Zondag 10 maart 2013

Blog - Je zou zo graag een keer iets leuks over het wielrennen willen schrijven, maar vertelt u me maar eens hoe je dat doet, na een week met de bekentenis van Michael Boogerd, de aanklacht van Rasmussen en de moedeloos makende overeenkomsten tussen US Postal en Team Sky. Die biecht van Boogerd (‘exclusief bij de NOS’ kraaiden de jongens en meisjes van Maarten Noter trots, hoewel ook NRC Next en De Telegraaf er ruim mee uitpakten) zag iedereen al van verre aankomen. Maar omdat Michael Rasmussen een dag later in het gerechtsgebouw in Arnhem namen en rugnummers zou gaan noemen, zag Boogie nu geen uitweg meer. Na maanden van draaien en liegen moest ook hij de bietenbrug over, nadat het NRC en de Volkskrant hem al bijna knock-out hadden geslagen middels de verbale diarree van de heer Matschiner. Wat deze Oostenrijker bezielt mag Joost weten. Ik kan me niet voorstellen dat hij zich ineens bekeerd heeft tot de belijdende kerk van de schone sport. Waarschijnlijk heeft dit zielige dealertje de ambitie om in dezelfde liga opgenomen te worden als illustere conculega’s als Fuentes en Ferrari. Kwestie van beroepseer.

Boer met kiespijn
Boogerd zat daar bij Kees Jongkind als een boer met kiespijn. Ingefluisterd door zijn advocaten bekende hij alleen het hoogst nodige en je zag hem zowat om de minuut op zijn horloge kijken, zo graag wilde hij die studio weer verlaten. Nee, dan Rasmussen! Tijdens zijn loopbaan kon je nauwelijks tien woorden aan de Deen ontfutselen, maar nu ook hij het licht gezien heeft, is hij een ware spraakwaterval geworden. Iedereen bij Rabobank praatte hij in Arnhem aan de galg. Het was zelfs zo erg dat de anders niet boos te krijgen Erik Breukink na afloop foeterde dat hij met de hele affaire ‘geen zak’ te maken had. Mooi toch: zowel manager Theo de Rooij als eerste ploegleider Erik Breukink bleven stug volhouden dat die Rasmussen hen een smerig kunstje geflikt had. Ook nu de contouren van het jaren voortwoekerende dopinggebruik bij Rabobank steeds duidelijker worden, blijven de dirigenten van de ploeg én de bank de aapjes ‘horen, zien en zwijgen’ spelen.

Oude wielrennen pur sang
Het is het oude wielrennen pur sang (sic): van top tot bottom wordt het stokje van de  verantwoordelijkheid doorgegeven, tot het bij de coureurs is gearriveerd. En die kunnen dat verdomde ding dan aan niemand meer doorgeven. De sponsor eist resultaten voor zijn geld, de teammanager geeft dat te verstaan aan zijn ploegleiders (waarna hij de deur van zijn kantoor hermetisch afsluit), die delen dat tussen neus en lippen mede aan de medische staf, waarna de renners het bevel krijgen te scoren, no matter what. Sponsor, teammanager en ploegleiders wassen vervolgens hun handen in onschuld in de hoop dat de trein onderweg niet ontspoort. En de renners? Die doen in doods- en gewetensnood wat hun te doen staat: ze grijpen naar de verboden middelen, daartoe in staat gesteld door de ongelooflijke laksheid van de autoriteiten. Nu blijkt weer dat voltallige ploegen met renners vol gefingeerde medische attesten aan de start hebben gestaan. En de UCI maar de andere kant opkijken!

Baardmans Ram
En dan is er nog die Herman Ram, directeur van de Nationale Dopingautoriteit. Nog nooit heb ik deze baardmans betrapt op een originele gedachte in de ‘War against doping’, elke keer komt hij met een nietszeggende verklaring achteraf. En het mooiste is nog dat dat vleugellamme instituutje van hem in 2013 gesponsord zou worden door Rabobank, ware het niet dat die in oktober de stekker uit de ploeg trok. Over belangenverstrengeling gesproken! En de Rabobank, zij ploeterde voort. Alleen een wonder kan nog verhinderen dat ze een miljoenenvergoeding aan Chicken Rasmussen moeten betalen. Dat kunnen ze dan halen uit het potje dat ze mogelijk al klaargezet hadden voor het Grand Départ van de Tour in Utrecht. Vroom zei Heleen Crielaard, hoofd sponsoring van de bank, dat ze niet uit die verrotte professionele wielersport waren gestapt om die dan op andere manieren financieel te ondersteunen. Snapt u dan waarom ze nog wel geld steken in de opleiding van beloften, die mogelijk straks in Utrecht aan de start staan in de hoogmis van die verrotte wielersport? En snapt u waarom ze zich nog steeds vastklampen aan Marianne Vos, die magnetische alleskunner op de fiets? Toch niet omdat ze denken dat er bij de vrouwen geen sprake is van dopinggebruik, hè? Opportunisme, een ander woord heb ik er niet voor!