De Amerikaan Simmons won na een imponerende solo van bijna veertig kilometer. De Italiaan Alessio Martinelli ging achter hem aan, maar reikte niet tot bij de winnaar. Gianmarco Garofoli en Enzo Leijnse trokken in de tegenaanval en kregen Magus Sheffield en Vegard Stokke mee. Sheffield bleek te sterk in de sprint voor de bronzen medaille.

Enzo Leijnse zei na afloop er een dubbel gevoel aan over te hebben gehouden. “Ik heb er alles aan gedaan om een medaille te halen, maar het zat er net niet in. Ik kon hem er gewoon niet af sprinten voor die derde plek. In de laatste ronde vond ik mijn benen een beetje terug en toen ben ik gewoon in de aanval gegaan met deze vierde plek als resultaat. Ik denk dat ik een goede race heb gereden. Natuurlijk wil je het liefst op het podium staan, maar ik kan toch tevreden zijn over mijn koers hier en dit seizoen. Mijn zilveren medaille op de tijdrit en deze vierde plaats beschouw ik als een geweldige seizoensafsluiter."

Casper van Uden haalde de tv niet op de manier waarop hij gewenst had: hij werd door de camera's gespot toen hij een toilet opzocht in een café aan het parcours. "De benen voelden aanvankelijk goed, maar na de tweede klim kreeg ik last van mijn maag. Toen moest ik gewoon naar het toilet. Ze lieten me gelukkig binnen, ik moest gewoon heel nodig. Natuurlijk wil je hier tot het laatst meedoen voor de medailles, maar als je lichaam iets anders beslist, is het gewoon over."

Axel van der Tuuk kreeg een DNF achter zijn naam: "Ik had gewoon geen power, het was een slechte dag. De laatste tijd was ik niet fit geweest, maar  ik voelde me in de aanloop naar dit WK gewoon goed de afgelopen weken. Ik zat echt af te zien in het peloton na een fel begin. En toen moest ik ze laten gaan. Ik kan hier echt niets positiefs uithalen. Het is jammer dat ik zo naar huis moet. Dit was mijn laatste koers bij de junioren. Op een parcours waarop ik goed was, dat me normaal gezien goed kon liggen. Ik heb dit jaar een nationale titel behaald op de weg maar ook veel tegenvallers gehad. Ik hoopte hier nog eens te laten zien wat ik in de tank had, maar het mocht niet zo zijn."

Lars Boven was namens Nederland de tweede man in de uitslag met een 38e plek: "Ik probeerde het een paar keer, maar voelde dat ik niet helemaal goed was. Toen de Italianen doortrokken, ontplofte ik gewoon. Ik wilde wel uitrijden, je rijdt niet zomaar een WK. Voor afstappen kom je hier niet naar toe. Na de tijdrit was ik een beetje meer teleur gesteld. Het was een mooi seizoen. Ik heb niet veel slechte wedstrijden gereden. Nu was het iets minder. Het is altijd mooi om het goed af te sluiten, maar dat maakt het seizoen niet minder mooi."

Bondscoach Peter Zijerveld moest een balans met twee gezichten opmaken: "We raakten al vrij snel twee man kwijt met Hidde van Veenendaal en Axel van der Tuuk. Dat was natuurlijk een tegenvaller. Maar het was positief dat we met drie man in een sterk uitgedunde groep de finale in hadden, met daarbij ook nog onze sprinter in de persoon van Casper van Uden. Die kreeg echter last van zijn maag en dat was ee ngemis. Nadat Lars Boven het in de finale lastig kreeg, was alleen Enzo Leijnse nog van voren. Die heeft een dijk van een wedstrijd gereden. Als coach zie ik al jaren dat hij in zo'n groep degene is met de minste internationale wedstrijden in de benen, maar wel flink geïnvesteerd heeft in trainen. Daardoor komt hij met een minder zwaar wedstrijdprogramma toch relatief fris aan de start van zo'n pittige en lastige afsluiter van het seizoen. Dat betaalt zich hier toch uit."