'een stukje geschiedenis'

De fietsband zoals we die kennen bestaat nog maar sinds 1888, toen John Dunlop patent aanvroeg voor een met lucht opblaasbare rubberband. Dunlop is niet de eerste die met het idee komt, 43 jaar eerder is het de Schot Robert William Thomson die er al patent op aanvraagt. Het patent van Dunlop verliest waarde als dat van Thomson ontdekt wordt en fabrikanten als het Franse Hutchinson gaan er mee aan de slag. Al snel vervangen de 'nieuwe' opblaasbare banden de massief houten, metalen of rubberen banden die tot op dat moment gewoon zijn. In het begin zijn deze banden nog erg kwetsbaar maar met de komst van betere technieken is dat over.  Toch gaat geen verstandige fietser ooit op pad zonder een reserveband en pomp, tenslotte rijdt iedereen, bij voorkeur op een moment dat het echt niet uitkomt, lek. En dan sta je ergens tegen het vallen van de avond in de ijsregen met ijskoude handen al vloekend een weerbarstig bandje te vervangen. 

Het is dus niet gek dat de gedachte aan een niet lek rijdende band van tijd tot tijd weer bovenkomt. Het uit Zuid-Korea afkomstige maar in Londen gevestigde Tannus is een van die bedrijven die in het anti-lek rijden zijn gedoken. Een paar jaar geleden kwam het bedrijf met een massieve buitenband, verkrijgbaar in een bont kleurpalet. De band werd met gemengde gevoelens ontvangen maar blijkt uiterst geschikt voor het dagelijkse fietsgebruik zoals woon-werkritjes met een sportieve fiets. Voor ritten met de racefiets is deze band minder geschikt, het voelt zwaarder aan, zeker bij lagere snelheden en vraagt wat meer energie bij hoge snelheden. De band is ook uiterst geschikt als je, zoals mijn Belgische vriend Fons, elektrische aandrijving op je fiets zet en daardoor met een zwaardere fiets rijdt. Fons, die al koersend op de racefiets ter wereld kwam, vertelde mij ooit dat hij de massieve band van Tannus zeker geen slechte band vond. 

Met meer dan 600.000 verkochte sets 'airless' banden zette Tannus zich aan de ontwikkeling van een systeem dat in een bestaande buitenband kan maar dat ook de bestaande eigenschappen van een luchtband intact houdt. Het bedrijf kwam met een oplossing, een soort van beschermend schild tussen de binnen- en buitenband. Ontwikkelingen in de nanotechnologie maakten mogelijk om het polymeer nanofoam Aither te ontwikkelen. Een foam met miljoenen kleine luchtblaasjes dat niet alleen een forse inbreuk van buiten, glas, scherven, spijkers, kan weerstaan, maar ook harde stoten kan opvangen en goede rij-eigenschappen heeft. En dat alles niet alleen op het loopvlak, maar ook de wanden van je binnenband beschermt. Mocht je onverhoopt toch nog lekrijden dan biedt het Armour systeem ook nog de mogelijkheid om zonder vervanging van de binnenband (rustig) door te fietsen naar huis. "Van deur tot deur veilig" adverteert het bedrijf.

De praktijk

Ik ontvang een set die geschikt moet zijn voor wielen en banden van 28 inch en een bandbreedte van 28 tot 34 mm (700 x 28 - 34 C). Zodra ik tijd heb maak ik ruimte in de werkplaats en zorg dat ik alles bij de hand heb. Online heb ik gezien dat het een 'piece of cake' moet zijn om de insets te monteren, 40 seconden is de belofte. Aangezien ik zeker benieuwd ben hoe deze inserts het doen op de weg begin ik vrolijk met het voorwiel van mijn racefiets. Drie uur later heb ik de insert op mijn wiel liggen maar vraag niet hoe. Wanhopig grijp ik mijn telefoon en bel fietsenmaker Roel van Wielerstudio Zwolle. Ik kan meteen komen en met een hobbelend voorwiel rij ik voorzichtig naar de zaak. Ik heb de band met de Armour insert uiteindelijk met geweld moeten plaatsen en deze ligt op de velg alsof er geen lucht in zit maar een een alcoholpercentage van ruim boven de 3 promille. 

