Maandag 15 april 2019

Blog - Het knarst tussen de tanden, vormt een sluier op het lijf. Dringt door tot in alle gaten en poriën van het lichaam. Kraakt in de oren, vormt dikke korsten in de neus. Doet ogen tranen en kruipt tussen de tenen. Het laat zich door niets tegenhouden en trekt zondag een lang spoor door het Noord-Franse landschap. Werpt een deken mens en materiaal alsof het een regelrechte bestraffing is. Het stof van de Hel, wee de zondaar die het lef vertoont te  koersen over deze godvergeten straffe stenenstroken. Wee de zot met zijn bonte vlagvertoon en overmatig biergebruik. En wee diegene die met het geraas van machines aarde en hemel doet beven. 

Zondagmorgen ziet het er nog allemaal zo fris en fruitig uit. De iets te bleke croissants smaken uitstekend, de hete koffie doet elke vezel in het lichaam ontwaken. Het ochtendgloren kondigt zich aan met het lawaai van open- en dichtslaande autoportieren en luide stemmen. En hoe krachtig en kleurrijk is De Hoop daar aan die lange boomrijke laan in Compiègne. Tussen glorieuze paleizen glimt hij in de ogen van duizenden wild uitgedoste fans, vaders die naast hun eigen kleine ook zelf weer kind zijn, die-hard wielerfans op jacht naar een handtekening of een bidon. Naast De Hoop duikt her en der het gezicht van De Branie op. De luidkeels  zorgeloos vrienden en bekenden begroetende coureurs die afgelopen nacht eigenlijk geen oog dicht deden bij de gedachte aan het moment dat het startschot zou klinken. En dan is daar De Kanshebber, hij die deel uitmaakt van het kleine selecte groepje dat met een doordachte pedaalslag door de menigte manoeuvreert. Zijn ogen stralen vastberadenheid, honger naar de meet en het podium. Zij vrezen de gesel van De Hel niet maar omarmen hem met heel hun ziel. Samen gaan ze op pad. Door het 'vlakke land' dat in werkelijkheid een te kort plat geslagen heuvellandschap blijkt. De 100 kilometer lange aanloop, saai genoemd door onwetenden maar in werkelijkheid één groot slagveld vanaf kilometer nul dat voor de eerste kasseienstrook al de nodige slachtoffers eist.

Ik volg De Hel als gast van Hutchinson banden in een bus van het Total Direct Energie team. We staan aan het einde de rand van een 'sector' met wielen en bidons en rijden de ene keer voor het peloton uit, schuddend over kasseienstroken en smalle bochtige plattelandsweggetjes de andere keer met hoge snelheid over de autoroute op weg naar een insteekpunt om de wedstrijd weer op te pikken. Aan het eind van de dag ben ik geradbraakt van het evenwicht zoeken op de Noord-Franse stenenstroken terwijl ik onverstoorbaar op Twitter foto's en video's deel en zoek naar wedstrijdinformatie. Want zoals dat nou eenmaal gaat, de beste informatie over de koers krijg je thuis op de bank voor de tv.

Toch zou ik het niet willen missen. De tegenstellingen tussen verwachtingsvolle plukjes bewoners van halflege naamloze dorpen waar het ene na het andere winkelpand te huur of te koop staat, de tot op het bot vernikkelde gendarmes, blootgesteld aan de elementen op wacht naast een karrepad waar hoogstens drie keer per dag een voiture over heen kruipt en de massa uitzinnig gillende, wild met vlaggen zwaaiende en bierdrinkende fans op de kasseienstroken. Voeg daar vervolgens het gekkenhuis van als waanzinnigen claxonerende ploegwagens died met gierende banden en piepende remmen naar een volgende bestemming racen, motoren met achterop uitgeputte ondergestofte fotografen op zoek tussen de fans naar die ene plek voor een mooie shot. Mix het tot een hoogtepunt met het passeren van kleine plukjes renners. De korte blik in de diepe krochten van de Hel. Een fractie van een seconde voordat ze weer in het niets verdwijnen. Met ons in het kielzog, op zoek naar de volgende afslag om het hele spel nog eens te herhalen. 

Met nog minder dan 20 kilometer te gaan zit het er voor ons op. Er wordt na de laatste passage van de Kanshebbers niet meer gewacht op zij die twintig of meer minuten achterstand hebben. Ze moeten het maar uitzoeken, de wet van de koers is keihard. We volgen de finale op een klein telefoonscherm terwijl we over de kasseien van Hem hobbelen. Het is uitkijken geblazen, het is ontzettend druk en een groot deel van de fans verkeert na een lange dag langs het parcours op z'n minst in zekere staat. Ze zwalken plots van links naar rechts en andersom. Très dangereuse op een wegdek met dat de bus zomaar onbedoeld een andere kant doet opsturen. Wie er de goede kant op stuurt is Gilbert. Hij weet precies genoeg pk's uit zijn 'oude' dieselmotor te halen om zijn  overmacht te tonen. 

Kort na de winst van de Waal passeren ook wij het plaatsnaambord van Roubaix. We halen het tempo van Gilbert en de zijnen bij lange na niet, terecht gekomen in de nachtmerrie van elke verkeersagent, de chaos van honderden terugkerende teamwagens en motoren, allemaal met maar één doel, zo snel mogelijk naar de finish en bijbehorende bussen. Buiten de beroemde wielerbaan past het maar allemaal net, maar dan is het ook klaar. Ik neem afscheid en wurm me tegen de stroom in richting het Vélodrome André Pétrieux. Na alle omzwervingen wil ik zelf ook graag finishen op of bij het heiligdom. Bij aankomst zijn de poorten nog open, niet voor mij maar voor die enkele renner de nog, met verbeten blik in de ogen hetzelfde wil. De ultieme leidensweg van De Hel... 

Tekst: Erik Jan Jansen