Kristina Nenadovic uit Frankrijk legde beslag op het brons.

Pluimers en Van Rooijen - normaal ook ploeggenoten - voerden een bekende tactiek op: Pluimers trok ten aanval en Van Rooijen stond klaar om het af te maken op het moment dat het gat gedicht zou worden. Maar het peloton weifelde te lang en de Twentse renster hield vier seconden voorsprong over op de streep.

"Ik mocht van de bondscoach tot de laatste ronde aanvallen, maar we hadden een punt afgesproken vanwaar we vol voor de kaart van Sofie zouden gaan. Ik was niet gestart met het idee dat het zou lukken om hier Europees kampioene te worden. Het was mijn eerste grote toernooi en ik was best gespannen. Ook voelden de benen niet eens zo geweldig aan. Ik heb in het begin nooit om gekeken, maar later zag ik wel dat ze nog heel dichtbij waren. Op de Munnikenweg wist ik de voorsprong opnieuw uit te breiden en ook tot mijn eigen verbazing hield ik. Het is ongelofelijk dat ik hier als eerstejaars al een grote prijs weet te winnen en anderhalf jaar in die trui kan rijden. Als aanvalster wordt je normaal niet heel vaak beloond, maar ik heb het dit jaar ongelofelijk vaak kunnen afronden. Op het NK in Dongen won ik zilver, nu is het hier gewoon goud. Ik hoop - en verwacht eigenlijk - dat ik nu ook het wereldkampioenschap in Yorkshire mag rijden."

Van Rooijen toonde zich een sportieve nummer twee. Ze was vooral blij voor haar team- en landgenote. "Natuurlijk weet ik dat ik win als ze haar terug halen, maar ik gun het haar ook. Ze heeft er hier echt voor gereden. En het is mooi dat ze heel lang kan genieten van deze trui die ze hier verdiend heeft. En als land hebben we gewoon een sterke wedstrijd gereden. Dit was onze tactiek en die werkte."

Foto: © Sportfoto