Tekst en foto: Léon de Kort

Koen, jouw voorbereiding en de start van je seizoen hebben altijd plaats in Australië. Zou je het seizoen eigenlijk nog anders kunnen en willen beginnen?

“Ja, natuurlijk kan dat, maar ik wil dat liever niet. Elk jaar heb ik enorm veel zin de wedstrijden zoals de Santos Tour Down Under en de Cadel Evans Great Ocean Road Race. Zodra ik in Australië arriveer – meestal is dat eind oktober, begin november – start mijn training al. Het is mooi weer, ik heb het meestal naar mijn zin en hier zijn voelt ook een beetje als thuis zijn. De Tour Down Under beschouw ik echt als een thuiswedstrijd: mijn vrouw Kaitlin komt uit Adelaide, haar vader woont op drie kilometer van het hotel waar we altijd met de ploeg verblijven. Na de TDU en de Cadel race doet mijn team ook nog mee aan de Herald Sun Tour, dat zorgt voor een mooie afwisseling. Want dan zijn we even terug in een koers van een minder niveau, waardoor je op een andere manier de wedstrijd aanpakt. Kortom, het ideale begin van het seizoen, omdat ik hier toch al ben.”

In 2009 kwam je huidige vrouw Kaitlin naar Europa, sindsdien zijn jullie samen. Kun je zeggen dat door de gemoedelijke aanloop naar de competitie jouw carrière nog steeds voortduurt? Je slaat steeds de winter over door te verkassen naar Australië, wat het sowieso eenvoudiger maakt te gaan trainen.

“Ik ging al naar Australië, voordat ik haar leerde kennen. Vanaf 2005 zit ik gedurende de wintermaanden Down Under, toen nog met een Nederlandse vriendin. Maar nu heb ik hier familie (van Kaitlins kant, red.), maar ook mijn broer Bas is naar Melbourne verhuisd nadat hij een paar weken bij ons had gelogeerd. Wat dat betreft voelt het hier meer thuis dan waar dan ook ter wereld. Nederland vind ik ook heel mooi, maar niet om er te trainen. En in Andorra, waar ik tijdens het seizoen woon, ben ik doorgaans niet langer dan twee, drie weken aaneengesloten, omdat ik van koers naar koers trek. Adelaide is een plek waar ik twee maanden ben, daarom is dit thuis.”

Dit is je vijftiende seizoen als professional. Jouw sportieve doelen zijn altijd gelieerd aan andere renners. Het kost je ook geen moeite je weg te cijferen voor iemand als John Degenkolb. Toch lijkt het me noodzakelijk op oudere leeftijd ergens je prikkels vandaan te halen.

“Ik heb er nog altijd plezier in mezelf te verbeteren. Elk jaar probeer ik harder te werken. Het is prettig naar mijn eigen waarden te kijken en die waar mogelijk te verbeteren. Als ik een keer een persoonlijk record scherper kan stellen, geeft dat voldoening. Voorbeeld: mijn drie minuten-record. Dat is niets anders dan drie minuten zo hard mogelijk fietsen en dan zien welk wattage dat oplevert. In wedstrijden kun je dat moeilijk plotseling gaan doen, terwijl het tijdens de training natuurlijk geen enkel probleem is. Ik ga er zo ver in dat ik me er de dag ervoor al op focus, door even op te zoeken wat het bestaande record is en wanneer ik dat heb gereden. Daags erna vertrek ik dan op het record en probeer ik de laatste halve minuut er boven te gaan. Dat zijn de leuke dingen. Drie jaar terug trapte ik 560 watt; dat is pas geleden 563 geworden. Drie watt meer. Maakt niet uit: record is record, haha. Het betekent voor mezelf dat ik goed heb getraind én het geeft zelfvertrouwen en prikkelt me. Daarnaast moet ik zeggen dat de komst van Richie Porte naar Trek-Segafredo ook stimulerend werkt.”

Hoe bedoel je?

“Ik heb in de dagen voorafgaand aan de Tour Down Under veel met hem gepraat. Want met nieuwe kopman ben ik benieuwd hoe ik hem het best kan helpen, of wat hij van mijn verwacht. Het is echt een uitdaging het goed te doen voor hem. Iedere leider in een ploeg wil het weer anders, daar anticipeer ik op.”

Is dat niet een beetje vreemdgaan? Je rijdt al zo lang met en voor Degenkolb.

“Nee. Ik rijd voor deze ploeg, en dat doet Richie ook. Tijdens de klassiekers zal ik zeker  voor John m’n best doen, maar op andere momenten kan dat net zo goed voor Porte. Misschien wordt de rolverdeling in de Tour – als ik die mag rijden – wel veranderd, zoals ook het geval was toen Contador nog bij Trek fietste. In die periode moest John het zelf uitzoeken in de sprints, omdat ik werd geacht bij Alberto in de buurt te blijven.”

Ben jij degene die het initiatief neemt om dergelijke zaken aan de kaak te stellen?

“Nee, Richie begon er vrij snel over. ‘Ik heb zin met jou te rijden’, zei hij. ‘Wat ik heb gehoord is dat jij de beste bent in de business, om de kopman te beschermen en op de juiste plek af te zetten’. Dat was mooi om te horen. Daar rijd ik voor, dat is mijn werk. Kennelijk heb ik er ook indruk mee gemaakt op coureurs van andere ploegen. Ik hoop dat ik dat nu ook weer kan bewijzen. Het brengt enige druk met zich mee, maar het is tegelijkertijd een drijfveer voor me. Het begeleiden van een sprinter is trouwens een stuk gemakkelijker dan een klassementsrenner. Een sprinter blijft toch wel aan je achterwiel gekleefd. Voor iemand als Richie moet je juist wat ruimte scheppen zodat hij je kan en durft te volgen. Op training vloog ik vorige week een keer keihard de afdaling in. Naderhand kwam hij naast me rijden en zei: ‘Zo moet je dus niet in de koers afdalen. Doe het maar wat rustiger. Je kunt beter bij mij in de buurt blijven’. Daar moet ik dan maar rekening mee gaan houden, hè.”

Foto: © Léon de Kort