Tekst: Roy Schriemer

LEES OOK: AFLEVERING 1 HET PRILLE BEGIN

NOG OP ZOEK NAAR EEN WIELERCADEAU VOOR DE FEESTDAGEN?

‘’Toen ik werd gepolst of ik bondscoach wilde worden bij de beloften en ik had besloten die uitdaging aan te gaan, wist ik niet alles van die categorie. Ik besloot de tactiek van Jan Raas toe te passen. Na vele jaren proberen, kreeg ik ooit als jonge prof bij hem een kans. Toen ik vroeg hoe hij aan mijn naam gekomen was, zei hij dat hij brieven had gestuurd aan kenners om tien renners te noemen die een profcontract verdienden. Ikzelf, Jan Boven, Koos Moerenhout en Marcel Luppes stonden op al die lijstjes. Zo kwam hij destijds aan jonge coureurs. Ik deed hetzelfde. Ik heb alle ploegen een mail gestuurd om één of twee jonge renners te nomineren om met de nationale ploeg op pad te gaan. Paul Lacroix van Parkhotel stuurde toen een mail dat bij hem alleen Tom Dumoulin eventueel in aanmerking zou komen. Bij het verder uitselecteren zag ik dat hij op latere leeftijd was gaan fietsen, veel top tien in België had gereden, vaak in lastige koersen. Dus zat Tom bij de groep van 22 renners die eerst kwamen kennis maken en later regelmatig kwamen trainen op Papendal. Iedere woensdag waren ze van de partij en het viel me al snel op dat Tom goed en vooral gemakkelijk omhoog reed. Op de Posbank liet hij het zo eenvoudig lijken. Ik nam hem mee naar een beloftenwedstrijd in Portugal en die won hij direct. Dat bleek dus een goede greep.’’ 

Hoge pieken maar geen basis

Maar Vierhouten zag ook de kwetsbaarheid van de Limburger. ‘’Hij kon heel snel een hoog niveau halen. Hij stelde doelen en wist die te bereiken, maar stortte daarna fysiek vaak wat in. Hij werd dan ziek en moest bijkomen. In zijn trainingen had nog weinig kilometers gemaakt. Hij zat op voetbal, voordat hij ging wielrennen en was nog wat wisselvallig. Maar toen hij de tijdrit in de Baby Giro won, wist ik wel zeker dat hij enorm potentieel had. Hij had toen al prof kunnen worden. Joop Alberda had hem al voor drie jaar vastgelegd bij Cervélo, maar toen kwam het telefoontje dat deze ploeg had besloten per direct te stoppen. Toms moeder vroeg mij om raad. Hij had toen echt nog een betere basis nodig met een intensief programma met korte rittenkoersen van maximaal een week daarin. In de loop van de tijd zou het fundament daarmee verbeteren. Hij wilde eigenlijk niet bij het Rabobank-opleidingsteam fietsen, hij vond die ploeg een arrogante houding hebben. Ik overtuigde hem daar in 2011 een jaar te gaan fietsen om de etappekoersen daar te combineren met de wereldbekers voor beloften. Maar Tom was dat programma niet gewend. Zijn lichaam was moe, hij had niet meer zo lang om uit te rusten en dat leidde tot mindere resultaten. Hij stond bij de ploeg ook niet in een hoog aanzien, daar scoorden ze met renners als Jetse Bol. Er was niet veel ruimte voor hem en hij vond dat lastig. Zijn selectie voor het WK was ook lang onzeker en dat vond hij moeilijk te begrijpen. Sterker nog: hij was pislink op me. Maar ik moest als bondscoach wel alle resultaten van alle Nederlanders in ogenschouw nemen. Hij reed nog het WK na een blessure van een andere renner, maar hij haalde het niveau niet dat hij normaal had kunnen halen. Voor de korte termijn was dat zware programma niet goed geweest, maar voor de lange termijn zeker wel. Dat gaf flink wat discussie tussen ons.  Al met al was het niet meer het gespreide bedje van Parkhotel, van een Limburgse ploeg. Maar de harde wielerrealiteit.’’

Stappen op het hoogste niveau maken

Toch vond Vierhouten wel dat Dumoulin toe was aan een volgende stap. Interesse was er ook van profploegen als Vacansoleil en Argos-Shimano. ‘’We hebben met Merijn Zeeman gesproken die toen nog bij de laatste ploeg zat. Het plaatje van een Nederlands team met een goed programma en veel kennis met trainers en deskundigen sprak aan. Hij had van mij ook nog wel een jaartje verder aan zijn basis mogen werken bij Rabobank, maar dat was voor hem een gepasseerd station. Het was en is een intelligente jongen, die vond dat je stappen het best op het hoogste niveau kon maken. Dat had in zijn ogen een grotere impact.  Toen hij in 2014 vijfde werd in de tijdrit van de Tirreno wist ik dat de trein nu echt vertrokken was.’’

De successen volgden, maar Vierhouten constateert nu dat het avontuur wel te vroeg eindigde. ‘’Tom heeft weinig geduld en na een mindere periode snap ik volledig dat hij heeft besloten iets anders te gaan doen. Maar het blijft jammer. Bij Giant heeft hij in de beginperiode veel geleerd en daarna ging zijn eigen loopbaan in sneltreinvaart. Ik hoopte dat hij zich in deze jaren na de pauze zou toeleggen op tijdritten en klassiekers. Niet meer vier weken op hoogtestage, maar weer een beetje body krijgen en vooral ook lol hebben. Lekker op training elkaar eraf  rijden, een keer linksaf in plaats van rechtsaf. Een vlaai eten onderweg. Je vraagt je af hoe mensen het mentaal gezien vol houden om 7, 8 a 9 jaar prof te zijn op deze manier van hoogtestages en begeleiding. Op een gegeven moment gaat het mentale motortje opraken. Je zag bij Tom na afloop van ritten in de media soms zoveel emotie. Hij trok zich ook veel aan van wat derden vonden. Hij kon de dingen niet loslaten en uiteindelijk de zware belasting niet meer opbrengen. Het lichaam is nog goed, maar je moet er honderd procent voor gaan om resultaat te krijgen en dat lukte niet meer. Heel jammer, maar Tom heeft ons en zichzelf veel gebracht als wielrenner.’’

Foto: © Sportfoto