De titel ging naar Julian Alaphillippe. Die won met een indrukwekkende solo. 

Van Baarle hield in de slotfase het hoofd koel en wist nipt het zilver veilig te stellen. Het was de eerste medaille voor Nederland sinds San Sebastian 1997, daar stond Leon van Bon op het podium.

Van Baarle schetste hoe het zilver een haalbaar scenario werd in de finale van dit WK in Leuven, waar het publiek ouderwets rijendijk langs het parcours stond. ''We hadden een goede groep achter Julian. Maar konden hem niet terugpakken. Daarmee was hij een verdiende winnaar. Ik had dit niet kunnen denken enkele weken geleden. Met een gebroken bekken moest ik uit de Vuelta en ik kon een tijd niet lopen. Ik hield vertrouwen en ook Koos Moerenhout behield dat. We hadden net genoeg tijd om te herstellen en de conditie terug te krijgen. Ik was niet de snelste man in de groep, maar na een zware wedstrijd is je sprint nooit hetzelfde. Ik kon er nog omheen komen en kon niet geloven dat ik de sprint voor zilver won. Het is superspeciaal om op het podium te staan van een WK. Vroeger keek ik daar een hele dag naar en nu sta ik hierzelf. Na de finish was ik superemotioneel, met dat verhaal van de Vuelta in het achterhoofd.''

Bondscoach Koos Moerenhout was ook content. '''We startten met Mathieu van der Poel als absolute kopman, maar er waren zeker ook beschermede renners, zoals Dylan, Bauke Mollema en Mike Teunissen. Van Baarle heeft dat heel goed ingevuld vandaag. Dylan is een renner die niet altijd lijkt te beseffen hoe goed hij is. De afgelopen kampioenschappen vervulde hij telkens een heel belangrijke rol, mooi dat dit nu beloond wordt.''

Voor Van der Poel voelde het als het maximaal haalbare.  ''Ik had zelf niet de conditie om een aantal keren aan te vallen, zoals ik anders wellicht gedaan had. Voor mij was dit de ideale afloop met een medaille voor Nederland en een belangrijke investering voor mij richting Parijs-Roubaix.

Foto's Sportfoto