Met wereldtitels op de baan op de onderdelen madison, omnium, puntenkoers en scratch, een bronzen olympische medaille, zilver op het WK weg en zeges in wedstrijden als Gent-Wevelgem en de Prudential Ride in Londen. ‘Ik heb altijd voor mijn plezier gefietst en het heeft me veel gebracht, sportief, maar ook als mens. Het wielrennen heeft me toch ook wel een beetje ‘streetwise’ gemaakt.’’

Tekst: Roy Schriemer

Haar loopbaan had eigenlijk dit weekend moeten eindigen in Tel Aviv, maar door het schrappen van de slotmanche in de Champions League als gevolg van corona, werd het een week eerder op Britse bodem. Inmiddels heeft ze zich uitgeschreven voor de where abouts, het systeem waarbij je met het oog op onvoorziene dopingcontroles als topsporter moet opgeven waar je jezelf op welk moment bevond. ‘’Dus ik kan niet meer terug, nu’ lacht ze opgewekt. ‘Natuurlijk is het best ook wel jammer en best wel spannend om te stoppen, maar dat zou het over twee jaar ook zijn, als ik nu toch besloot om door te gaan. Het is goed zo. Het zat eraan te komen. Even dacht ik dat het misschien na de Spelen van afgelopen zomer wel klaar zou zijn, maar toen kwam toch nog het WK in beeld en wist ik ook vrij snel dat deze serie wedstrijden er nog achteraan zou komen. En dan weet je dus dat je aan de laatste wedstrijden bezig gaat. Die Champions League was door het reizen en het rijden best wel intensief en dat terwijl het nu maar drie weken was in plaats van de zes weken waar men ooit naar toe wil. Maar ook leuk om mee te maken. Dit moet een belangrijke reeks worden in de toekomst en dat heb ik nog mooi mogen meemaken.’’

 Ze was maar liefst negentien jaar prof en dat had de jonge Kirsten Wild niet kunnen denken toen ze als tiener rondjes reed op het trainingsparcours van De Zwaluwen in Almelo of tijdens haar eerste wielerkoersen. ‘’Ik heb altijd gefietst omdat ik het leuk vond. Dus ook toen ik gelost werd en soms de wedstrijd niet uit kon rijden. Uiteindelijk is het dan heel bijzonder om zoveel jaren later overal ter wereld mooie resultaten behaald te hebben. Dat maakt me trots op wat ik bereikt hebt. Voormalig bondscoach en technisch directeur Johan Lammerts gaf me ooit de wijze raad dat je als renner manager bent van je eigen carrière. Dat heb ik in mijn oren geknoopt en daarom heb ik een aantal stappen wel heel bewust gezet.’’ Zoals haar focus op het baanwielrennen. ‘’Als beginnende wielrenster wist ik nauwelijks dat die discipline ook bestond. Ten opzichte van de meeste rensters die de disciplines combineren, heb ik de omgekeerde route gevolgd. Ik ben natuurlijk – ook als prof – op de weg begonnen. Ik heb heel veel geleerd in de ploegen van Michael Zijlaard en Leontien Zijlaard-Van Moorsel. Vervolgens had ik een heel mooie tijd bij Cervélo en later ook bij Wiggle. Ik won in die periode de proloog van de Giro Rosa en de Ronde van Qatar. Maar als ploeg waren we ook heel sterk. Bij Cervélo wonnen we vijftig wedstrijden in het jaar en iedereen van de ploeg wist wel een keer te winnen. Later heb ik best nog wel eens gedacht wat erin had kunnen zitten als ik me alleen op de weg was blijven richten. Dan reed ik de Ronde van Vlaanderen met het WK Baan in de benen en dat was natuurlijk niet de ideale voorbereiding. Maar aan de andere kant heb ik er nooit spijt van gehad dat ik de combinatie ben gaan maken. Ik vond baanwielrennen geweldig om te doen en heb er veel plezier van gehad én mooie resultaten uit gehaald.’’

