Maandag 29 juli 2013

Blog - Op de kop af 99 jaar na het begin van de Eerste Wereldoorlog kwamen de jobstijdingen opnieuw uit Duitsland, waar twee sprinters uit twee verschillende generaties verbaal met scherp schoten. Nadat hij al eens halfslachtig had bekend op een blauwe Montag Epo te hebben gebruikt, kon Erik Zabel na de coup van de Franse Senaat niet langer om de hete brij heen blijven draaien.

Onomstotelijk kwam na het hertesten van urinestalen uit de Tour van 1998 vast te staan dat Zabel en zijn collega’s in de Tour Dopage zo goed als allemaal aan het wondermiddel zaten. Tegen een journalist van de Suddeutsche Zeitung maakte Zabel nu eindelijk echt schoon schip: “Ich habe jahrelang gedopt.” Van 1996 tot en met 2003 bleek Erik (en hij niet alleen) de apotheek van zijn ploeg geplunderd te hebben om via onder meer Epo, cortisonen en bloedtransfusies zijn sprintcapaciteiten nog wat verder op te krikken.

Geen windeieren

Windeieren had hem dat overigens niet opgeleverd: Zabel won maar liefst zeven keer de groene trui in de Tour (waarvan hij er na zijn eerste bekentenis een moest inleveren bij ASO), naast 11 Tourritten en vier keer Milaan-San Remo. “Boven alles wilde ik doorgaan met mijn droomleven als wielerprof. Dat egoïsme was gewoon sterker”, verklaarde hij zijn jarenlange dubbelleven.

En over de Tourzege van zijn vroegere ploegmaat en landgenoot Jan Ullrich in 1997 liet hij zich ook tamelijk ondubbelzinnig uit: “We moeten niemand meer voor de gek houden. Er blijkt inmiddels genoeg uit rapporten hoe het er toen aan toeging.” In de tussentijd reed in Nederland ook zijn vroegere rivaal Jeroen Blijlevens zichzelf in de dranghekken van de geschiedenis.

Net als Zabel bleek ook de Brabantse spurtbom te zeer verslaafd aan het droomwereldje om op tijd met de waarheid op de proppen te komen. En die gelegenheid werd hem toch wel degelijk geboden toen Richard Plugge hem begin dit jaar de vier befaamde vragen voorlegde, waarop hij vier keer nee antwoordde. Dat is zelfs nog één keer meer dan destijds Petrus deed, toen Jezus hem zo ongeveer dezelfde vragenlijst voorlegde.

Het zit niet mee

Leugens en bedrog, het is van alle tijden en van alle mensen. En altijd denkt de leugenaar dat hij er wel mee weg kan komen, als hij maar lang genoeg vol blijft houden. In sommige gevallen is dat ook zo, maar in de wielersport lijkt de leugen zijn beste tijd nu wel gehad te hebben. Het tij zit de gebruikers niet mee, nu ook de nieuwste generatie wielrenners vromer lijkt te zijn dan de paus.

Vaandeldrager van deze schone generatie is Zabels landgenoot Marcel Kittel, de nieuwste spurtbom van het peloton, die na zijn strafexpeditie in de laatste Tour de France in de voetsporen van Erik Zabel lijkt te treden. Maar dit keer dus zonder tovermiddelen, als we hem – net als Froome – op zijn woorden mogen geloven. “Doping zou een strafbaar feit moeten zijn in Duitsland.

Wie gebruik maakt van illegale bloedtransfusies of zich met Epo injecteert, zou levenslang geschorst moeten worden”, zei hij tegen een journalist van Die Welt. Zabel en Kittel, twee renners uit twee verschillende werelden, die mij in verwarring achterlaten. Kan de waarheid echt zo zwart-wit zijn?