Maandag 18 november 2019

Blog - Het is november 2019 en dan realiseer je jezelf opeens dat je al 25 jaar wielerverslaggever bent. Wees niet bang, ik ga de komende tijd niet mijn 25 meest bijzondere verhalen op deze plek delen. Eindejaarslijstjes zien we al genoeg deze dagen. Maar mocht ik een top 25, een top 100 of top 1000 maken, dan zou de nummer één ongetwijfeld gaan over de Noord-Nederland Tour van 2004.

Tekst: Roy Schriemer

Ook toen had ik de gewoonte om zoveel mogelijk Nederlandse koersen te bezoeken. Dat deed ik voor het toenmalige tijdschrift waar ik voor werkte, maar ook als freelancer van het ANP. Vanuit Rijswijk had men de opvatting dat ik altijd dichtbij een koers woonde als je er de Rijn voor over moest steken of het nu ging om 's-Heerenberg, Veendam, Hoogeveen, Zwolle of Leeuwarden. Op deze bewuste 23e juni was ik naar de Friese hoofdstad afgereisd om de Noord-Nederland Tour te bezoeken, die in die jaren onder veel namen werd verreden en later ook wel Batavus Pro Race en Profronde van Friesland heette. De laatste naam was er pas toen de samenwerking met de provincie Groningen was gestopt.

Ook toen had je wedstrijden waar de begeleiding van de renners helemaal in de soep liep en dat was op deze warme junidag ook het geval in het centrum van Leeuwarden. Een kopgroep van maar liefst 22 man - met ook Erik Dekker en Rudie Kemna erbij - reed in de plaatselijke omlopen te midden van het reguliere verkeer. De renners hadden er genoeg van en besloten op de finish halt te houden om een veilige finale te eisen. Alleen Matthé Pronk besloot in zijn eentje door te rijden, maar werd uiteindelijk door de jury niet als koploper erkend. Of de finale nu echt zo veilig was na de herstart, herinner ik me niet meer, maar wel dat Bobbie Traksel de wedstrijd won. Ik interviewde de toenmalige Rabo-renner die blij was met een zege in eigen land, de huldiging werd verricht en renners en publiek gingen hun eigen weg. Mij wachtte een korte wandeling naar de geïmproviseerde persruimte, waar ik in mijn eentje plaats nam. De Friese pers was ongetwijfeld naar hun eigen burelen vertrokken.  Het geluk wilde dat deze persruimte in hetzelfde vertrek was als waar de jury vergaderde, want anders was ik net als mijn Friese collega's naar huis gegaan met de gedachte dat Bobbie Traksel de koers gewonnen had.

Al tikkend aan mijn verhaal constateerde ik dat de juryvergadering niet de geijkte afloop had met 'zijn er nog vragen' 'zullen we de organisatie nog wat tips mee geven' en 'lekker gewerkt mannen'. De Brit Ken Farmes besloot - gesteund door de Nederlander Erwin Kistemaker - de uitslag van de wedstrijd te schrappen en alle 22 koplopers tot winnaar uit te roepen. Ga maar zoeken bij Pro Cycling Stats: niet alleen Bobbie Traksel won de wedstrijd, maar ook Niels Scheuneman, de te vroeg overleden Arno Wallaard, Rudie Kemna, Bert Hiemstra, Matthé Pronk, Marvin van der Pluijm, Eelke van der Wal, Erik Dekker, Tom Veelers, Gerben Lowik, Paul van Schalen, Arne Kornegoor, Rik Reinierink, Thorwald Veneberg, Stefan Kupfernagel, Roy Sentjens, Preben van Hecke, Igor Abakumov, Dennis Haueisen, Allan Bo Andresen en Nico Mattan. "Omdat de finale niet op een normale manier kon worden verreden, kan er ook geen winnaar zijn" tekende ik op nadat ik een reactie ging halen na de juryvergadering. Ik kreeg als bewijs ook nog een uitslag waarin voor de eerste 22 renners een 1 was genoteerd. Bizar.

De sociale media waren nog niet zo ontwikkeld als nu, dus ik realiseerde me al snel dat Traksel nog niet wist wat de uitkomst van deze wedstrijd was. Dus belde ik zijn toenmalige ploegleider Adri van Houwelingen en heb ik er toch een goede tien minuten over gedaan om hem en Traksel er in hun Rabo-ploegleidersauto ervan te doordringen dat ik zowel nuchter als doodserieus was toen ik ze vertelde over de afloop in Leeuwarden. "Ik heb het beeldje van de organisatie nota bene hier in de auto liggen" foeterde Traksel, die de huldiging een schijnvertoning noemde en samen met Van Houwelingen de jury en de beveiliging van de Nederlandse wedstrijden op de korrel nam.

Ik ben nooit meer naar een wedstrijd geweest met 22 winnaars en hoop dat zo te houden. Op naar de volgende 25 jaar, waarin ik van plan ben die 22 winnaars in 22 verschillende koersen te gaan spreken.