Zondag 10 april 2022

Blog - Bordrum ontwaakt zondag al vroeg door dikke basdeunen die door de jachthaven schallen. Ze worden afgewisseld met het opgewonden geschetter van de omroepster op het startpodium van de Ronde van Turkije. Het is de vertrouwde 'soundscape' van de eerste koersdag, een onwennige mix van euforie en stress. En zeker net na half acht n in de ochtend, uren voor het startschot valt. 

Ik voel het zelf ook, op mijn Garmin zie ik dat de hartslag zeker tien slagen hoger zit dan normaal. Het is nog zo vroeg dat het eerder zo aangeprezen maritieme koffietentje nog gesloten is. In plaats daarvan heeft de organisatie een goed voorziene tent neergezet, waar koffie en voldoende lekkers om het hele peloton te voeden verkrijgbaar is. Het past precies in het beeld dat ik inmiddels van dit land heb, gastvrij en het kan nooit genoeg zijn voor de gast. Met een warme handdruk als welkom. Ik heb er inmiddels heel wat geschud en dat voelt na twee jaar corona-afstand fantastisch!

Rond een uur of acht duiken de eerste ploegen op. Met zo'n 25 ploegen is er niet voor iedereen veel tijd ingeruimd. De Turkse deelnemers, met Halil Dogan in de hoofdrol, krijgen voldoende aandacht, net als bekende renners als Nairo Quintana, Nacer Bouhann, Danny van Poppel en Caleb Ewan. Om het spannend te houden zal ik nog niet verklappen wie van hen wint. De voorstelling wordt onderbroken voor traditionele dansen en muziek. De enige die zijn niets aantrekt van het lawaaiige circus is een zwerfhond. Onverstoorbaar slaapt hij vlak voor het podium door. Zelf de fotografen die over hem heen moeten stappen deren hem niet.

Ik zit vandaag in een VIP voertuig van de organisatie en dat betekent dat ik de start niet mee ga krijgen, we rijden voor de koers uit. Het geeft vast een mooie blik op het parcours dat de renners vandaag voor de kiezen krijgen. En dat is een pittige, met bijna geen meter plat en een stevig zeewindje tegen op de paar lange rechte stroke die niet op een neer gaan. 

We hebben de toestemming gekregen van de koersdirecteur om achter de kopgroep aan te schuiven als die zich vormt. Als het bericht komt dat er een definitieve kopgroep weg is besluiten we die op te wachten net na de eerste bergsprint, een niet al te lastige klim van 7%, op zo'n 40 kilometer na de start. We hebben de tijd en dat geeft mij de kans om de bloemen even water te geven. Als we straks in de koers zitten hebben we daar tenslotte geen tijd meer voor. En dus sta ik even later te klateren op een meter of tien van een zwaarbewapende gendarme, ik kan niet anders, ze staan om de zoveel meter, soms kilometers lang als de enige toeschouwers langs het parcours. De imposante mitrailleur in zijn handen deert me niet, ik heb mijn eerste 'mark' achtergelaten op Turks grondgebied...

Ondertussen in Turkije. Een sfeerimpressie van de openingstijdrit. @TURTourOfTurkey pic.twitter.com/E3kaBwDKai

— CyclingOnline.nl (@cyclingonlineNL) April 10, 2022

Uiteindelijk sluiten we in Milas achter de kopgroep aan. Net als in de Ronde van Azerbaijan zijn de straten hier ook gevuld met langen rijen toeschouwers, stuk voorzien van een Turkse vlaggetje. Een enkeling neemt daar geen genoegen mee en wappert trots met een enorme vlag. Het ziet er feestelijk uit en komt vermoedelijk prachtig over op TV. 

De koplopers zijn vandaag Julen Irizar, Ibrahim Dogan, Jonathan Clarke, Vitaly Buts, Burak Abay en Abram Stockma. In mijn live tweets heb ik nog een renner van Lotto-Soudal zitten, maar dat komt omdat het radionetwerk nog flink hapert. En daar hebben wij niet alleen last van, maar ook de motard die op een bord de stand bijhoudt. Hij vergeet een 1 en zo vinden we een spookrijder terug in de koers. 

