Het WK wielrennen voor de profs in het bijna door een nieuwe overstroming getroffen Florence was als gewoonlijk een oefening in wachten. Eric Heiden vergeleek ooit het volgen van een schaatsrace over tien kilometer met het kijken naar het groeien naar gras. De mondiale titelwedstrijd bij de elite leek echter nog het meest op het kijken naar een paringsdans van twee bejaarde slakken.

Zwaarder, langer & gevaarlijker

Leren die organisatoren het dan nooit? Altijd moet het zwaarder, langer en gevaarlijker. Het is toch van de gekke dat zo’n WK bijna 300 kilometer lang is? Maak het 100 kilometer korter, haal die vervelende aanloop eruit en klaar is kees: je krijgt een veel intensievere koers dan die slaapwandeling die de toeschouwers nu voorgezet kregen. Een laatste spannende ronde en een tamelijk bizarre afloop maken de voorafgaande saaie zeven uur wat mij betreft niet goed.

Maar ik heb niet de illusie dat er op dat gebied binnenkort wat verandert. Zo maakte RCS Sport tijdens het WK het parcours bekend van de nieuwe editie van de Tirreno – Adriatico. Vol trots werd gemeld dat men het steilste stukje Italië had gevonden om dat de renners in 2014 onder de wielen te schuiven.

Geen renner die protesteert

Vergeten is alweer de chaos die er dit jaar heerste toen ze het op één na steilste stukje weg van Italië in het parcours hadden verstopt. Toen de renners daarover klaagden en zelfs met werkweigering dreigden, haastte Michele Aquarone, de technische capo van RCS Sport, om de slaven van de weg te appaiseren met allerhande toegevingen. Nog geen half jaar later blijkt hij zijn voornemens al bij het Napolitaanse vuil te hebben gezet. En geen renner die protesteert.

Die laten zich weer gewillig naar de slachtbank leiden en komen pas in opstand als het obstakel in de verte opdoemt. Eigenlijk zouden hun ploegleiders nu al voor hen in de bres moeten springen, maar die hebben het natuurlijk te druk met het zo goedkoop mogelijk inslaan van hun werkkrachten voor 2014.

Moddergevecht in Florence

Het grootste nieuws van het WK in Florence waren niet de glansprestaties van Marianne Vos, Ellen van Dijk en Mathieu van der Poel (chapeau!), maar de wisseling van de macht aan de top van de UCI. Na een maandenlang moddergevecht mondde de verkiezing van de nieuwe voorzitter uit in een soap, waarin Macchiavelli de heren Cookson en McQuaid nog wel wat van advies had kunnen dienen. Wat een erbarmelijk schouwspel werd daar in de Toscaanse hoofdstad opgevoerd! Het leek wel of Silvio Berlusconi er de regie had. Zoals KNWU-voozitter Marcel Wintels treffend samenvatte: alleen de uitkomst kon ermee door.

Nadat Hein Verbruggen en zijn vazal Pat McQuaid de UCI zo’n 25 jaar in een even ijzeren als dubieuze houdgreep hebben weten te houden, is het nu tijd voor een grondige schoonmaak. Lance Armstrong twitterde vanuit Austin ‘Alleluja’, en dat is zowel cynisch als veelzeggend. Gelukkig koos het congres van de UCI toch voor de Brit, die nu voor de zware taak staat de wielersport zijn geloofwaardigheid terug te geven.

Een-tweetje met WA

In Nederland kan Hein Verbruggen gewoon nog ongestraft zijn goddelijke (of is het goddeloze) gang gaan, koninklijk goedgekeurd zelfs en niet hinderlijk gevolgd door het journaille dat de afgelopen maanden zo bloeddorstig op kleine dopingzondaartjes joeg. Verbruggen zorgde er hoogstpersoonlijk voor, in een ouderwets achter de schermen verborgen een-tweetje met koning Willem Alexander, dat niet de eigengereide hockeybal André Bolhuis (baas van het NOC*NSF), maar de Limburgse gladakker Camille Eurlings het plaatsje van WA in het IOC toebedeeld kreeg.

Natuurlijk was Verbruggen bang dat Bolhuis niet zo makkelijk te manipuleren viel, terwijl marchanderen CDA-politicus Eurlings in het bloed zit. Ach, hier win je wat en daar verlies je wat. In de UCI lijkt zijn rol nu wel definitief te zijn uitgespeeld. Good riddens!