Jip van den Bos opende de koers namens Boels-Dolmans. Haar ploeggenote Anna van der Breggen sloot met Anouska Koster (Parkhotel Valkenburg) aan en de drie bepaalden rondenlang het koersbeeld. Maar vanuit de achtergrond kwamen Annemiek van Vleuten, Marianne Vos en Amy Pieters.

Van der Breggen kwam al in de tweede ronde op kop te rijden met ploeggenote Jip van den Bos en voormalig kampioene van Nederland Anouska Koster (2016). “Anouska wilde niet mee werken en we waren niet van plan haar mee te nemen. Nadat Jip aanviel, bedacht ze zich en later kwamen we weer met drie rensters voorop te rijden. Je kunt het een gok noemen om zo vroeg aan te vallen, maar ik denk dat het slim was dat we hier met een sterke ploeg van zes rensters de wedstrijd direct hard maakten. Als ik er niet in zou slagen om weg te blijven, dan zouden Amy Pieters en Chantal Blaak de aanval over kunnen nemen.”

Het was misschien de tactiek die eenlinge Annemiek van Vleuten opbrak. Die wist Van der Breggen niet te achterhalen, ook al reed de Zwolse in de finale nog lek. “Ik was niet echt in paniek. Mijn band liep niet heel hard leeg, het was een ‘leegloper’ en ik kon gelukkig snel een nieuwe fiets krijgen van de materiaalwagen. Toen ik die had, wist ik dat ik ging winnen. Het is mooi dat ik het kon afmaken dit jaar, ik hoefde niet perse te winnen, maar het is wel mooi om het laatste jaar in rood-wit-blauw te rijden” zei de kersvers kampioene, die na de Olympische Spelen in Tokyo stopt. “Voordeel van de fietswissel was dat ik een relatief schone fiets aan het publiek kon tonen bij de finish.”

De nieuwe NEDERLANDS???????? kampioene @AnnavdBreggen @boelsdolmansct ging al vroeg in de aanval en maakte het solo af. ‘Trots. Niet alleen op mijn eigen prestatie, maar ook wat we als ploeg hebben neergezet vandaag is supertof.’ #NKWielrennen2020 pic.twitter.com/uj8DNrRVVo

— NK Wielrennen (@NK_wielrennen) August 22, 2020

Jip van den Bos

Jip van den Bos brak in de stromende regen en met de volle wind in het gezicht de koers open. De renster van Boels-Dolmans nam één minuut voorsprong. ‘’Het plan was om de koers vanaf het begin hard te maken. Wij hebben gisteren gekeken naar de beloften, een goed voorbeeld, want we zagen dat als er eenmaal een groepje vooruit zit het moeilijk terugkomen was. Toen Anna van der Breggen en Anouska Koster erbij kwamen, wilde Anouska aanvankelijk niet meewerken. Daarna ben ik weer gesprongen en toen we via de leiding hoorden dat Anouska wilde meewerken, heb ik me laten terugzakken. Maar het plan is geslaagd, hebben Anna kunnen helpen en dan is het helemaal waard geweest dat je kapot aan de streep komt. Maar het was met die regen en storm heel zwaar.’’ De 24-jarige inwoonster van Oostknollendam was ook goed te spreken over de organisatie. ‘’Het parkoers was goed afgezet en vanwege de corona konden er alleen maar mensen komen met een accreditatie. Mooi dat we een veilige koers hebben kunnen rijden’’, aldus Jip van den Bos.

Anouska Koster

Anouska Koster (27) uit De Westereen balde een vuist op het moment dat zij achter de grootmachten Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten als derde over de finish was gekomen. De Friezin was mee gesprongen met Anna van der Breggen in achtervolging op Jip van den Bos. ‘’De derde plaats was het hoogst haalbare en daar ben ik heel blij mee’’, straalde de nationaal kampioen 2016 van oor tot oor. ‘’Het was een zware koers, maar ik heb er een heel goed gevoel over, was alert toen Anna ging. Ja, dan zit je van voren in de kopgroep en dan weet je ook dat het nog heel ver is. Het was gewoon heel mooi. De bedoeling was aanvankelijk dat ik met twee meiden van Boels niet zou meewerken. Het was geen ideale situatie, je wilt natuurlijk winnen, daar ga je als ploeg voor. Dan moet je het slim spelen. Uiteindelijk moest ik wel, want anders zou de podiumplaats in gevaar zijn komen. Als team ga je toch denken. Demi (Vollering, DR) zat erachter en nog enkele sterke meiden. Maar je weet ook niet hoe de wedstrijd verder gaat verlopen dus ga je iets proberen. Op een gegeven moment zie je tegen het einde van de koers dat de sterksten overblijven en is het ieder voor zich. Daarom zeg ik ook, het podium was het hoogst haalbare en daar ben ik ook voor gegaan. Het was heel zwaar, het parkoers was niet te onderschatten. Verre van dat. Het zijn geen bergen, maar korte klimmetjes kort achter mekaar, dus dat hakte er wel in.’’ 

Foto: © Sportfoto