Woensdag 06 maart 2013

Blog - We wisten het eigenlijk wel, maar sinds vandaag is het zeker: Michael Boogerd heeft jarenlang de boel bedonderd. Je kunt ook zeggen: hij heeft jarenlang hetzelfde gedaan als vrijwel al zijn collega’s. Zijn bekentenis kwam vrij laat, en lijkt net zo oprecht als die van Lance Armstrong. Beide mannen zaten als ratten in de val, ze konden niets anders meer doen dan toegeven. Ik begrijp Boogerd wel met zijn redenering dat hij niet de ‘kop van jut’ wilde zijn van het vaderlandse wielrennen. Iedereen jaagt op hem (en op Erik Dekker), zijn mindere  Nederlandse collega’s worden relatief met rust gelaten. Hij was jarenlang de vaandeldrager van het Nederlandse wielrennen, nu is hij het gezicht van een verloren generatie.

Mark Misère
Om zijn waarheid te verbloemen, moest Boogerd liegen. Soms ging hem dat slecht af (in zijn afscheidsinterview met Mart Smeets gaf hij een raar ontwijkend op de dopingvraag, het eerste moment dat je voelde dat er iets niet pluis was), maar naamate de jaren vorderden werd hij er steeds beter in. Overtuigend wuifde hij alle beschuldigingen van de hand. Ik sprak Boogerd afgelopen zomer, het was net na de publicatie van het Volkskrant artikel waarin dopingarts Matschiner liet doorschemeren dat de Nederlander een van zijn klanten was geweest. Boogerd had aangegeven dat hij alleen over zijn Tourboek wilde praten, maar binnen een minuut rakelde hij toch zelf weer het onderwerp op. De auteur van het artikel Mark Miserus, was hij maar Misère gaan noemen, want de journalist had hem alleen maar ellende bezorgd. Er klopte niets van het verhaal, zei Boogerd, hij trok vergelijkingen met het verkeer en zei dat hij zich altijd aan de regels hield. Het was toch niet mogelijk, redeneerde hij, dat zij ‘wielrenners waarvan bijna niemand een opleiding had’ al die wetenschappelijk controles konden omzeilen. Het (prettige) gesprek was al zo lang bezig, dat Boogerd ondertussen een paar wasjes draaide.

Matschiner
Matschiner, zei Boogerd, daar had hij een keer contact mee gehad. De Oostenrijker wilde van Boogerd weten hoe het in Nederland geregeld was, dus hij verwees hem door naar Gerrie van Gerwen. Nooit was hij in Wenen geweest. Allemaal leugens, weten we nu. Boogerd hangt. We hoeven hem niet te vereren omdat hij bekend heeft, maar we hoeven ook geen schietschijf van hem te maken. Ik heb ongelofelijk genoten van zijn zeges in de Tour en de Amstel Gold Race. Dat zijn schitterende sportmomenten die ik niet als journalist, maar als jonge wielerliefhebber heb beleefd. Die blijven me altijd bij. Net als het beeld van de opgejaagde kampioen die zijn eigen wasjes moet draaien...