Tekst: Roy Schriemer

De Mijdrechtse heeft veel vertrouwen in de begeleiding én de sprinttrein van het team dat volgend jaar als Team DSM door het leven gaat.

Haar overstap van Parkhotel Valkenburg middenin het seizoen was uiteindelijk een compromis. Wiebes zou tot 1 juni bij de formatie rijden, maar door de lange lockdown voor de sport bleven haar wedstrijden voor de ploeg met Limburgse sponsor beperkt. Al won ze wel de Omloop van het Hageland voor haar oude formatie. In het najaar kwam ze voor Team Sunweb uit en voor die formatie won ze De Panne, een rit in de Madrid Challenge en de GP Euromat. Bij DSM wil ze de komende jaren de volgende stap in haar loopbaan maken. “De overstap voelt nog altijd heel goed. Het belangrijkste verschil met mijn vorige team? Dat we hier veel meer specialisten hebben voor voeding, fietspositie, training en heel veel dingen meer. Toen alles stil stond vanwege corona, hadden we online meetings om elkaar scherp te houden en bespraken we wedstrijdsituaties om te kijken hoe situaties konden lopen. En natuurlijk heb ik hier de sprinttrein die we aan het perfectioneren zijn. Bij Parkhotel had ik vaak in de finale nog één of twee renster over om me te steunen, hier ben ik langer en sterker omringd.”

Sprinttrein onmisbaar

Wiebes denkt dat een goede sprinttrein op termijn onmisbaar zal zijn. “Je ziet het steeds vaker. Valcar deed een goede lead-out in Madrid, Trek-Segafredo is er ook druk mee bezig. Wil je voor de winst blijven meedoen, dan zul je als team daar tijd in moeten investeren. En dat doen we. De lead-out in de GP Euromat was echt al goed dit jaar, maar er zijn zeker nog punten van verbetering. Bij Sunweb heeft men van oudsher ervaring met sprinttreinen, zoals uit de tijd van Marcel Kittel. Maar ook in de afgelopen Tour liet de mannenploeg nog een mooi staaltje zien. We zijn er samen druk mee bezig. Het is ook zaak om vertrouwen te krijgen. Soms voelt het vreemd om je eigen goede positie te verlaten om in de sprinttrein plaats te nemen. Zeker als er stress bij komt kijken. Je moet elkaar echt gaan aanvoelen en daar is tijd voor nodig.” Ze heeft in de Noorse Susanne Andersen een goede laatste vrouw in haar trein. “Ze is zelf sprintster en voelt het goed aan. Maar ook de ervaring van Coryn Rivera en Julia Soek is belangrijk. Ik hoop dat we in 2021 een mooie stap zetten. Ik wil veel winnen in het nieuwe jaar en het zou mooi zijn als we dat samen voor elkaar krijgen.”

Parijs boven Tokyo

2021 is opnieuw een olympisch jaar, maar ze heeft Tokyo niet in haar planning staan. “Ik denk dat ik me beter op Parijs 2024 kan richten. Het parcours in Tokyo is te zwaar voor mij en ik zie mezelf niet andere sterke meiden voor Nederland uit die ploeg rijden. Rensters als Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten hebben op dit soort parcoursen al veel meer laten zien en die verwacht ik daar dan ook in een hoofdrol. Ik richt me in 2021 vooral op mijn sprintkansen in etappekoersen en natuurlijk in de klassiekers. Ik wil zeker mijn tijdrit- en klimkwaliteiten ook verbeteren de komende jaren, maar dat mag niet ten koste van mijn sprint gaan. Dat is immers mijn specialiteit om succesvol mee te zijn.” Waar mannen dan automatisch aan grote ronden denken, is dat in het vrouwenpeloton anders. “Ik heb de langste etappekoers voor vrouwen Giro Rosa nog nooit gereden. Als er een paar sprintkansen inzitten, lijkt het me mooi om er dit jaar bij te zijn. Voor de ervaring, maar natuurlijk ook om te winnen.” En Parijs-Roubaix lonkt voor de vrouwen. “Ik heb de wedstrijd verkend dit jaar en vond het leuk om er te rijden. Ik weet niet of ik het ook nog leuk vind als we er daadwerkelijk koersen. Maar ik wil er zeker graag bij zijn, al was het maar voor de ervaring.”

Foto's: © Sportfoto