We liggen flink achter op de koplopers en het peloton nadat we halverwege al de verkeerde afslag namen. Of eigenlijk, de afslag niet namen. Want de weg rechtdoor bracht ons op een lieflijk colletje, maar was ook meteen het einde van de verharde weg. Extra hoogtemeters grappen we nog, tenslotte is het heerlijk weer, de zon schijnt, de berg en het uitzicht, het is adembenemend mooi. Inmiddels hebben we al de stilzwijgende afspraak om bij elkaar in de buurt te blijven, het tempo van Leo is gelijkwaardig aan dat van uw verslaggever. Bijkomend voordeel, ik heb voor de rest van de klim een fotomodel om de plaatjes die ik schiet op te leuken. 

De regenjas is 'thuis' gebleven, de weergoden zouden ons, na dagen vol regen, gunstig gezind zijn. Volop zon en een graad of 18-20, prachtig fietsweer dus. Terug bij de juiste afslag zien we na een paar honderd meter het richtingsbord staan dat aangeeft dat we de goede kant op gaan. De logica van de plek van het bord ontgaat me, het was logischer geweest om het op de kruising te plaatsen. Het blijft Italië natuurlijk. Kruipend omhoog over het veredelde semiverharde geitenpad, dat hier tien jaar geleden de Giro d'Italia overheen kwam, onvoorstelbaar, genieten we van de prachtigste uitzichten. Hoe hoger we komen, hoe meer de schoonheid van de Marche zich ontvouwd. Het ontroerd me en met een ferme slok uit mijn bidon slik ik de brok in mijn keel weg. Een oneindige reeks van haarspeldbochten volgt, ze zijn genummerd en op een steen staat steeds de bereikte hoogte aangegeven. Het geeft mij moed, bij elke honderd meter maakt mijn wielerhart een vreugdesprongetje. 

Dan duikt om de bocht de top van de Nerone op. Shit! Dikke donkere wolken, we fietsen zo de eerste flarden in. En korte stop, toch maar de windbody aan, het zal wel fris zijn boven. Ondertussen hou ik Leo in het oog, ook hij heeft inmiddels zijn neongele jasje aangetrokken en zal de rest van de tijd als een soort van gele vlek in mijn gezichtsveld zitten. Dan fietsen we de wolken in en begint het te regenen. Eerst stelt het niets voor, een paar druppels, maar dat duurt niet lang. Binnen tien minuten zijn we doorweekt en zien we geen hand meer voor ogen. We storten ons een afdaling in, zo rap mogelijk weg van deze plek, naar de warme zon in het dal. Na een paar kilometer houdt de het wegdek op. Een soort van parkeerterrein zonder enige logica. 

'vierkant door de bocht'

Met een stevige vloek schakelen we naar het lichtste verzet en rijden zwijgend terug. Het mag duidelijk zijn, de hel is geen warme plek, maar een ellendig koude en natte plek. Terug op de top vinden we de juiste afslag en storten ons opnieuw met ware doodsverachting naar beneden. Trillend van de kou met bevroren handen is het een linke bedoeling, maar er is geen andere keuze, het is een kwestie van doodvriezen of het risico om in de afdaling te vallen. Ik accepteer het laatste en ben daarin niet alleen. Leo gaat voor me rijden, door mijn volgeregende bril volg ik de knalgele vlek. Nog nooit reed ik zo beroerd een afdaling, nimmer ging ik zo vierkant door de bochten. 

In een dorpje halverwege de berg gloort hoop, er is een café. Ondanks dat het er uit ziet dat het niet open is komt er iemand naar buiten. We aarzelen niet, de fietsen gaan tegen de gevel en we rennen bijna door het glas van de deur heen om bij de warmte te komen. We bestellen hete thee en een cappuccino en spotten een grote houtkachel. Zonder enige gêne trekken we natte kleren uit en kruipen bijna in de kachel. Na een minuut of twintig en een tweede cappuccino met een stuk taart stopt mijn lichaam met schokken. Langzaam komt het besef dat deze tent helemaal niet voor publiek geopend is, opa en oma zitten aan tafel voor hun lunch terwijl overal wasgoed hangt te drogen. Hun dochter zit onderuit gezakt voor de kachel spelletjes te doen op haar telefoon en doet alsof we er niet zijn. 

