Tekst: Dan Rolandus

Het was lang wachten voordat het grote woord er bij de jury uitkwam om de winnaar aan te wijzen. Müller en Jules zaten naast elkaar naar de filmbeelden te staren. Het was millimeterwerk en die ene millimeter viel uit in het voordeel van de Zwitser.

Het tempo in de 192 kilometer lange wielerklassieker met daarin 45 beklimmingen zat er meteen in. Na circa 100 kilometer formeerde zich een kopgroep van zes man met daarin Øvind Lukkedal (Joker), Kevyn Ista (Wallonie-Bruxelles), Luuc Bugter (Beat Cycling), Ryan Cristensen (Canyon DHB), Nils Sinschek (Team Sunweb) en Tuur Deprez (Cibel). De equipe van Roompot-Charles moest in de achtervolging en dat leidde met nog 80 kilometer voor de wielen tot een hergroepering. Tijdens de beklimming van het Trois Bornes brak het opnieuw en passeerden diverse groepjes ter hoogte van de Koning Boudewijntoren het drielandenpunt bij Vaals. De Belg Lennert Teugels (Cibel) opende de debatten en kreeg met nog 55 kilometer te gaan op de Epenerbaan Elias van Breussegem (Tarteletto-Isorex) en wat later de Noor Ole Forfang (Joker) en Mathijs Paasschens (Wallonie Bruxelles) in zijn wiel mee. De vier leiders hadden bij de tweede passage van het drielandenpunt in Vaals een voorsprong van een halve minuut op zes achtervolgers Tien kilometer later sloten in de afzink naar Camerig onder aanvoering van het achter de feiten aanrijdende Roompot nog eens 25 man aan. Deze groep ging de finale in op weg naar de Gulperberg. Ole Forfang hees zich op de Gulperberg naar boven. De Noor kreeg op de Koning van Spanje hulp van Preben van Hecke (Sport Vlaanderen-Baloise), de Deen Alexander Kamp (Riwal Readynez), de Fransman Quentin Pacher (Vital Concept) en Eliot Lietaer (Wallonie Bruxelles). Oscar Riesebeek (Roompot-Charles) probeerde de meubelen te redden, maar zag zijn poging tot niets leiden. De equipe van ploegleider Jean Paul van Poppel streek tijdens de beklimming van Mheerelindje op de leiders neer.

Apotheose

De finale was inmiddels in volle gang en de Fransman Justin Jules, Patrick Müller en Ben Hermans zochten op de beklimming Moerslag op 14 kilometer van de streep het avontuur. De drie verzamelden in een vloek en een zucht een halve minuut en de slag leek geslagen. Quentin Pacher en de Deen Rasmus Guldhammer (Team Waoo) probeerden nog aan te klampen, waar Roompot het liet liggen. Piotr Havik (Beat Cycling Club) zocht voor een plaats bij de eerste tien de aanval, doch het drietal vooraan ging op voor de overwinning. Justin Jules demarreerde, demarreerde nog eens en nog eens, had een gat van een fietslengte of vijf, maar op de streep van de Diepstraat kwam de Fransman één millimeter tekort op de aanhoudende winnaar, Patrick Müller. Piotr Havik besloot achter Matijs Paasschens een goede race met een tiende plaats. ‘Ik voelde bij Noorbeek, op 20 kilometer van de aankomst, de kramp opkomen en bij het opgaan van de Gulperberg schoot het erin waardoor ik de koers niet heb kunnen afmaken zoals ik die voor ogen had’, was Piotr Havik gematigd tevreden over zijn optreden in de Limburg Classic. ‘’De fout zat hem in de misrekening van de verzorging na 110 kilometer in plaats van op het 90 kilometerpunt. Het tempo lag zo hoog dat ik bij Vaals snel een gelletje en een bidonnetje naar binnen heb gewerkt en dat had averechtse uitwerkingen. Ik kon de groep volgen en heb op het laatst nog geprobeerd om weg te komen, ben blijven doordrammen, heb enkele keren het zwart voor de ogen gezien, maar er zat door die opkomende kramp gewoon niet veel meer op.’’ De 24-jarige Piotr Havik, die in de Dorpenomloop door Drenthe achter Coen Vermeltfoort een tweede plaats bemachtigde en in de Ronde van Drenthe (UCI 1.HC) eindigde op plaats negentien, voelde in gewone doen dat er in Limburg wat meer in had gezeten. ‘’De conditie heb ik wel te pakken, dus is het wat mij betreft wachten op de eerste overwinning. In de Ronde van Drenthe werd ik ondanks pech toch nog negentiende en in de dorpenomloop in de sprint verliezen van Coen Vermeltfoort was ook geen schande. Het hoofddoel is een overwinning behalen in een 1.1 koers. We hebben in de breedte een goede ploeg en dat is lekker rijden. De Arno Wallaard Memorial is een mooie koers in mijn regio. Het ligt aan de overkant van de Lek, het gebied ken ik, dus we gaan het zien’’, aldus de inwoner van Ammerstol.

Foto: © Sportfoto/Bart Hazen