Blog Tour of Turkey: een Nederlandse dag op de berg

Woensdag 13 april 2022

Blog - Ik hap onverstoord in mijn broodje Turkse bal terwijl de gastenauto waar ik in zit met een noodgang over een lege snelweg naar de finish van de 4e etappe van de Ronde van Turkije snelt. Het peloton heeft de acht koplopers, met onder andere Reinier Honig als de Nederlandse vertegenwoordiger, vanaf het begin aan een strak elastiek gehouden. De acht krijgen niet meer dan een minuut of twee en zijn op de lange aanloop tot aan de klim van de Koninginnenrit niet alleen in de greep van, maar ook in het volle zicht van het peloton.

De acht nemen er genoegen mee, hun aanwezigheid is goed voor het team. Het draait ook om goesting, misschien wel een stiekeme belofte. Om maar eens te citeren uit 'De Renner van Alex Roeka', een van de allermooiste wielerliederen ooit gemaakt; "ik moest het maar eens proberen zei ze, en toen heb ik het maar beloofd." Honig, met zijn 38 jaar een meer dan ervaren renner die inmiddels al 20 jaar over de hele wereld koerst en nu op uitnodiging van Maarten Tjallingi bij het nieuwe CHINA GLORY CONTINENTAL CYCLING TEAM rijdt, geeft voor de start tegen Cyclingonline aan dat hij deze dag zeker gaat proberen in de kopgroep te komen. Als we mogen aanhaken bij de vluchters kan ik een 'hup Reinier' niet onderdrukken. De vlucht wordt plots een stuk persoonlijker met een Nederlander voorop. Het gaat niet alleen op voor mij, mijn twee nieuwe Turkse vrienden, gids Turgut en chauffeur en oud-Turks kampioen Ismail, worden aangestoken door mijn enthousiasme en vergeten op slag dat er ook een landgenoot van hen meerijdt.

Zoals overal ter wereld is er ook een contigent Nederlanders in de koers. Zo is de UCI jury grotendeels Nederlands, wordt de koers door Nederlandse cameramensen en motards in de huiskamer gebracht, maar zijn er ook in de begeleiding 'Hollanders" te vinden. Bij Bike Aid bijvoorbeeld is Anton Wiersma ploegleider, mechanieker en van alle wielermarkten thuis en wordt de sociale media gedaan door Tamara de Graaff gedaan. De blonde Apeldoornse oud-baankampioene valt voor de start, naast de historisch belangrijke Izmir Klokkentoren ( İzmir Saat Kulesi)) op het Konak Plein, op bij een ploeg van de Turke televisie. Even later is ze in heel Turkije in de huiskamer te zien. Als de camera op het volgende onderwerp gericht wordt grap ik dat ik alle aanwezige TV-crews ga vertellen dat ze een beroemde Nederlandse TV-ster is.

Terug naar de koers. We zijn, op de neutrale materiaalwagen, de eerste auto die aan de rand van Izmir aansluit achter de kopgroep. Het is er wat rustiger dat langs de rest van het parcours. In de stad ligt het openbare leven even op z'n gat. Rijen dik staat de bevolking langs het parcours om te kijken naar het ongewone schouwspel van de koers. Terwijl we aansluiten wordt er achterin al gegraaid in de meegekregen lunchboxen. Het dakraam gaat open en af en toe steek ik hoofd en camera er doorheen om wat video's te schieten. Geroutineerd gaan ze even later het wereldwijde net op.

We zijn, op de derde dag samen, een geroutineerd team. Ismail voelt perfect aan wanneer er een mooi zicht op de kopgroep is en neemt ons meermaals mee langs de kopgroep. Dan gaat het gas erop en zoeken we kilometers verderop een plekje op waar we de koplopers veilig kunnen passeren en weer aan te haken. Ondertussen houdt Turgut radio koers in de gaten en roept vanaf de achterbank relevante informatie terwijl hij ook broodjes en Turkse koekjes doorgeeft. Het lijkt zo gewoon, rondrijden met een helicopter op nog geen dertig meter boven het hoofd. Of met een noodgang over een leeg geveegde snelweg scheuren. Net zo als dat ik me gedachteloos met een hand vastgrijp als we in de klim weer eens een scherpe bocht doorschieten. Ik hap onverstoorbaar door in mijn broodje Turkse bal of tik onverdroten een Twitterbericht.

De klim naar de 1200 meter hoge finish is ongekend mooi. Zonder enige logica slingert de weg omhoog. Het percentage is geen meter gelijk, af en toe zit er zelfs een korte afdaling in die vervolgens weer overgaat ik een steile klim. We zijn, vlak voordat het tijdsverschil tussen peloton en kopgroep te klein wordt, weggereden en zien van bovenaf hoe het uiteengeslagen peloton omhoog kruipt. Uiteindelijk is het de Argentijn Eduardo Sepúlveda (Drone Hopper-Androni Giocattoli) die als winnaar over de finish reed. Hij neemt de leiderstrui over van Jasper Philipsen. Bike Aid renner Adne van Engelen laat zich van zijn sterkste kant zien en eindigt de zware klim op een verdiende negende plek.

Na de podiumceremonie staat het verkeer bovenop de berg klemvast. Gelukkig heeft onze buschauffeur een alternatieve route over een grotendeels onverharde weg. Bijna 25 kilometer lang rijden we naar beneden, met prachtige uitzichten. Ik neem me voor hier nog eens terug te komen om met de gravelbike deze afdaling omgekeerd op te fietsen. En om de klim van de dag ook te maken. Ik ben er inmiddels achter dat dit land ongekend veel mooie stukken heeft waar je uitstekend kan fietsen.