Opgedroogd en opgewarmd stappen we weer op de fiets en zetten de afdaling in over glibberige wegen. We mogen niet lang genieten van de droge kleren en warme botten, binnen 20 minuten klettert de regen weer op de rug. Het houdt nooit op flitst er door het hoofd. Zeker niet omdat we in een langgerekt dal rijden waar de bewolking  geen kant op kan door de omringende bergen. In mijn hoofd vechten Alex Roeka en de Killers een muzikale strijd, Mr. Brightside moet het eens proberen, winnen. Dan duikt een bekend plekje op en het besef komt dat het niet heel ver meer is. De regen wordt minder en het verlangen naar het warme haardvuur en een bord heerlijk verse pasta van Wijnand wordt groter. Een uur later is de kou uit het lichaam met een lange bloedhete douche en de dorst gelest met een lekker koude Birra Moretti. 

'mooie avonturen'

Aan tafel komen de verhalen komen los, wat een ongelooflijk mooi avontuur hebben we beleefd! Elke dag dat we hier zijn is een avontuur. De Giro d'Italia is volop aan de gang en we zien al dagen op tv drijfnatte renners op hun fiets zwoegen. Tot zover mooi en zonnig Italië. We merken het zelf al als we direct vanuit het vliegtuig op de fiets stappen voor de rit naar Pergola. Bij vertrek schijnt de zon, maar in de verte voorspelt een pikdonkere lucht niet veel goeds voor de komende dagen. Diezelfde avond gaat het hele programma op de kop, de voorspelde regen vergt aanpassingen. De geplande fietstocht naar de finish van de Giro in Pesaro, 'fietsstad van Italië' aan de kust, wordt een natte maar prachtige tocht door de directe omgeving met een paar mooie klimmen 

's Middags gaat de reis naar Pesaro in de bus van Wijnand. Het gebied rond de finish is afgezet, 'te vol' aldus streng kijkende leden van de Policia Municipal. Dat we over hun schouders meer dan genoeg ruimte spotten maakt ze niet uit, de order komt van bovenaf en er komt niemand meer in. We besluiten het parkeerterrein op te zoeken waar de bus van Jumbo Visma geparkeerd staat. Via via is er een soort van afspraak om de bus van binnen te bekijken  en dat willen we niet missen. De bezichtiging blijkt toch niet mogelijk, maar een uitgebreid praatje met een aantal verzorgers en de ploegarts maakt een hoop goed. Met een gloednieuwe verse gele koersklak op de bol staan we even later in de regen achter de finish het schouwspel tussen soigneurs en renners te bekijken. Net zo mooi. Caleb Ewan wint en viert het recht voor onze neus. Terug bij de bus durft ploegleider Jan Boven de weddenschap wel aan dat Primož Roglič de tijdrit de volgende dag wint.  Hij krijgt gelijk. 

Bob - wielerhart verloren aan de Marche

Bob van 't Hof verloor zijn wielerhart lang geleden al aan Italië en organiseert fietstochten in het land van de ultieme wielerliefde. Ca'Palazzo is vaak zijn uitvalbasis. "Zoek en gij zult vinden" memoreert hij zijn eerste kennismaking met de Borgo. "Ik was op zoek naar onbekende maar mooie plekjes om hier in Italië te fietsen en kwam Wijnand tegen op een beurs. Hij vertelde vol enthousiasme over zijn mooie locatie en dat wilde ik wel eens zien en zo geschiedde. Nu organiseer ik in ieder geval twee keer per jaar een fietsarrangement, in mei, rond de Giro d'Italia met de racefiets en in oktober als de truffelfeesten hier gehouden worden (Pergola is truffelstad nummer één van Italië) dan hebben we een mountainbikeweekend. Deze regio is eigenlijk een nog niet ontdekte parel, perfect om met veel plezier te fietsen, je kunt hier prachtige bergen beklimmen, maar wil je wat minder hoogtemeters maken dan kan het ook. Behalve Umbrië ken ik geen regio in Italië die zo mooi is als deze." We zitten op een bankje op het terras net boven het zwembad en Bob wijst op het fabuleuze uitzicht. "Ik zeg altijd, dit uitzicht is niet te vangen in een foto. Je ziet daar de Tre Monti, daar links, de Monte Catria, in het midden de Monte Petrano en daar rechts de Nerone. Het zijn de bergen die in 2009 het decor vormden van de koninginnenrit van de Giro, toen Carlos Sastre won op de Petrano." 

