Zondag 23 maart 2014

Blog - Van Bauke Mollema mocht het regenen. Voor Tom-Jelte Slagter maakte het niet uit. Beide Nederlanders koesterden dezelfde wens: op de Poggio mee zitten met een vluchtgroepje. Ik las het vooraf zonder me te verbazen. Het hoort bij het vaste repertoire aan voorbeschouwingen op Milaan-Sanremo, de eerbiedwaardige Italiaanse voorjaarsklassieker. Meezitten op de Poggio, die eeuwige Poggio. Het is nooit anders, vooral niet nu ze dat extra klimmetje moesten schrappen, omdat het echt te link werd.

Een Vlaamse journalist was gaan kijken op de Pompeiana. Naar boven was heel wel te doen, maar afdalen, dat was echt te gevaarlijk. Ik heb het zelf niet gezien, maar ik kreeg er wel mijn twijfels over. Alsof vállen nu juist niet één van de meest interessante onderdelen is van Milaan-Sanremo, een koers waar in minstens 250 van de 294 vrijwel niets anders gebeurd dan dat er renners tussen Milaan en Sanremo fietsen. Het is nog uit de tijd dat léngte een bepalend onderdeel was. Milaan-Sanremo was in de beginjaren lánger, als het ware. Het is onmogelijk om de wedstrijd in te korten, want níet vertrekken bij de Dom in Milaan is onmogelijk. Het is anders dan Parijs-Roubaix laten vertrekken in Compiègne, wat best mooi is, voor het oude paleis van Napoleon.

Onderuit gaan aan de bloemenkust. Denk maar aan Jan Raas, die bocht, die boom. Vraag niet aan Jan of hij Milaan-Sanremo zo’n leuke klassieker vindt. Hij won hem wel, in 1977, als tweede Nederlander na Arie den Hartog (1965). Hennie Kuiper blijft de derde vaderlandse laureaat, in 1985. Waarachtig dat het eens tijd wordt dat er een vierde bij komt, maar dat gaat op voor álle grote klassiekers.

Je moet er echt voor in de boeken, bij gebrek aan een recente winnaar.

De Ronde van Vlaanderen? Adrie van der Poel was in 1986 de laatste Nederlander die hem won, in de op zich sterke Nederlandse jaren in Vlaanderens Mooiste. Raas leidde ze in met zijn zege van 1979. Kuiper won in 1981, opnieuw Raas in 1983 en Johan Lammerts in 1984. Van hem hoorde ik vorig jaar dat hij eigen per ongeluk voorin had gezeten en dat hij toen maar was door gereden.

Parijs Roubaix? Hennie Kuiper won legendarisch in 1983, één jaar na Jan Raas. Servais Knaven deed het in 2001 met een fameuze solo, maar iedereen heeft het nog steeds over dat kunststuk van Kuiper.

Luik-Bastenaken-Luik? Het blijft bij drie Nederlanders. Ab Geldermans in 1960, Steven Rooks in 1983 en Adrie van der Poel in 1988.

Het kan zijn dat er geen Nederlanders winnen ter verhoging van de zeldzaamheidswaarde van oude Nederlandse overwinningen. Het genot van wielrennen beperkt zich gelukkig niet tot het jubelen om Nederlandse zegetochten. Het zou wel weer eens mógen, dat wel, zeker óók in de Tour de France, maar er is meer: op zijn best een machtigmooie koers met veel suspense.

Dus zat ik tijdens Milaan-Sanremo ten eerste te kijken of ze niet zouden vallen. De weg was nat, naar de zin van Bauke Mollema. Renners in jasjes, doorheen mooie Italiaanse stadjes, zonder gevaar nog. Maar onder het schrijven komen er berichten over modderstromen van de Poggio. Heerlijk!

Tjallingi en De Maar zijn verdienstelijke koplopers, zelfs nog op de Cipressa. Als eerste boven daar, die twee, maar dan komt Nibali ze voorbij denderen. De Poggio is te veel voor de Italiaan in de klimdans van de achtervolgers. De naam van Mollema valt, maar niet als lid van een groepje. De regen is het beste geweest voor Alexander Kristoff, de eerste Noorse winnaar in Sanremo. Beslist geen modderfiguur.

Foto: © Sportfoto.nl - Otto de Waele