Donderdag 02 juni 2022

Cyclo - Even denk ik dat iemand zijn fietshelm heeft verloren maar dan steekt het ding de weg over. Het is geen helm, maar een Turkse bergschildpad. Ik kan dit prehistorische monster wel vervloeken. Het ligt niet aan het arme beest, die kan er niets aan doen dat het vandaag sneller is dan die rare rood aangelopen Hollander op zijn racefiets. Want die Hollander fietst langzamer tegen een berg op dan hij ooit gedaan heeft. Het is dan ook niet zomaar een berg, maar de in Turkije beruchte Kiran klim. En het is ook geen doorsnee Hollands weer, nee, de thermometer geeft hier rond kwart voor tien al bijna 40 graden aan. Het is zelfs zo warm dat het water uit de bidons lijkt te verdampen.

Amper anderhalve maand na mijn verslag uit de ronde van Turkije  ben ik weer terug op wat inmiddels vertrouwd grondgebied is. Dit maal niet om vanuit de comfortabele positie in een persauto verslag te doen van een wielerwedstrijd, maar om zelf mee te doen aan de eerste editie van de Santini Queens of The Aegean race. En zo sta ik op zondag 29 mei rond de klok van zeven klaar onder een startboog in het Turkse Marmaris een kort interview te geven aan de Turkse televisie. Helemaal vooraan het peloton, de ereplek die gasten van de race wordt toebedeeld. Het is mooi om in deze race in ieder geval even de koppositie in te nemen, vooral omdat ik me geen enkele illusie maak over wat er deze dag gaat gebeuren.

vroege start

Om zeven uur worden de ruim 300 deelnemers in gang geschoten door confettikanonnen en fakkels met blauwe rook. De eerste vijf kilometers tot aan de tip van de eerste (5%) klim leggen we af achter een auto van de organisatie gecontroleerd achter de auto. De aanloop van de Santini Queens of The Aegean race gaat 28 kilometer lang over een voor ander verkeer afgesloten snelweg. Super fijn, we kunnen de eerste kilometers over fatsoenlijk asfalt afleggen. Vooraam achter de auto doe ik hard mijn best, maar met de top in zicht moet ik de kopgroep laten gaan. Het maakt niet uit, ik ben hier niet gekomen om te winnen, maar voor de ervaring. Helemaal achterin de groep van de ruim driehonderd, voornamelijk Turkse, deelnemers zit ik in ieder geval niet en dat doet me goed.

Na een aantal pittige klimmen en 'high speed' afdalingen nadert de kruising Izmir/Antalya gaat het linksaf en slingeren we zo'n 14 kilometer op een smalle weg met slecht wegdek langs de kust. Het levert mooie doorkijkjes op van een helderblauwe zee. Ik tel de kilometers af tot de gevreesde 'hors categorie' klim naar Kiran. De blik gaat van mijn Garmin horloge naar de sticker met het hoogteprofiel op de buis van mijn geleende racefiets. De voorspelde helletocht moet beginnen op kilometer 48.

En dat blijkt tot op de meter nauwkeurig. Ik knijp even in de remmen om het vochtgehalte aan te vullen, ondanks het vroege tijdstip is het al flink warm. Een droge warmte die steeds dorstig maakt en mijn beide bidons, extra groot, zijn al grotendeels leeg. De bevoorradingspost vormt tegelijk de splitsing tussen de 80 en 145 kilometer. Voor de renners die de 145 kilometer rijden ligt er nog  de Sarnic klim in het verschiet voordat ze hier weer terugkeren om te beginnen aan de 'Kiran'.

welkom in de wielerhel

Voor mij is het moment aangebroken om te beginnen aam de klim. Ik graai nog een handvol gelletjes mee, doe een laatste check van mijn bidons (yes, vol!) en na een bemoedigende schouderklop van mijn vriend en fotograaf Erhan Ucar, begin ik na een diepe zucht aan de 8,7 kilometer lange klim vanaf zeeniveau naar de top op 869 meter hoogte. Dit is het stuk dat telt voor het eindklassement, alles hiervoor en hierna doet er niet toe. Het podium is straks slechts gevuld met de renners die deze klim het snelste opvlogen!