Meer?  

Leo - de filosofie van de berg

Hij maakte drie jaar geleden een vervelende val op de Monte Catria en kneusde een paar ribben, maar dat houdt Leo Jongenelen (49) uit Zevenhuizen (Zuid-Holland) niet tegen om opnieuw af te reizen naar Italië voor een uitdagend weekend op de fiets. "Ik ben hier voor dat we eigenlijk net deden, lekker fietsen, de uitdaging die je hebt  met jezelf. Het is toch ik en die berg en wat er ook gebeurt, die berg gaat niet winnen hoor! Hoe ik boven kom, kom ik, vaak als laatste maar ik kom er wel. Die uitdaging vindt ik fantastisch. Ik fiets vaak in de bergen, vaak ook in de Alpen. Het is een soort van focus, je bent alleen maar bezig met die berg." Leo kwam via Bob bij Ca'Palazzo terecht. "Voor het eerst in 2015, ik zag het programma van Bob en het leek me een fantastisch avontuur. Vliegen, fietsje mee en dan drie dagen lekker fietsen in Italië, wie wil dat nou niet?. Voor Leo is het sociale gebeuren van een weekend als dit ook belangrijk; "allemaal malloten, de ene wat erger dan de ander, maar je bent onder gelijkgestemden en dat is mooi." Leo kende Wijnand nog niet, maar had al snel door hoe het er in zijn Borgo aan toeging. "Als je terug komt staat er een goed gevulde soep of pasta klaar en daarna is het lekker eten met een mooi wijntje erbij." De Zuid-Hollander werd vanaf de eerste kennismaking geraakt door de omgeving; "fantastisch, biedt zoveel uitdagingen en mogelijkheden, we zagen het vandaag weer toen we halverwege op de Nerone stonden, je hebt hier heuvels en echte bergen. Het is zo'n ontzettend mooi landschap en vooral ook zo rustig. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt in Europa, dat je in de bergen zit, dat je zo'n rust hebt, dat is echt uniek." Als hij de keuze had zou Leo nergens anders fietsen, "ik zit ook vaak wel met vakantie in de Alpen, maar dat is toch anders. Dan ben je nog wel eens geneigd om lekker voor het tentje te blijven zitten. Hier is het niet alleen goed georganiseerd, je bent met een groep en het is gewoon fietsen. Je word toch wat meer uitgedaagd hier en dat geeft wel voldoening." 

 Eric “veel aan jullie gedacht”

"Mijn dag begon goed, we hadden mooie plannen, de Giro delle Tri Monte rijden. Sander zou mij vandaag wel eens even laten afzien maar ik gaf één keer gas onderaan de klim en ik heb hem niet meer gezien." Eric van den Boogaard, eigenaar van Pro4mance, een bedrijf in bikefitting, training en begeleiding, heeft zoals gewoonlijk het hoogste woord. "Je zat maar acht bochten achter me? Dan had je tijd genoeg om bij me te komen, of niet, haha!" Dan gaat hij verder, "het begon mooi vandaag, een lekker zonnetje en ik heb veel aan jullie gedacht toen ik alleen fietste. Kon een mooi tempo volhouden en heb onderweg nog een lekker bakje koffie gepakt. daarna ben ik de Monte Catria aan gaan vallen. Dat ging tot twee derde goed maar toen was het eten op, ik had te weinig bij me. Bovenop de Catria ging het keihard regenen en toen moest ik die hele fijne Strade Bianche afdaling doen. Ik moet wel zeggen, ik voelde me daarop wel veiliger dan op asfalt. Nou ja, dat was het eigenlijk wel."

Eric organiseert in oktober een uitdagende mountainbikeclinic in Ca'Palazzo. Een absolute aanrader, in 2016 ging Cyclingonline op de mountainbike en beleefde er fraaie avonturen.  

Meer? 

Sander "nog een keer terug de Tri Monti op"

"Omdat ik van fietsen hou!" Sander van der Pal (27) uit Wageningen heeft maar één reden om dit weekend in Ca'Palazzo te zijn. Hij belandde via Eric van den Boogaard in Ca'Palazzo. "Eric is een vriend van Pol en die is weer mijn huisgenoot en vriend." Ook hij is onder de indruk van de plek waar hij is; "prachtige locatie, het is hier allemaal top geregeld, goed bed, lekker eten. Het enige minpuntje is het weer, dat valt natuurlijk nogal tegen." De projectmanager bij een bedrijf in duurzame verpakkingen is al zo'n jaar of tien aan het fietsen verslingerd. "Ik was een jaar of 16, 17 toen ik begon. Vroeger handbalde ik, maar ik kreeg een blessure waardoor ik een meer rechtlijnige beweging met mijn knie moest maken. Fietsen was daarvoor de aangewezen sport en ik kocht mijn eerste fiets." Die fiets, een oer-Hollandse Gazelle, is dezer dagen mee naar Italië. Sander is een getrainde fietser, dat is goed te zien als hij steeds voorin de groep als een ervaren klimgeit omhoog vliegt. In Nederland fietst Sander vooral alleen of met vrienden, lid van een vereniging is hij niet. "Ik fiets veel, steeds meer en meer eigenlijk. Meerdere keren per jaar fietsvakanties, of met een groepje op pad in mijn eigen omgeving." De Posbank is favoriet; "daar krijg je toch een beetje hoogtetraining haha. Plus, je kunt er ook goed met de mountainbike fietsen." Dat laatste is ook een liefhebberij van hem, samen met Eric en Pol maken ze dit weekend gebruik van de mooie Giant mountainbikes die Wijnand heeft staan. Als ze terug komen zijn de drie niet alleen van top tot teen smerig van de modder maar vooral ook dolenthousiast over de mooie paadjes rond Ca'Palazzo. "Ik wil zeker nog een keer terugkomen hier, met mooi weer. Want we zouden die drie bergen (Tri Monti) beklimmen en dat is niet gelukt door het slechte weer. Ik wil dat toch nog wel een keer volbrengen. We kwamen vandaag niet verder dan 95 kilometer, één col en toen gingen de hemelsluizen los en was het echt niet leuk meer." Toch kijkt Sander tevreden terug op het weekend; "mooi wat kilometers gemaakt, ook nog op de mountainbike gezeten en die afwisseling is het mooiste toch?" 

Wijnand 'de nieuwe burgemeester van Pergola'

"Van ieder probleem kun je iets leuks maken" zegt Wijnand terwijl hij in zijn enorme keuken gebogen staat over een fornuis vol stomende en sissende pannen. De ondernemer en vastgoedman met een  waar wielerhart verloor lang geleden zijn hart aan de mooie Marche en specifiek aan de verwaarloosde ruïne van Ca'Pallazo  vlakbij Pergola. Hij knapte de vervallen Borgo op en maakte er iets moois van. Een toevallige ontmoeting met oud-profrenner Steven Rooks maakte dat hij zich ook ging specialiseren in wielerclinics. "Ik kwam hem in een hotel in Valkenburg tegen en ik vertelde hem dat ik hem wel eens had zien fietsen op de Alpe d'Huez, zelf ook fietste en dat er bij ons ook een Alpe d'Huez lag, de Nerone. Toen zei hij tegen mij, als ik jou zo zie, (lacht) want ik helemaal geen conditie meer, als jij die berg een keer opklimt, kom ik een keer langs. Een tijdje later zag ik hem weer en zei hem, ik ben wel boven geweest. Oké zei hij, dan kom ik ook een keer en dat heeft hij gedaan. Hij verkende dit gebied vond het een prachtig gebied en hij kwam hier vaker. In die tijd was Steven nog niet zo bezig met clinics maar we hebben er toen een paar hier georganiseerd." En hoe ziet Wijnand dit weekend? "Het weer zat niet helemaal mee, als de zon niet schijnt dan moet je zelf maar het zonnetje spelen en zorgen dat iedereen genoeg te eten heeft om de weersomstandigheden aan te kunnen. En nu is de pasta klaar en je weet wat ze hier zeggen in dat geval: prontoooooooo! Aan tafel!!!" 

