Tekst: Roy Schriemer; Foto: Sportfoto

Ze wilde dit seizoen nog mee maken bij het Boels-Dolmans Cycling Team, nadat een val op haar hoofd bij een training op het circuit van Zolder haar vorige wielerseizoen volledig in het water had doen vallen. “Zo wilde ik geen afscheid nemen en ik ben ook heel blij dat ik die kans gekregen heb. Het was mooi om al die koersen nog een keer te beleven, al ben ik qua niveau nooit meer dezelfde geworden na die val. Ik was dit jaar nog wel tweede in Dwars door de Westhoek, toch nog een leuke prestatie voor op mijn erelijst. Maar ik was er ook wel steeds mee bezig als ik ergens voor het laatst reed en eigenlijk merkte ik op het NK dat ik er vrede mee kreeg dat het binnenkort afgelopen zou zijn. Ik was zo emotioneel die dag, mijn familie en vrienden waren er en ik besefte daar zo goed dat ik al zo vaak een Nederlands kampioenschap gereden had en dat dit mijn laatste keer zou zijn op een NK. Misschien had ik daar mijn afscheidswedstrijd van moeten maken, ik kwam er al huilend over de streep. Maar ik wilde nog graag de Giro Rosa rijden en had daarna eigenlijk ook nog plannen.”

Ander niveau gewend 

Het gevoel van nog moeten rijden in de belangrijke koersen van dit jaar, botste echter met haar ambities. “Als je de Giro rijdt en je kunt eigenlijk je team nauwelijks bijstaan en je wordt met hangen en wurgen 65^e of 70^e, dan gaat dat toch aan je vreten. Ik ben een ander niveau van mezelf gewend. Maar door die val in 2012 heeft mijn lijf een enorme opdoffer gekregen, ik herstelde niet meer goed van inspanningen en had regelmatig last van hoofdpijn. Bovendien was ik enorm angstig om te vallen, als ik iemand hoorde remmen, sloeg de schrik me al om het hart. Het was eigenlijk gewoon niet meer hetzelfde. Na de Sparkassen Giro in Bochum heb ik ploegleider Danny Stam van Boels-Dolmans gebeld en gezegd dat ik geen grote koersen meer wilde rijden, dat wilde ik mezelf en het team eigenlijk besparen. En toen ben ik van wedstrijd naar wedstrijd gegaan in Vlaanderen, telkens dacht ik: ‘nog eentje volgende week of morgen of wanneer er maar weer koers was’. Maar afgelopen weekeinde in De Klinge was het opeens goed geweest. Ik hoefde niet meer en voelde opeens ook een soort opluchting: het was goed zo. Niet gepland, maar zo liep het gewoon.” Het langzame proces van afscheid nemen was toevallig daar voorbij.

 Veel gebracht

Bras won in haar loopbaan twee ritten in de Holland Ladies Tour en was er ook enkele dagen draagster van de leiderstrui. “Samen met mijn tweede plaats in de Trofeo Alfredo Binda – waar ik op het podium van een wereldbekerwedstrijd stond met twee rensters die ik erg bewonder, Emma Johansson en Marianne Vos – is dat wel het sportieve hoogtepunt geweest. Maar het wielrennen heeft me heel veel meer gebracht. Veel plezier, voldoening en vriendschap. En je trekt er ook levenslessen uit, laten we eerlijk zijn. Sport is niet alleen maar succes en blijdschap, je leert ook pijn lijden, afzien, je terug knokken na teleurstellingen. En letterlijk en figuurlijk je grenzen verleggen. Ik ben in Vlaanderen gaan wonen om mezelf als renster te verbeteren en heb daardoor nieuwe mensen leren kennen. Mijn periode in Italië – waar ik een goede vriendschap heb opgebouwd met Giorgia Bronzini – heeft me ook veel gebracht. Daar heb ik mezelf ook leren kennen omdat je in het begin enorm moest wennen aan de taal en de instelling van de mensen om je heen en op jezelf aangewezen bent. Door de taal te leren en je aan te passen aan je omgeving, gaat er dan opeens een wereld voor je open. Al met al hebben die 24 jaren op de fiets – ik ben nu 35 – een heel belangrijk deel van mijn leven gevormd. Een ervaring die ik als totaalpakket niet had willen missen.” Ze gaat nu aftrainen en nadenken over de verdere toekomst. “Ik moet even afstand nemen van de wielerwereld, al zal ik gerust nog eens komen kijken bij een wedstrijd en mogen jonge rensters me altijd om advies vragen. Maar ik moet ook mentaal deze periode gaan afsluiten.”

Bewondering voor Vos 

Buiten haar vriendschappen met mensen als Giorgia Bronzini, Janneke Vos, Annemiek van Vleuten en Loes Gunnewijk – mensen die in oktober op haar bruiloft aanwezig zullen zijn – heeft ze voor twee rensters in het peloton een enorme bewondering. “Ik heb het wielrennen enorm professioneel zien worden de afgelopen seizoenen. Toen ik begon, kon ik met een paar kaar trainen in de week gewoon mee komen in het peloton, maar nu moet je echt alles voor je sport doen om de top te kunnen volgen. Twee mensen springen er ook in dat opzicht voor mij uit: Marianne Vos en Ina-Yoko Teutenberg. Ina ken ik al vanaf mijn veertiende, we zijn generatiegenoten, maar zij heeft zoveel klasse maar ook inzet getoond gedurende zoveel jaren achter elkaar, daar heb ik gewoon bewondering voor. En Marianne Vos, tja wat moet je daar nog van zeggen. Ik heb haar zien debuteren en heel snel naar de top door zien groeien. Het was een eer om voor haar te mogen rijden op WK’S. Ze heeft heel veel klasse, maar kan ook enorm afzien. Dit jaar heb ik dat nog gezien in de Trofeo Binda, toen ze een mindere dag had, maar zich telkens weer terug knokte. Ze wil gewoon niet opgeven. Als je ziet wat ze al gewonnen heeft in haar jonge leven, dat is gewoon heel knap. Die palmares heb ik zelf natuurlijk niet, maar ik ben wel trots op hetgeen ik in deze sport heb bereikt en heb mee gemaakt. Nu is het tijd voor een ander leven.”

Foto: © Sportfoto