De bliep van de tijdmeting is lange tijd het enige dat ik hoor als ik omhoog fiets, zo stil is het op de berg. Waarom de Kiran 'hors categorie' wordt al snel duidelijk. De sterke afwisseling van stijgingspercentages (tussen de 3 en 14 %) maken de klim is ronduit lastig. Een fatsoenlijk ritme te pakken krijgen is bijna onmogelijk. De stilte, de hitte en het afzien doen rare dingen in mijn hoofd. Ik probeer alle signalen hoe ver het nog is te negeren en alleen op het rondmalen van de trappers te denken.  

Het gaat mis als er plots een bord opduikt met de mededeling dat de top nog 5 kilometer is, verlies ik het gevecht met mezelf. Zonder dat ik het wil klik ik mijn rechtervoet uit de pedalen. "Even wat drinken" hou ik mezelf voor. Dat is natuurlijk niet meer dan een smoes om mijn eigen zwakte te maskeren. Het zal niet bij deze stop alleen blijven. Ik ben niet de enige die het hoofd moet buigen, onderweg kom ik mannen tegen die er nog erger aan toe zijn dan ik. Die met de fiets aan de hand omhoog strompelen. "Dat nooit Kiran, jij vuige fietsmoordenaar" klinkt het in mijn hoofd.

eindelijk boven

Als de verlossende biep van de tijdregistratie klinkt valt er een last van mijn schouders. Het kan me even niet interesseren welke tijd er achterop mijn rugnummer genoteerd wordt, ik wil koud drinken en mijn papbenen een kans op herstel geven. even later hang ik onderuit in een zitzak terwijl een masseur mijn benen bewerkt met een massageapparaat.

Als hij klaar is graai ik een ijskoude Red Bull en een heerlijke Turkse delicatesse en zoek een stoeltje op aan de rand van de bergtop. Het uitzicht is adembenemend. In vogelvlucht kijk ik neer op de steile, slingerende weg die ik net met zoveel moeite aflegde. Ik pik ze eruit, kleine poppetjes die zich met net zoveel moeite naar boven bewegen. Op de achtergrond schittert de Ege Denizi (Egeïsche Zee) in al haar blauwe pracht.

Na de top wacht er nog een kleine twintig kilometer over een soort van hoogvlakte. Ik ben nog niet af van de gruwel van het klimmen, geen enkele meter is vlak. De tussentijdse afdalingen geven geen opluchting meer, alleen het besef dat het daarna ook weer omhoog moet.

De uiteindelijk finale afdaling levert ook weinig opluchting op. De weg slingert zich als een halve zot lood stijl naar beneden. Achteraf zie ik op Strava dat er stukken van 25% bij zitten. Het wegdek één grote gatenkaas, vers opgevuld met dikke plakken zwart asfalt. Ik weet ongeschonden beneden te kom en krijg een mooie medaille omgehangen. Als ik even later met een koud biertje aan zee zit, is alle ellende vergeten. Ik ben ik een gelukkig mens die in dit zo bijzondere land een fantastische tocht heeft mogen rijden.

resultaat!

Bij de finish melden mijn reisgenoten Marta uit Bocholt in  Duitsland, Kim uit Frankrijk en Catalina en Daniel uit Spanje zich uiteindelijk ook. Deze fietsende 'influencers' hebben het meer dan uitstekend gedaan, Kim, Catalina en Daniël moeten zich zelfs melden op het podium omdat ze de top drie in hun klasse haalden. Marta grijpt als deelneemster van de 145 kilometer net naast het podium. Ze wordt vierde.

Zelf verwacht ik  opgeroepen te worden om, als traagste slak, de rode lantaarn  in ontvangst te nemen. De oproep blijft uit en als ik achteraf mijn eigen resultaten onder ogen krijg begrijp ik ook waarom. Een hoop renners en rensters hebben een nog ellendiger rit omhoog gehad dan deze kale, iets te dikke Hollander met zijn zware polderpoten. Ik eindig in de middenmoot, 74e over all op de Kiran klim, en 9e in mijn categorie masters 50-59...

hoe zit het?

De Santini Queens of The Aegean Gran Fondo wordt georganiseerd onder auspiciën van de UCI. Het evenement is strak georganiseerd, deelnemen kan met een officiële licentie, maar je kunt ook van start met een eigen gezondheidsverklaring. Bij het ophalen van je deelnamepakket krijgt je het officiële Santini wielershirt en een transponder. Het rugnummer ontvang je bij de verplichte race briefing in het Grand Yazıcı Club Turban Thermal Hotel. Op die plek is voorafgaand aan de briefing ook een pastaparty. Let op, als deelnemer ben je verplicht van start te gaan in het officiële shirt met rugnummer en transponder.  

De route is geheel afgesloten voor ander verkeer. Na de finish in Akyaka is voor iedereen vervoer terug naar Marmaris geregeld. Deelnemers worden met bussen teruggebracht, terwijl de fietsen, keurig in beschermende deken gepakt, in vrachtwagens terug gaan. De afterparty is om een uur of acht in de Grand Yazıcı Club Turban hotel. 

Geïnspireerd door mijn avonturen? De planning is dat de Santini Queens of The Aegean race volgend jaar weer op de agenda staat. Ik kan het zeker aanbevelen in combinatie met een (korte) vakantie. Want in Marmaris is meer dan genoeg te doen!

Marmaris  

Marmaris ligt in de provincie Muğla en  is een echte Turkse badplaats en ligt prachtig in een baai op de plek waar de Egeïsche Zee en de Middellandse zee elkaar ontmoeten. De Egeïsche Zee is het deel van de Middellandse zee dat tussen Griekenland en Turkije ligt en waar de meeste bekende Griekse eilanden liggen. Vanaf het strand in Marmaris zie je bij helder weer Rhodos liggen.

De plek waar het huidige Marmaris ligt werd al bewoond in 3500 voor Christus en stond in z'n lange geschiedenis onder toezicht van de  Egyptenaren, de Grieken, de Perzen, de Romeinen, de Byzantijnen en de Ottomanen. Van de geschiedenis is niet veel meer terug te vinden; in de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel van Marmaris grotendeels verwoest tijdens beschietingen door de Franse marine. 

 In april 1957 vernietigde een grote aardbeving een groot deel van de oude stad. Wat er nog over is van het het kasteel is tegenwoordig een archeologisch museum dat absoluut de moeite waard is om te bezoeken. Het heeft niet alleen een mooie collectie archeologische voorwerpen, maar ook het beste uitzicht van de stad.

Fietsen:

Het fietsen in Turkije is nog in ontwikkeling. Het verkeer is niet overal ingericht op tweewielers maar het is zeker wel mogelijk om een mooie tocht te maken. In Marmaris ligt een fietspad langs de zee dat ideaal is voor een ontdekkingstripje door de stad en langs de stranden. Uitgezette fietsroutes zijn er ook, op deze website vind je tal van mooie routes. Het zijn vooral routes voor de mountainbike, maar er zijn ook genoeg routes voor de racefiets. Mocht je de Kiran of andere mooie klimmen willen rijden, maar durf  niet over de grote weg? Geen probleem, huur een busje met chauffeur! Dat gaat je in Turkije zeker niet de kop kosten en je hebt nog als voordeel dat de chauffeur je bij pech onderweg kan ophalen.

Het water op:

De baai van Marmaris is uiterst geschikt voor een boottochtje naar één van de dichtbij gelegen eilanden of rustige strandjes. Huur met een groepje vrienden of familie een zeiljacht voor een dag of wat en laat je verwennen terwijl je door de knalblauwe zee vaart. Van zo'n boot in de zee springen is een bijzondere ervaring weet ik zelf inmiddels. Koud is het niet, de temperatuur van het zeewater in de baai is heerlijk! Meer weten? 

Tekst: Erik Jan Jansen