Tekst: Roy Schriemer

De Boer was in het seizoen 2017-2018 ook al overtraind. Toen was ze – met het inbouwen van rustperioden – wel in staat zo nu en dan een goede uitslag te rijden. “Ik stond in die winter nog op het podium in Sint-Niklaas. Toen was het vooral heel wisselend. Nu was het eigenlijk nog heftiger. Ik kreeg in 2019 een prachtige kans om bij Parkhotel Valkenburg een mooi programma te rijden en besloot met een nieuwe trainer aan de slag te gaan in de persoon van Marc Lamberts. Een heel kundig man, die ook successen behaald heeft met onder anderen Wout van Aert.  Het idee was een stevige basis onder de winter te leggen. Maar bij mij pakte de aanpak niet goed uit. Ik ben in de achtste etappe van de Giro Rosa afgestapt, omdat ik echt niet verder kon. Toen was het midden juli, maar ook richting het begin van het crossseizoen in september kreeg ik geen beter gevoel. Ik had veel dagen dat ik eigenlijk precies helemaal niets kon.”

Inhaalrace

Het was geen stevige maar een ronduit wankele basis onder haar winter. Toch begon De Boer tegen beter weten in aan een nieuwe veldritwinter. “Het jaar daarvoor had ik gemerkt hoe frustrerend het was om vanaf de vijfde rij te starten, telkens opnieuw een lange inhaalrace te moeten beginnen. Ik weet nog maar al te ook nog hoe het was om op de eerste rij te mogen starten. Als ik niet naar de Verenigde Staten was gegaan, waar ik het jaar daarvoor nog vierde was, dan verloor ik gegarandeerd weer heel veel UCI-punten, waar de startpositie in de crossen nu eenmaal van afhangt. Ook wilde ik dat voor mijn sponsor Trek doen. “ Dat pakte bepaald niet uit hoe ze wilde, al was ze nog zeventiende in Waterloo. “Ik kwam daar zo mogelijk nóg slechter vandaan. De jetlag kwam er bij en ik was lichamelijk totaal op. Je kunt overtraindheid vergelijken met een burn-out, je kunt eigenlijk niets meer. Gedurende het seizoen heb ik nog een aantal keren geprobeerd om – na het nemen van rust – weer vertrouwen op te doen. Ik reed het EK en de wereldbeker in Tabor bijvoorbeeld. Maar ik was er daarna zo slecht aan toe dat ik besloot om zes weken relatieve rust te nemen richting de kampioenschappen, te beginnen met twee weken helemaal niets.”

Geen WK

Een elfde plek op het NK was niet het resultaat waar De Boer op zat te wachten. “Mijn belastbaarheid is steeds beter. Maar je rijdt tegen rensters die fit en fris zijn, die al de basis van een lang crossseizoen in de benen hebben. Ik heb bondscoach Gerben de Knegt gebeld en die zei dat hij geen plek voor mij voorzag voor het WK in Dubendorf van begin februari. Ik had nog recht op een startplek in Nommay, maar dat had eigenlijk geen zin meer. Ik moet nu al gaan kijken naar het komende wegseizoen bij Parkhotel Valkenburg – waar ik veel steun en vertrouwen van heb gekregen – en ook naar de volgende winter. Omdat ik uit de top 50 ben gevallen, wordt het nog een hele strijd om me weer terug te knokken, ik heb daardoor geen gegarandeerde plek in de wereldbekers. Maar die strijd wil ik aangaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik in goeden doen nog een cross kan winnen. Lukt dat volgende winter niet, blijf ik daar ver van, dan weet ik niet of ik gemotiveerd kan blijven, maar nu heb ik die ambitie nog altijd wel.” Het is onwaarschijnlijk dat ze nog crossen gaat rijden deze winter maar een definitieve streep heeft ze nog niet door het slot van het seizoen gezet. “Ik moet daar ook met mijn sponsoren over spreken, kan nu nog niet zeggen dat het voorbij is voor deze winter" aldus de renster die in 2016-2017 de eindzege in de wereldbeker veroverde.

Foto: © Sportfoto

Geen WK voor Sophie de Boer, vorig jaar was ze nog negende in Bogense: