Maandag 03 februari 2014

Blog - Het wereldkampioenschap veldrijden in Hoogerheide leverde Nederland een prachtige wereldtitel voor Marianne Vos op, brons voor Mathieu van der Poel en net geen brons voor Joris Nieuwenhuis. In vergelijking met vorige jaren een mager resultaat, maar dat zegt meer over de voorgaande edities misschien. Vorig jaar was ongekend succesvol met drie wereldtitels en brons voor Lars van der Haar bij de profs.

De prestaties van oranje op de Brabantse Wal waren nog altijd goed voor de tweede plaats in het medailleklassement, maar de afstand met de winnende Belgen deed ouderwets groot aan. De analyse van bondscoach Johan Lammerts was duidelijk na afloop van twee dagen topsport in Hoogerheide: Nederland komt in de breedte te kort op onze Zuiderburen. Het podium bij de junioren – met drie Belgen daarop – doet vermoeden dat dit de komende jaren niet anders zal zijn.

Een voordeel van een brede lichting toppers is dat je een mindere dag van een topfavoriet – zoals bij Mathieu van der Poel bij de beloften – of een dag vol pech – zoals bij Lars van der Haar in de wedstrijd voor de elite – kunt opvangen. Zonder Sven Nys hadden de Belgen misschien niet lang voor het goud mee gedaan bij de profs, maar het zilver en het brons hadden ze net zo goed veroverd. Dit seizoen bleek Nederland in de breedte meer kwetsbaar dan ooit. Bij de vrouwen lijkt dat te maken te hebben met een wisseling van de wacht. Jonge rensters staan klaar om de fakkel de komende jaren  over te nemen. En met Sanne van Paassen terug op niveau heb je er komende winter wellicht alweer een tweede medailletroef bij. Bij de beloften – waar David van der Poel en Mike Teunissen over gaan stappen – is het alternatief voor Mathieu van der Poel er niet direct. Ook bij de elite startte Nederland zondag zonder tweede medailletroef, waarmee ik niets aan de progressie van Thijs van Amerongen en Corné van Kessel wil afdoen overigens.

En zo kan het dus gebeuren dat Mathieu van der Poel – ook tot zijn teleurstelling – geen regenboogtrui mag aantrekken en Lars van der Haar naast een medaille grijpt. De genoemde renners zijn geen machines en materiaalpech kan de besten overkomen. De komende jaren krijgen Van der Haar en Van der Poel nog kansen genoeg om – hopelijk ooit zij aan zij – te strijden tegen het blok van de Belgen. Maar qua aantallen medaillekandidaten winnen we die strijd nooit zolang er elk jaar opnieuw een nieuwe lichting toppers wordt voort gebracht bij de Belgen. Alleen bij de vrouwen hebben we vooropig aan één topper genoeg, maar van het kaliber Marianne Vos is er maar één. En gelukkig heeft ze een Nederlands paspoort.