Tekst: Roy Schriemer

In haar drie jaar op clubniveau was ze een vaste waarde voorin de koersen van de clubcompetitie, een renster die – ook na een selectieve koers – een sprint in huis had. Ze won de Ronde van Zuid-Oost Friesland en de Ronde van de Kerspelen in haar shirt van Jan van Arckel. Met een aantal top 10-plaatsen in internationale koersen in eigen land, maar ook met haar optreden in Vlaamse koersen, viel de studente rechten op bij Lotto-Soudal. Terugkijkend op haar eerste jaar in dienst van dat team, stipt Braam vooral de valse start van het seizoen aan. “Ik was gehaald als renster voor het voorjaar, maar in mijn tweede wedstrijd in die periode – de Omloop van het Hageland – brak ik bij een val mijn schouder en lag ik er vervolgens vijf weken uit. Ik keerde in april terug in competitie, maar toen waren de wedstrijden die me écht liggen net geweest. Maar ik heb me in de periode daarna vooral voor de ploeg kunnen inzetten. Eigen resultaten zaten er minder in, ook omdat ik veel reed in koersen waar ik zelf geen finale kon rijden.”

Maar de Friezin voelde zich al snel goed in haar element in die ondersteunende rol, die ook komend jaar van haar verwacht wordt. “In de vlakkere koersen deed ik vaak de lead-out voor Lotte Kopecky of onze sprintster Thi That Nguyen, in de meer selectieve wedstrijden hield ik dan bijvoorbeeld Julie van de Velde van voren en zette ik haar af bij een beklimming. Ik moet zeggen dat dit werk bij Lotto-Soudal zowel door de ploegleiding als de rensters zeer gewaardeerd wordt. Verder vind ik de sfeer ook gezellig en familiair, het is een leuke groep rensters, waartussen ik me snel thuis voelde. De voertaal is Engels, maar je hoort natuurlijk ook veel Vlaamse om je heen, het blijft een Belgische formatie.” Ze reed een programma, dat bijna geheel nieuw voor haar was. “De Amstel Gold Race sprong er voor mij uit. Ik was net terug van mijn blessure en zat in de kopgroep. Het was heel bijzonder om daar tussen al dat publiek door te rijden. De Giro Rosa was ook onvergetelijk. Het was een loodzware editie, maar het is me gelukt deze uit te rijden, daar heb ik zowel fysiek als mentaal mijn grenzen wel moeten verleggen.”

Ze is ervan overtuigd dat het in 2020 nog weer iets beter moet kunnen. “Ik denk dat je sowieso sterker wordt van zo’n eerste jaar op dit niveau. Bovendien hoop ik mezelf nu te kunnen laten zien in de voorjaarskoersen, waar ik voor gehaald ben. Het zal ook schelen dat ik veel meer rust kan nemen. Ik heb toch wat onderschat hoe zwaar de combinatie van fietsen op dit niveau en het lopen van mijn rechtenstage zou uitpakken. Het stagebedrijf dacht heel goed mee, maar je moet je uren uiteindelijk wel maken natuurlijk. Mijn afstudeeropdracht heb ik een jaar voor me uit geschoven en mijn stage is voorbij, dat moet veel meer uren voor het fietsen gaan opleveren. En rust is ook belangrijk in deze sport. Andere veranderingen waar ik veel van verwacht zijn het werken met een nieuwe trainer (Marco van Bon) en het feit dat ik met enkele andere rensters dit voorjaar ondergebracht wordt in een huis in Vlaanderen. Dat scheelt reistijd, maar maakt het ook mogelijk de parcoursen beter te verkennen.”

Ze hoopt over een jaar tevreden terug te kijken op een nog succesvoller seizoen. “Dat we dan kunnen terugkijken op een sportief geslaagd jaar met de ploeg en dat ik mezelf langer heb kunnen handhaven in de finale om zo de kopvrouwen bij te staan en eventueel zelf een uitslag te rijden. Als ik vooruit zit en er is niemand van de ploeg mee om voor te werken, dan kan ik wellicht zelf mijn sprintkwaliteiten nog eens laten zien. Ik kijk in dat verband uit naar een wedstrijd als de Ronde van Drenthe, die toch deels voert over mijn trainingswegen. En op het NK hoop ik me ook te tonen, daar starten we maar met twee rensters van de ploeg en kan ik mijn eigen tactiek bepalen. Het is niet zo dat ik de rol van kopvrouw al echt vaak ambieer, op dit moment ben ik heel blij met mijn taak in de ploeg en met de waardering die dat brengt. Wat de verdere toekomst brengt, zie we dan wel weer.”

Foto: © Sportfoto