Tekst: Theo Sikkema

Een mirakel als je het medisch rapport na het ongeluk met een auto, die vermoedelijk op de verkeerde weghelft belandde, optekent. Een gebroken sleutelbeen, een verbrijzeld schouderblad, gebroken schouderkom, een klaplong, gekneusde longen, acht gebroken ribben, kruisbanden van de knie ingescheurd, nier- en leverbloedingen en diverse kneuzingen. 

‘Ik heb pure pech gehad. Een auto op de verkeerde weghelft ramde een paar auto’s en daar had ik net niet moeten zijn. In het begin had ik door medicatie geen idee hoe erg het was, maar dat besef kwam daarna vrij snel. Het was eerst hopen om er gezond uit te komen.’ Het was zo ernstig dat De Vries niet teruggevlogen kon worden. In een ambulance was De Vries een etmaal onderweg om in Nederland te komen.

Twee operaties, waarvan eentje vijf uur duurde om de losse stukjes schouder weer bij elkaar te krijgen, en een paar maanden verder herstelt De Vries wonderbaarlijk snel. Hij had een engeltje op zijn schouder. ‘Ik heb veel geluk gehad dat ik er nog ben. Mijn fiets is vijftig meter bij een brug teruggevonden na het ongeluk. Op de fiets gaat het redelijk goed, maar ik ben er nog niet helemaal. De knie is nog lastig en het heffen van mijn arm moet nog beter. Gelukkig is er progressie.’

Zoveel zelfs dat De Vries alweer de nodige koersdagen voor zijn nieuwe ploeg Tour de Tietema in de benen heeft. Zo liet de Friese hardrijder zich in de finale van het Nederlands kampioenschap op de weg in Limburg eind juni goed zien. ‘De angst verdwijnt snel en als je weer koerst dan wil je toch snel weer meer. Uiteraard realiseer ik me terdege wat er gebeurd is.’

Hij krijgt alle steun vanuit zijn ploeg. ‘Ik ken Bas Tietema al langer en zo zijn we bij elkaar gekomen. Ik heb het naar mijn zin en zit er op mijn plek. Vanaf nul met iets beginnen is gewoon mooi.’ De Vries raakte overtuigd door de aangehaakte sponsoren en de enorme aandacht voor bereik op social media. ‘Het gaat alleen maar groter worden. Het is een concept wat je nergens anders in de wielersport ziet.’

Met kritische denkers die, zo geeft De Vries aan, traditionele processen in de wielrennerij ter discussie stellen. ‘We zijn met twaalf renners en er is veel aandacht om naar individuele wensen te luisteren. Veel aandacht voor het groepsproces met meetings door de week om dingen te bespreken. Dat was ik niet gewend. Een erg prettige omgeving om in te werken.’ Zo werd eind juni het eerste half jaar geëvalueerd tijdens een barbecue waar iedereen van het team bij was.

De Vries heeft nog een contract tot eind 2024, maar het zou zomaar kunnen dat binnenkort al verlenging volgt voor de renner, die wonen bij zijn moeder in Kollum afwisselt met uitvalsbasis Heerenveen waar hij een appartement heeft. ‘Ik zit prima in Friesland. Bovendien zijn we ter voorbereiding op een seizoen steeds meer in Spanje. Dat gaat alleen nog maar toenemen wanneer we met de ploeg op hoger niveau gaan rijden. Dan vind ik het lekker om af en toe in Friesland te zijn.’

Om van daaruit de ambities vorm te geven. ‘Het plan is om zo snel als het kan met de ploeg het volledige klassieke voorjaar op WorldTour-niveau te kunnen rijden. De Ronde van Vlaanderen rijden lijkt me schitterend. Voor mij zou dat een beloning zijn voor het doorzetten na tegenslagen en het harde werken. Ik merk dat ik de laatste jaren een stap gemaakt heb. Als het zwaar en lang is kom ik aan het eind wel bovendrijven.’

De grootste tegenslag is het afscheid moeten nemen van zijn vader Thijs die ruim drie jaar geleden overleed. ‘De heftigste gebeurtenis in mijn leven. Het gemis blijft, maar ik kan er inmiddels wel mee omgaan. Het geeft extra kracht en mijn vader zou het mooi gevonden hebben hoe ik nu bezig ben.’

Foto: © Sportfoto