Maandag 25 maart 2013

Blog - Han de Wit, mid-veertiger, gelukkig getrouwd en vader van twee kinderen, is ambtenaar in een kleine gemeente in de buurt van Utrecht. Hij heeft een rekening bij de Rabobank, aan wie hij zijn financiële zaken al sinds zijn jeugd heeft toevertrouwd. Zijn vader was werkzaam in de agrarische sector en dus groeide Han op in de vertrouwde nestgeur van de Raiffeisenbank. Hoewel hij eerst een voetbalman was, is hij samen met zijn bank langzaam maar zeker verknocht geraakt aan de wielersport. Hij kocht een racefiets en begon zelf te fietsen, ook omdat Rabobank hem daar op diverse manieren in stimuleerde. Zo kon hij voor een gereduceerde prijs een Rabo kledingset kopen, waardoor hij zich nog meer met zijn bank identificeerde en hij zich nog meer wielrenner begon te voelen. Via de bank kwam hij in contact met andere fietsfanaten en samen trokken ze er in hun Rabo shirts in de weekenden op uit. Tegelijk ging hij de wielersport steeds meer volgen, met natuurlijk de site van de Rabo wielerploeg als dagelijks geraadpleegd medium. Het ging zelfs zover dat hij samen met zijn fietsvrienden een weekje naar de Provence ging om daar de Mont Ventoux te bedwingen. Dat was ontiegelijk zwaar, maar wat voelde hij zich trots toen hij eenmaal op die kale top stond, onder de zendmast die hij zo goed kende van uitzendingen van de Tour de France.

Rauw op zijn dak     
Hij begreep ook steeds beter wat voor ontberingen en opofferingen die echte profs - zoals zijn voorbeelden Michael Boogerd en Erik Dekker, en nu weer Mollema en Gesink - moesten opbrengen voor hun stiel. Dat daarbij ook wel eens iets gepakt werd, wat strikt gezien niet door de beugel kon, dat begreep hij inmiddels ook wel. Bovendien geloofde hij stellig dat zoiets bij andere ploegen ook het geval was. Wielrennen was zo zwaar, dat wist hij als recreant zelfs al, dat je alle hulp kon gebruiken. Daarom viel het hem – en zijn fietsvrienden – ook zo rauw op zijn dak dat de Nederlandse pers zo gretig op Rabobank inhakte, toen steeds duidelijker werd dat Lance Armstrong zijn zeven Tourzeges niet op water en brood had behaald. Hij was ook wel wat teleurgesteld, maar diep van binnen had hij altijd al geweten dat de overmacht van de Amerikaan geen zuivere koffie was geweest. Na zijn bekentenis bij Oprah Winfrey was het hek helemaal van de dam. Jonge honden als Mark Misérus (VK) en Thijs Zonneveld (NRC) maakten er een wedstrijdje van om ‘zijn’ Rabobank aan de dopingschandpaal te nagelen, terwijl men in het buitenland veel minder fanatiek reageerde. Rabarbertje moest hangen!

Geen Tourstart Utrecht
Geschokt hoorde hij op een ochtend in oktober tijdens het scheren dat Rabobank de stekker uit de ploeg had getrokken. Hij voelde zich dagenlang verweesd, net als zijn fietsvrienden. Enerzijds begreep hij het wel – een bank kan zich geen continue stroom verdachtmakingen veroorloven – maar als wielerliefhebber niet: Rabobank was nu toch voorloper in de strijd voor een schone wielersport? En het werd nog erger. Langzaam maar zeker ontpopte Rabobank zich zelfs tot bestrijder van de professionele wielersport, terwijl ze uit opportunisme wel Marianne Vos bleven ondersteunen. De Tourstart in Utrecht kon ineens niet meer op hun geld en ondersteuning rekenen. Achter de schermen bestookten ze de KNWU, die ze nog steeds sponsorden, waardoor Huub Kloosterhuis, directeur van de Wielerunie, zich genoopt zag om Utrecht te ontraden zich te beijveren voor een Grand Départ. Dat zou in tijden van economische crisis te duur zijn en niet passen in de door doping verziekte sportcultuur. Moet je nagaan: de baas van de Nederlandse wielerbond keert zich tegen de komst van de grootste wielerkoers ter wereld naar Nederland!

Revolutionair besluit
Han de Wit begreep er nu niks meer van. Maar Rabobank had nog meer giftige pijlen op zijn boog. Harm Janssen, ex-wethouder van het CDA in Utrecht en een van de grote motoren achter de plannen, werd begin maart in Utrecht gepresenteerd als de man die de Tourstart middels een professionele lobby binnen zou moeten halen. Maar Janssen was inmiddels aan de slag bij Bouwfonds, een dochter van Rabobank. En toen ze daar hoorden dat hun werknemer de kar voor de Tourstart zou gaan trekken, werd er gelijk van hogerhand ingegrepen: nog geen week nadat Janssen als lobbyist naar voren geschoven was, moest hij zijn keutel alweer intrekken. Het lijkt hier verdorie wel het vroegere Oostblok, dacht een boze Han de Wit. Langzaam maar zeker begon hij zijn vertrouwen in de bank te verliezen. En toen hij – nota bene! – een reclamecampagne van de bank zag, waarin ze zelf stelden ‘Rabobank maakt er een potje van’, nam hij een revolutionair besluit: na 30 jaar ging hij zijn rekening bij Rabobank opheffen om voortaan verder te bankieren bij ABN/AMRO!