Inmiddels heeft Wijnand meer panden aangekocht in het centrum van Pergola, een prachtig sfeervol huis van zes verdiepingen tegen een bergwand aan en een vervallen oud fabriekje. Voor beide panden heeft hij plannen, in het huis wil hij overnachtingsplekken voor fietsers op doortocht maken terwijl het oude fabriekje aan de overkant op den duur moet worden omgetoverd tot een plek waar kunsternaars kunnen werken en exposeren. In Pergola wordt hij inmiddels, met een dikke knipoog, 'de nieuwe burgemeester' genoemd. 

 Beruchte klimmen: 

 De Tri Monti:

Monte Catria - top 1702 meter boven zeeniveau, zo'n 14 kilometer klimmen met een gemiddelde van zo'n 7% en een maximaal percentage van 11,2%. Deze berg is ook uitstekend off-road te beklimmen en afdalen. Prachtig fietsen tussen de wilde paarden en afdalen op verradelijke Teletubbie-heuvels. 

Monte Petrano - top 1102 meter boven zeeniveau, zo'n 15 kilometer klimmen met een gemiddelde van 7,8%. De aanloop is pittig en ligt in de eerste kilometers steeds rond de 9%, met een uitschieter naan 10,5%.

Monte Nerone - top 1512 meter boven zeeniveau, bijna 17 kilometer klimmen over een soort van veredeld geitenpad. De gemiddelde stijging ligt rond de 7%, maar de klim kent een paar pittige stukken met uitschieters tot boven de 12% 

Col de Ca'Palazzo:

De uitdaging die iedere fietstocht vanuit Ca'Palazzo genomen dient te worden! Een kuitenbijter, beenverzuurder van 780 meter lang, gemiddeld 12% met pijnlijke stukken van 17 tot 21%! De laatste meters zijn onverhard. De klim is met Strava-bordjes aangegeven en begint meteen als je afslaat van de provinciale weg bij het bord "Ca'Palazzo. Profrenner Huub Duijn zette er de scherpste tijd, 3 minuut en 7 seconden met een gemiddelde snelheid van 15 kilometer in het uur. 

Pizza!

De lekkerste pizza eet je bij familierestaurant Osteria del Borgo aan de Piazza Garibaldi in Pergola. Eigenaar Stefano Ticchi van deze Osteria (van oorsprong een plaats waar men simpel eten en een eenvoudig wijntje kon verkrijgen) serveert heerlijke pizza's en prachtige gerechten met lokale ingrediënten. Pergola is het stadje van de truffel, dus dat betekent per definitie een feest van smaak. Zoals een echt Italiaans familierestaurant betaamt is de ontvangst en bediening uiterst vriendelijk, je gaat hier gegarandeerd met een volle buik en een grote glimlach de deur weer uit. 

Meer weten?  

Ca'Palazzo

Wil je meer weten over een verblijf in Ca'Palazzo? Kijk dan op de website of kom op 15 september tussen drie en zes uur langs bij de infomiddag van Natuurlijk Reizen in Houtzaagmolen De Otter, de oudste zaagmolen van Amsterdam. Wijnand is daar aanwezig met een welkomstdrankje en een truffelhapje. Spreek hem vooral aan, zijn enthousiasme haalt je zeker over om een reisje te boeken. Ben je zelf niet zo'n fietser maar wil je wel genieten van een van de mooiste stukjes Italië en lekker eten? Boek dan snel een culinair reisje met culinair recensent en kookboekenschrijver Onno Kleyn, van1 8 tot 21 oktober. Ca'Palazzo is makkelijk te bereiken met Ryan Air, voor een paar tientjes vlieg je al van Weeze (net over de grens bij Nijmegen) naar Ancona. 

Meer?