium vol muziek van Rudi en de Altigs en puntige gesprekken. Dan is het feest nog pril en niemand is nog gevallen. Het is goed het mee te nemen, om niet te vergeten bij het finishverhaal.

Het is deze ochtend dat ik met gans het samengepakte volk voor het eerst nader wordt ingelicht over het bestaan van Songezo Jim. De donkere knecht van Gerald Ciolek, nummer 212 in het team MTN-Ghubeka staat Michel Wuyts goedlachs te woord. Zo komen we te weten dat Jim een heus Zuid-Afrikaanse achternaam is. En Songezo, wat betekent dat dan? De renner maakt het gebaar van het bijvullen van een glas. Hij wordt dus aangesproken met zoiets als ‘schenk eens bij.’ Michel Wuyts raad hem aan om eens een Brugse Zotte te nemen, of een Duvel. In de startbabbel zegt Tom Boonen dat hij ‘kiekenvel’ voelt, houd Niki Terpstra zich kalm op de vlakte en onthult Cancellara: ‘Ik ben hier om te winnen, niet om de hoek om te rijden en bier te drinken.’

Het is koers! Een kapitaal, heilig Vlaams genoegen; de hoogmis kent oplopende tarieven voor het bijwonen van de dienst. Met de bus van start tot finish, met ontbijt, een paar stops, lunchpakket en plek op de finishtribune kost 375 euro. Mee in een vip-wagen met een ex-prof aan het stuur, champagne bij de lunch, bij de finish in een VIP-trailer en tot slot een stadhuisreceptie in Oudenaarde: 800 euro. Zelf doe ik het voor veel minder in het Centrum Ronde van Vlaanderen: rond de 10 euro en geen VIP te zien. Heerlijk.

Als vaker deze weken komen de verhalen en beelden van kleine ravages, individuele tragiek. Johan van Summeren klapt op een overstekende vrouw, Jurgen Roelandts eindigt in het grind van een oprit – het zijn voorname, vroege slachtoffers. Het is zo om de vijf minuten dat er een schreeuw door het museumcafé gaat: weer een val. ‘OEWAAAAUWW!’

Tuimeltumult waar geen eind aan komt - straffe uitdunning als langdradig pauzenummer. Het is iets onvermijdelijks met zoveel publiek en zoveel renners op wegen die daar geheel niet voor zijn bedoeld. Dát is de kern van het probleem, niet of ze wel of geen verdovende middelen gebruiken – de zever die ik vooraf ook heb gehoord en gelezen. En nóg gaat de koers niet aan zijn eigen succes ten onder. Het hoort er allemaal bij, het gaat niet zonder.

De echte toppers blijven overeind, maar het kan ook hen overkomen, als miljoenenmannen in de boeren berm liggen. Het gebeurde Cancellara in 2012; Boonen in 2013. Nu blijven ze veilig voorin, zonder vooralsnog te vlammen. Dat is een ander, niet minder ernstig probleem: de strijd laat op zich wachten, er is geen zucht van suspense, naast het puffen om het vallen. Ik heb nog geen kiekenvel.

‘Er is altijd gevallen,’ zegt veteraan-volger Robert Janssen, met een sigaretje, buiten. ‘Er zijn nu alleen veel meer camera’s bij en het wordt eindeloos herhaald. Dat is het spektakel.’

De klim van de Koppenberg brengt eindelijk de ware koersopwinding. Applaus voor Boonen, met Cancellara en Terpstra in zijn wiel. Nu gaat het zoals het bedoeld is, zoals het gehoopt is, met een aanval van Terpstra. Geen woord had hij over de Koppenberg gezegd, op het podium in Brugge. Maar echt wegkomen is er niet bij. Het is pogen en prikken, naar een schifting vol verwachte namen op de Drappendries en de Rubbelingsbank, mét Terpstra.

In volle Vlaamse sfeer wordt het uitkijken naar een Hollandse verrassing. Zie Niki nog goed zitten op de Kwaremont. Zie hem verdwijnen, als Cancellara aanzet, bovenin. Kijk hoe hij erbij zit, in de achtervolging. Sterk, maar niet sterk genoeg. Het is ook gedaan voor kopman Boonen. In plaats van hem wordt het juichen en klappen om Greg van Aevermaet, als eerste boven op de Patersberg. Vlaamse verrassing, zonder winstkans, blijkt snel, in een viermankwartet met Cancellara. Terpstra volgt met assistentie van Alexander Kristoff – niet iemand om mee naar de streep te rijden.

Topspanning nu, met wisselende aandacht voor nationaliteiten. In het eindspel voor drie Vlamingen en een Zwitser schuilt nog een succes voor een Nederlandse ploeg met een Amerikaanse sponsor: Belkin. Sep Vanmarcke heeft beste benen, maar het komt toch aan op de Zwitserse precisie van Cancellara.

‘Fabian! Fabian!’ gilt iemand achter me.

Zelf noemt de winnaar zijn Nederlandse concurrent nog – sympathiek: ‘Ik wist dat Terpstra kwam, dat had het eind van de wereld kunnen zijn.’

Het was waar wat hij in Brugge gezegd heeft. Hij is gekomen om te winnen. Zijn glas mag worden bijgevuld.

Foto: © Sportfoto