Natuurlijk is durven en kunnen niet altijd hetzelfde. Er waren organisaties die héél graag wilden organiseren - neem het NCK in Dronten - maar die tegen een muur van regels en onwil opliepen. Nog geen vergunning hadden net voor hun evenement. En het niet aandurfden om valse hoop te geven, ook omdat men voelde dat hun pogingen uiteindelijk niet zouden slagen.

Je mag zelfs niet oordelen over de organisatoren die het niet eens probeerden. Die claimden voor gezondheid te kiezen, hun vrijwilligers niet wilden overvragen in deze onzekere tijd. Die dachten: 'nu maar even niet'. 'Er zijn belangrijker zaken'. Wel moet men vrezen dat die wedstrijden ook komend jaar niet georganiseerd worden als dat standpunt niet wordt verlaten.

Maar daar gaat het hier allemaal niet om: het is tijd voor een complimentje. Aan organisaties achter wedstrijden als het NK op de VAM-berg, de veldrit van Gieten, de Omloop van Valkenswaard, de Omloop van de Braakman, de Klimomloop Ulestraeten, het NK Tijdrijden in Chaam, het NK Streetrace, het NK BMX,  NK en 3 Nations Cup MTB, de Hondsrug Classic en de Omloop van Noord-West Overijssel. Zij zorgden dat renners toch nog konden fietsen dit jaar, dat teams toch nog iets van publiciteit konden genereren voor hun sponsors, dat het hart van de wielerliefhebber weer even opbloeide. Dat er weer beelden van koers waren - ook vanuit Nederland - via een live-stream als er geen publiek welkom was. Zij hielpen de sport een klein beetje overleven in dit gekke jaar.

Denk vooral niet dat het gewoon een kwestie was van het draaiboek uit de kast trekken en net als vanouds de hekken neerzetten, de jurybus parkeren en gaan. Ik sprak verschillende organisatoren die zeiden dat het plezier er voor henzelf wel vanaf was gegaan de weken voor het evenement. Stress, steeds nieuwe eisen, onzekerheid over nieuwe maatregelen. Eén klein detail waar je op afgerekend kon worden. Verwijten krijgen waarom je dit sportevenement zo nodig door moest laten gaan. Ze zetten door: niet voor hun portemonnee, maar voor de sport. Voor de renners.

Ik deed gezondheidschecks bij het NK op de weg, vulde mijn gegevens in en liet mijn voorhoofd temperaturen in Ulestraeten, stond keurig op een toegewezen blauw stipje bij het NK Streetrace in Oldebroek, droeg mondmaskers in Gieten, Gasselte en waar men het nog meer vroeg. Overal desinfenctiezuilen, overal vrijwilligers die vroegen aan mensen toch even iets verder uit elkaar te gaan staan. Looplijnen langs de hekken. Voor de renners was er geen rondemiss of -mister, vaak geen doucheruimte, voor de vrijwilligers niet altijd de gebruikelijke maaltijd na afloop. Toch deed (bijna) iedereen wat hen gevraagd werd. Omdat er zo toch koers kon zijn. Heel veel dank daarvoor!

Roy Schriemer, wielerverslaggever.

Foto: © Sportfoto