Bike-off, bouw baan en zilver op WK Weg

Kantelpunten in haar loopbaan waren achteraf de bike-off die ze in 2011 met Marianne Vos had waar het ging om het uit mogen komen op het omnium, dat toen nog uit zes onderdelen bestond. Wild won dat duel en was vertrokken voor haar eerste Olympische Spelen in Londen 2012. Dat Omnisport met wielerpiste gebouwd werd in Apeldoorn heeft ook geholpen. ‘’Ik ging het jaar voor de opening met de trein van Groningen naar Amsterdam om kennis te maken met de baan, zodat ik er wel klaar voor was op het moment dat die baan open ging. Maar ik durf niet te zeggen of ik ook zo veel op de baan was gaan fietsen als ik dan elke keer naar Amsterdam of Alkmaar had moeten reizen. Toen ik eenmaal in Zwolle woonde, was de baan in Apeldoorn maar een half uur met de auto en soms ging ik zelfs op de fiets.’’ En geeft ze toe. ‘’Misschien was mijn loopbaan ook wel anders gelopen als ik in 2016 wél wereldkampioen op de weg was geworden in Qatar, waar ik nu zilver won. Dan had ik misschien toch meer op de weg willen koersen.’’ De combinatie weg-baan vergde wel veel denk- en planwerk. ‘’Je moet veel overleggen over je programma met de baanselectie en je wegploeg. Dat vinden vooral wegploegen soms ingewikkeld. Soms kwam die concrete aanbieding van een grote wegploeg dan toch niet als ze hoorden dat je bepaalde voor hen belangrijke koersen niet rijden kon. Ik hield daar dus ook rekening mee in de keuze van mijn teams en terugkijkend heeft het goed gewerkt dat ik altijd duidelijk heb gecommuniceerd dat ik niet altijd beschikbaar was voor bepaald wegkoersen. Bij mijn huidige ploeg WNT-Ceratzit heeft men meer baanrensters en is die ruimte er ook geweest. De successen van mij en mijn Duitse ploeggenoten op de baan zijn ook aan dat beleid te danken. En het is mooi dat het dan ook weer op hen afstraalt. Op mijn beurt probeerde ik er wel altijd te staan in de koersen die voor hun belangrijk waren en die ik wel kon rijden.’’ En hoewel wegploegen wel eens dachten dat ze wel wat weinig koersdagen had, herinnert ze zich de jaren 2015, 2016 en 2017 toch wel als heel druk. Met volle winters en nog een stevig wegprogramma. ‘’Toch ben ik nooit overtraind geweest. Ook wel met dank aan de ‘wijze mannen’ Jabik-Jan Bastiaans en Adriaan Helmantel die vanuit de KNWU tijdens mijn loopbaan de planning maakten.’’

Ze kijkt trots terug op haar loopbaan. Die begon in 2004 bij @Home en leidde haar langs acht verschillende ploegen. Wat sprong er voor haar uit? ‘’In ieder geval het wereldkampioenschap op de baan in Apeldoorn in 2018. Dat was een succesvol WK voor mij, maar het was ook gewoon heel gaaf dat het dichtbij huis was en dat er zoveel mensen konden komen kijken. Ik ben ook trots op winnen van Gent-Wevelgem en De Panne en vier keer eindwinnares worden in Qatar. Maar na afloop kijk ik ook terug op een loopbaan waarin ik in heel veel landen ben geweest. Colombia, Mexico, China en Kazachstan. Landen waarvan ik me kan voorstellen dat ik er misschien niet weer kom. Dat heb je toch maar meegemaakt. En ik vind het ook bijzonder dat je mensen, die je helemaal niet kent, zoveel plezier hebt kunnen bieden met je prestaties. Mijn leven heeft door het wielrennen wel een heel andere afslag genomen. Als ik met vriendinnen praat, die na hun studie direct zijn gaan werken, lijkt het soms alsof mijn leven op werkgebied helemaal heeft stilgestaan. Aan de andere kant heeft het me ook wel wereldwijs gemaakt. Je werkt samen met ploeggenoten uit verschillend landen, moet beslissingen nemen in stressvolle situaties en als sprintster ben je snel koerskapitein en dat betekent verantwoordelijkheid nemen. En doorzettingsvermogen en discipline zijn je als topsporter natuurlijk ook niet vreemd. Het wielrennen heeft me ook wel een beetje ‘streetwise gemaakt. Tegelijkertijd heb ik ook geen idee hoe mijn leven zich ontwikkeld had als ik deze wielerloopbaan niet had gehad ’’

Toekomst nog niet helemaal ingevuld

Ze had gedacht dat ze wat onrustiger zou zijn zonder concrete invulling van haar eerste weken na haar topsportloopbaan. ‘’Maar dat valt me eigenlijk mee. Ik ga voor mijn huidige ploeg WNT een aantal uren per week aan de slag als trainer en mentor voor jonge rensters. En verder lopen er wel wat lijntjes zo links en rechts. Ik heb er opeens niet zo’n haast mee. Wil even rustig kijken wat er op mijn pad komt. Ik heb natuurlijk de opleiding tot leerkracht bewegingsonderwijs gevolgd, wie weet ga ik daar ooit weer mee aan de slag. Maar ik vind het ook wel erg leuk om met jonge gemotiveerde sporters te werken. Niet zozeer als ploegleider, maar wel in de begeleiding. Maar dat moet allemaal nog een beetje zijn beslag krijgen. Soms moet je het ook een beetje laten gebeuren. Ik had nooit gedacht dat het wielrennen me zover zou brengen en dat het ik zoveel jaren later met deze mooie loopbaan zou eindigen. Dat zal wellicht ook nu zo gaan nu het topsportleven weg valt.’’  

Foto's: © Sportfoto - Dick Soepenberg en Bart Hazen