Zaterdag 13 april 2019

Blog - De Thalys dendert met hoge snelheid door het Noord-Franse landschap. In mijn oren zingt Herman Brood 'I'm doing fine, living on the side line' terwijl grijze wolken de helderblauwe lucht verduisteren. Aan de horizon schuift terril na terril voorbij afgewisseld met begraafplaatsen vol gesneuvelde soldaten uit de Grote Oorlog. Het door God verlaten stuk van Frankrijk, Le Pays du Nord. Grauw, vies, nors, kil, winderig. Het landschap waar Philippe Abrams, hoofdpersoon in de film' Bienvenue chez les Ch'tis' naartoe verbannen wordt. Wat heb je hier te zoeken behalve een geestdodende triestheid? 

Dan doemt er plots in de verte een rij witte campers op en mijn hart slaat een slag over, mijn gezicht kleurt dieprood en het bloed begint te tintelen. Herman Brood maakt plaats voor het geluid van de koers. Ik ben in één klap wakker en besef weer, er staat morgen een belangrijke afspraak met de Hel op de agenda. 

Een afspraak die een paar weken begon met een telefoontje. Of er een hotelkamer geboekt moest worden. Aan de lijn Serge, mijn contactpersoon van het Franse bandenmerk Hutchinson. De vriendelijke Belg had laatst al eens tussen neus en lippen door gevraagd of er eventueel vrijblijvende belangstelling was voor een evenementje bij de een of andere koersje. Mijn antwoord was even nonchalant, amai, waarom niet. Koers is altijd mooi, of niet dan? Uit Serge's woorden begrijp ik dat het 'koersje' niet minder dan een van de grote monumenten van de wielersport behelst. De Hel van het Noorden, l'Inferno du Nord, 

Parijs-Roubaix! 

En terwijl het landschap aan me voorbij schuift met 295 kilometer in het uur duikt plots een eenzame wielrenner op. Gebogen over zijn stuur doet hij me denken aan de uitputting die ik vijf jaar geleden voelde toen ik zelf onverwachts de tourversie reed, de dag voor de daadwerkelijke wedstrijd. Totaal onvoorbereid moest ik na zo'n 140 kilometer het Tubanters-peloton laten gaan. De Hel bleek een echte Hel. Mijn hele lichaam deed pijn, mijn fiets maakte onvoorspelbare geluiden en de lekke band op de Carrefour de l'Arbre kostte me twintig minuten om te vervangen

Gelukkig hebben de renners van het Direct Energy Total team de problemen van een beroerde voorbereiding niet. Ze staan morgen met topmateriaal aan de start. Op maar gemaakte fietsen van Wilier voorzien van speciaal voor Parijs Roubaix gefabriceerde Hutchinson banden. Aan het materiaal gaat het zeker niet 't liggen, maar het team dat net afgelopen weekend zijn naam en volledig uiterlijk aanpaste aan de nieuwe hoofdsponsor, mist wel hun belangrijkste man, Niki Terpstra. De winnaar van de Hel in 2018 kwam vorige week hard ten val, verloor het bewustzijn en is met een hersenschudding voorlopig uitgeschakeld. 

Overigens denk ik dat Niki het niet heel erg vindt om het hotel waar het team ondergebracht is te moeten missen. Met de bedden is niets mis, maar de omgeving is ronduit troosteloos. Een grauw vierkant blok in een inspiratieloze omgeving, vale flats met slordig hangende gordijnen, plantsoenen met lege drankflessen en hier en daar hangt een wat onbestemd figuur met een lege blik in de ogen rond. Het is moeilijk te begrijpen dat hier ondertussen hard gewerkt wordt om morgen een compleet wielerteam aan de start van een der grootste koersen te brengen.

Totdat ik de mobiele werkplaats binnenstap en tegen een indrukwekkende hoeveelheid racefietsen aanloop. Alsof er morgen vijftig man namens het team aan start staan. Een enkele mechanieker stelt op zijn dooie gemak wat versnellingen af, verderop ligt een stapel tubes klaar om later nog verlijmd te worden. Het gesprek gaat moeizaam, mijn al lang niet geoefende schoolfrans is ruim onvoldoende om technische aspecten te bespreken. Het blijft bij wat vriendelijke blikken, gebaren en een paar snelle foto's maar ik heb genoeg gezien, daar komen geen klachten van. Mijn hand glijdt over een losse Hutchinson tube en ik betrap me erop dat ik even wegdroom. Daarop Paris-Roubaix rijden, dat zou ik wel eens een keer willen....