Het is een prachtige omgeving waar we doorheen rijden op weg naar de finish in de kustplaats Kusadasi. Onze chauffeur, een oud-renner wiens naam me ontschoten is, merkt op dat het landschap hem doet denken aan California en ik moet hem gelijk geven. Het doet me denken aan de snelweg die vanaf San Francisco richting Lake Tahoe loopt. Alleen dan zonder zwartgeblakerde stukken waar branden het bos hebben verteerd. Wijds, golvend en grotendeels onbewoond. Er zijn stukken dat we behalve de politiemannen niemand tegen komen op de weg. . 

Terwijl de renners hun zoveelste klim op gaan duikt er een prachtig meer op. Het is het kilometers lange Bafa Golu (Bafameer), dat in de oudheid een deel van de Egeïsche Zee was maar door slibafzetting uiteindelijk een zoetwatermeer werd. De naam zegt het al, we zitten in een gebied waar de Griekse invloed ooit duidelijk voelbaar was. De oude stad Herakleia, die hier, met al z'n bezienswaardigheden, ligt is er een goed voorbeeld van. Als we verder rijden wordt duidelijk dat een vruchtbaar gebied is, vroeger en nog steeds wordt er katoen geplukt. Een van de allereerste spoorlijnen van Turkije lag in dit gebied, aangelegd om de katoenoogst naar de kust te vervoeren. Onderweg passeren we het Izmir Camlik Stoomtreinmuseum bij Selcuk, dat een van de allergrootste collecties stoomlocomotieven van de wereld heeft.  

Tijd om er een kijkje te nemen hebben we helaas niet, inmiddels wordt de voorsprong van de kopgroep steeds kleiner en zijn de laatste twee klimmen van de dag in zicht. Er zijn op beide klimmen punten te pakken en spektakel wordt verwacht. Ondertussen is het ook lunchtijd en blijkt mijn nieuwe vriend Turgut een verrassing in petto te hebben. Hij woont in deze omgeving een heeft een vriend met een eettentje gebeld om een goede take-away lunch te bereiden. We rijden weg van de kopgroep en maken een stop in een klein plaatsje waar zijn vriend aan komt rennen met een stapel heerlijke broden met köfte, platte gehaktballen met tomaten en sla. Even later staan we bovenop de eerste klim te smullen.

 

Op de radio, we hebben een nieuw exemplaar gekregen omdat de andere niets ontving, klinkt het 'gruppo compatto' en als de laatste hap op is gaan we er met een ruk vandoor. Vlak voor de laatste klim bij  Selcuk is er nog een korte stop. De constant aan de telefoon hangende Turkut heeft contact gezocht met een nicht en zij staat  langs het parcours. Even verderop wordt duidelijk dat de finale van de eerste etappe in de Ronde van Turkije een slagveld gaat worden. Van de grote weg Selcuk in gaat het plots rechtsaf 20% de lucht in. De 386 meter hoge klim moet vanaf zeeniveau genomen worden en is een kuitenbijter. Steile stukken wisselen af met korte afdalingen vol scherpe bochten. 

Met weids zicht op zee is het een klim met zo'n schoonheid dat ik er kippenvel van krijg. Potverdorie, wat zou ik hier graag zelf omhoog fietsen, wat zal dat een genot zijn. Ik ben niet de enige die dat ook voelt, voor het eerst duiken er groepjes fietsers op langs de kant. Het is een gemeleerd gezelschap van oud en jong waarbij opvalt dat er ook veel vrouwelijke fietsers bij zijn. De omgeving van Kugadasi is duidelijk populair bij Turkse fietskiefhebbers! 

Dat de laatste klim scherprechter is, blijkt wel na de door Caleb Ewan gewonnen rit. Renner na renner komt gehavend over de finish, de afdaling is een uitdaging geweest voor het peloton. Na de finish toetert een Turkse band een massa volk bij elkaar. Hun trommelaar slaat onverstoorbaar bijna een gat in het vel. 

Een bijdrage van Erik Jan Jansen