Zaterdag 28 december 2013

Blog - Het tumult heeft uiteindelijk nog een komisch bedoelde reclameslogan opgeleverd: Doping voor het Haar. Hij draait al geruime tijd mee, tot het einde van het jaar en het zal in het nieuwe jaar nog wel even doorgaan. Reclame voor een shampoo die niet op de verboden lijst staat. Voor de rest is het merkwaardig rustig rond de amusementstak profwielrennen. Een wonderlijk contrast met de vorige winter.  Het démasqué van de Epo-generatie was totaal. Nu blijft het bij een stevig gecoiffeerde uitspraak van Bauke Mollema in het AD: ‘Renners die nu nog epo gebruiken, mogen levenslang worden geschorst.’

Zag de mannen vallen, groot en klein. Danny Nelissen, Rudi Kemna, Lance Armstrong, Michael Boogerd. Het betrof delicten uit een tot dan toe grotendeels verzwegen verleden. De stroom bekentenissen vaagde voor even alle illusies over schone wielersport weg. In de opgewonden sfeer van verdachtmakingen kon de nieuwe generatie beroepsrenners niets anders dan zich afzetten tegen de stoet van zondaars.

Het had ook repercussies voor de wielerjournalistiek. De wielerpers had al die jaren zitten slapen, of had het dopinggebruik klaarwakker toegedekt, in warme omstrengeling met de spuitende vedetten. Dat was de bestraffende teneur in parmantige schrijfsels van buiten de wielerperszaal. Het was de afrekening van nuffige betweters die er blijk van gaven niets van de scepsis meegekregen te hebben in verslagen, columns en uitzendingen ten tijde van de dictatuur Armstrong. Het gevolg was dat de romantiek uit de verslaggeving moest verdwijnen. Geen beschrijvingen van landschappen meer. Dat was merkwaardig, gelet op het gegeven dat wielrennen zich voor een belangrijk deel afspeelt in landschappen. Persoonlijk wist ik al veel langer dat achter een rustiek middeleeuws kerkje een tas vol injectienaalden verstopt kon liggen. Vast gegeven van meer dan een eeuw: harde sport vol contrasten van adembenemende schoonheid en gewetenloze fraude.

Afgelopen Tour de France pakte Chris Froome al in de eerste Pyreneeënrit de gele trui. Na afloop hield ik zijn ploegleider Servais Knaven voor dat de Engelsman onvermijdelijk onderwerp van speculatie zou worden. Knaven beaamde dat, maar stelde dat Froome’s prestatie toch het resultaat was van harde trainingsarbeid. Voor een second opinion was het goed om langs te gaan bij David Walsh, embedded journalist bij Froome’s SKY-ploeg. In een klassieke hotelbar in La Baule verzuchtte hij voor mijn microfoon: ‘De grootste reden om Chris Froome te verdenken is Lance Armstrong.’

Bauke Mollema en Laurens ten Dam acteerden in de luwte van de onbewijsbare verdachtmakingen aan het adres van Froome. Als het dappere duo Bau en Lau zorgden ze voor het eerst sinds jaren voor Tourkoorts in Nederland. Weg was de argwaan. De beste doping was het verlaten van het beklemmende Rabo-regime. De verzwakking van het bejubelde tweetal in de loodzware slotweek van de Tour kon beschouwd worden als een bewijs van schoon fietsen.

Van David Walsh verscheen eind het boek Inside Team Sky. Het onthullendst was dat er niets onthuld werd. De journalist was in de nabijheid van het Engelse team geen getuigende verzorgsters als Emma O’ Reilly en Betsy Andreu tegengekomen, zoals in het geval van Armstrong. Walsh had zelfs in het afval van SKY zitten graaien, maar had geen verboden spullen ontdekt. Als dat wel zo was geweest hadden alle journaals van de wereld ermee geopend.

Het blijft kalm deze winter. Typerend voor de gevorderde schoonmaak? Het zou kunnen, maar dat werd ook gedacht na 1998, het jaar van de Tour Dopage. Bauke Mollema’s uitspraak over epogebruikers is streng genoeg. Wat rest is speculeren over de shampoo van Marcel Kittel.