Donderdag 08 juni 2023

Cyclo - Op een terras in Vlaams Brabant kom ik erachter dat mijn moeder jarenlang tegen me heeft gelogen – of me verkeerd heeft geïnformeerd, dat klinkt wat vriendelijker. Karnemelk is helemaal niet de beste dorstlesser. Die blijkt in een groene, gekurkte fles te zitten. De serveerster van Taverne Klein Nederlo in Vlezenbeek voelt haarfijn aan wat een mens nodig heeft na bijna tachtig kilometer gravelen: een Oude Geuze Vieille Oud Beersel van brouwerij Boon. Binnen een paar slokken zijn het stof, het gestuiter over grote en kleine stenen en het verkeerd rijden weinig meer dan vage herinneringen. Het ietwat troebele bier is zachtzuur. Een biersommelier zal er de geur en smaak van onrijpe appels, grapefruit en witte druiven in herkennen, ik vind het gewoon lekker. Het drinkt en smaakt als een goede champagne, zeker nu. Daaraan nippend, zittend in de schaduw van een bloeiende lindeboom, de benen languit en luisterend naar de verhalen van het fietsgezelschap waarmee ik op pad ben, wat een zaligheid.

Zo domweg gelukkig in de Appelboomstraat zitten heeft niet alleen met die koude Geuze en de leuke mensen om me heen te maken. Het komt ook door de fraaie, maar pittige fietstocht die eraan vooraf ging. Na gedane arbeid is het tenslotte goed rusten. Vreemd eigenlijk, fietsen voor je lol, maar het toch als werk zien. Bij een schandalig gebrek aan trainingsuren – het is mei en ik verdubbel in een dag mijn jaarkilometers – had ik dat vandaag een paar keer teveel. Nabij de papiermolen Herisem op een klimmetje waar geen eind aan leek te komen. In de afdaling in een vochtig bos met verse modder tussen de ongelijk liggende stenen. ‘Niet vallen,’ riep ik tegen mezelf, alsof dat helpt. En aan Johnny Hoogerland denken heeft een mens ook niks als het hard naar beneden gaat op een paadje van hooguit twintig centimeter breed tussen trapas-hoog gras en prikkeldraad aan weerszijden. Stuur rechthouden en ver vooruit kijken, dat is beter. Het gaat allemaal goed en gelukkig is er op andere momenten wel tijd om van al het moois te genieten langs de Geuze Gravelroute die kriskras door het prachtige Pajottenland loopt. Een getuigenheuvel in de verte. De rozentuin van Coloma. De meanderende rivier de Zenne. Hopplantages. Even oogcontact met een roodbruin Brabants trekpaard, erkend als immaterieel erfgoed. Een opgestoken hand van een boer die met zijn tractor sporen trekt in een gortdroge akker. Een berm vol rode klaprozen, in België onweersbloem of donderbloem genoemd, hét symbool van de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. De tocht voert soms over nauwe paadjes en door smalle steegjes. Af en toe heb ik het gevoel bij iemand door de achtertuin te crossen. In de verte is de skyline van het bruisende Brussel te zien, hier heerst de rust. Het geluid van een grasmaaier doorbreekt de stilte. Ook in het Hallerbos is het vredig. Wemelt het er april van de dagjesmensen om de paarse, wilde hyacinten te zien bloeien, nu komen we niemand tegen. Dat is maar goed ook. Het brede bospad gaat op en af – het is in Pajottenland nergens helemaal vlak – en zonder de kans op botsingen met wandelaars is dit de plek om gratis hoogtemeters te incasseren. Door bijtrappen in de afdalingen lukt het zonder al te veel moeite bovenop de volgende bult te komen. Ook wel eens fijn, de route telt stiekem toch ruim 600 hoogtemeters. 

Onbedoeld pak ik bij Beersel nog wat extra hoogtemeters mee. Zonder de GPS-route op mijn telefoon en niemand meer in zicht – er rijden er veel voor en slechts een paar achter me – sla ik niet af naar het Kasteel van Beerse, maar naar de centrum van het dorp. Die kasseienklim, de Beerselberg via Beukenlandschap, zal er wel bij horen, vermoed ik. Met de gedachte dat er bovenaan op me gewacht wordt en er vermoedelijk wel een terras is met een koude geuze worstel ik me naar boven. De beklimming is kort, een halve kilometer, maar met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,5 % en een stuk van honderd meter aan 15% is het toch best lastig voor een vermoeide en dorstige man van een zekere leeftijd. Duwend op de trappers en trekkend aan het stuur rijd ik uiteindelijk bovengekomen het Herman Teirlinckplien op, maar al wat ik zie, geen pelotonnetje en geen schuimende geuze. Wel de Sint Lambertuskerk. Ook mooi. Uiteindelijk rijd ik nog een tijdje zoekend rond en klim nog eens naar het plein in het centrum van het dorp via een gemakkelijkere route, maar opnieuw niemand. Er blijkt druk gezocht te worden naar het verloren schaap en ietwat later keer ik terug in de kudde voor het vervolg van de rit. 

Die geuze op het terras in Vlezenbeek kwam op het juiste moment, maar op een been kan een mens niet lopen. Bovendien, we hebben vandaag genoeg brouwerijen en cafés – onder meer het supporterslokaal van Remco Evenepoel, dit is zijn streek – links laten liggen. Het is ook een keer klaar. De keuze valt op brouwerij Lindemans, gespecialiseerd in lambiekbieren. De bejaarde Nestor die in jacquet en hoge hoed een korte rondleiding geeft is een schat, maar ik ben te moe en te uitgedroogd om aandachtig te luisteren. Wat er wel blijft hangen is dat de Zennevallei die we vandaag doorkruist hebben een buitengewone biotoop is. Dat er hier wel tachtig wilde gisten en bacteriën in de lucht zweven die zich tijdens koude winternachten in de wort nestelen, het tussenproduct in het proces van bier brouwen. Niet zelf gist toevoegen dus, zoals de meeste bierbrouwers doen, maar de natuur haar werk laten doen, al sinds de Middeleeuwen. Gewoon ‘s nachts de ramen openzetten en het bierbrouwsel onbedekt laten. De wilde of spontane gisting kan beginnen. Het is precies die lucht die wereldkampioen Evenepoel jarenlang heeft ingeademd. Het kan niet anders of dat bier is prima spul voor wielrenners. 

Na de uitleg, op weg naar de ruimte met de bierkranen voor de welverdiende geuze – de vermenging van oude en jonge lambiekbieren – passeren we een jonge werknemer van de brouwerij. Op de achterkant van zijn t-shirt staat: Na spontane gisting komt spontane goesting – Vlaamse wielerterm om er op de fiets flink tegenaan te gaan. We hebben het vandaag andersom gedaan, en dat beviel prima. 

Foto's: Merijn Heijne; Tekst: Wiep Idzenga

www.toerismevlaamsbrabant.be

www.toerismevlaanderen.nl

www.visitflanders.com

www.nsinternational.com