Het lukt in de werkplaats van fietsenmaker Roel bijna niet om de band weer van de velg af te krijgen. Er zijn zeker vier handen en de nodige zweetdruppels nodig voordat alles er weer af is en we kunnen bedenken wat te doen. De Armour op mijn racefiets leggen gaat niet lukken, dat is wel duidelijk. Ik heb 28 millimeter brede banden maar de insert is echt te groot om 'm daarin te krijgen. Na enig overleg komen we tot een oplossing. We bestellen een set 33mm crossbandjes en monteren op mijn gravelbike. Ik ben er uiteindelijk niet bij als Roel de banden voorziet van de inserts, maar ik begrijp dat het zeker niet in 40 seconden gefikst was. Het nam best wat tijd in beslag om de inserts goed uit te lijnen in de banden, na zeker vier keer oppompen en veel masseren lagen ze er pas goed op. Wat onwennig fiets ik naar huis, inmiddels meer dan donders benieuwd hoe de praktijk uitpakt. 

'testrack'

Ik heb het geluk niet ver van een mooi stuk natuur te wonen waar niet alleen een paar fantastische zand- gravelpaden liggen, maar ook een uitdagend rondje singletrack te rijden is. Op deze track testte ik eind 2018 mijn Wilier gravelbike en het is sindsdien mijn vaste testrondje voor banden en ander materiaal. Omdat ik meteen wil uitproberen hoe de banden rijden met een lagere druk laat ik aan het begin van de eerste zandstrook een flinke stoot lucht uit de banden lopen. Ik weet dat ik verderop een hoop gladde en stootlek veroorzakende boomwortels ga tegenkomen en wil er met volle snelheid overheen. Het eerste rondje rij ik met enige voorzichtigheid, ik ken zowel mijn nieuwe crossbandje niet en weet ook niet hoe de insert zich houdt bij scherpe bochten. Als ik wat langer fiets komt het vertrouwen en voordat ik het weet fiets ik met gezwinde spoed de vaste rondjes. En eerlijk gezegd, het rijdt fantastisch. Mijn gravelbike heeft geen vering en met de Tannus Armour op lage spanning lijkt het alsof er wat extra demping is. Op de weg denk ik een lichte slinger te voelen van de insert, maar kom er niet achter of die nu voor of achter zit. Uiteindelijk rij ik ruim twee uur met veel plezier en veel vertrouwen mijn rondjes. Ik stuiter een aantal keren met veel geweld over scherpe hobbels zonder meteen lek te rijden en dat geeft een goed gevoel. Mijn Strava toont na afloop een PR op een van de meest uitdagende tracks van de dag. Niet slecht. Ik besluit de Armour insert zeker te laten zitten op mijn gravelbike in de hoop er nog heel wat kilometers mee af te leggen.

Conclusie:

Zoals de kop van het artikel al zegt, ik heb een haat-liefde verhouding met dit product. De negatieve ervaring met de mislukte poging de inserts op mijn racefiets wordt goedgemaakt met de ervaring op de off-road fiets. Het lijkt er ook op dat het off-road gebeuren ook de doelgroep is die de fabrikant eigenlijk voor ogen heeft. In alle uitingen, website, folder en verpakking wordt de off-roadband ook als uitgangspunt gebruikt. In het instructiefilmpje over het monteren van de Armour wordt ook een dikke vette 29inch MTB band gebruikt. De insert is zeker niet geschikt voor een 28mm raceband, dat wijst de praktijk wel uit. Het wegsegment helemaal uitsluiten wil ik niet, met de huidige generatie schijfremmen behoort een 32mm band tot de mogelijkheid. Ik ben zeker dat de insert daar makkelijker in zal passen. Of de band echt geschikt is voor de weg, daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik vindt 'm op volle spanning, en daar rij ik graag op, stugger dan een gewone of tubelessband. Voor off-road is het een toffe uitvinding terwijl ik ook zeker weet dat het een hele goede keuze is voor de fietser die lange trektochten of een wereldreis gaat maken. Met de bescherming van de Armour kun je minder reservebanden mee te slepen en dat is absoluut mooi meegenomen. Ook zie ik een markt voor de stadsfiets en cargobike, waar kom je tenslotte het meeste glas op straat tegen? 

De Tannus Armour is op de markt verkrijgbaar tussen de 25 en 30 euro. Het gewicht van de band varieert, de 28mm zit net op 100 gram, de 29mm MTB band op 270 gram. 

Voor meer informatie.