Woensdag 24 juli 2013

Blog - Het is weer voorbij… Net als vroeger, toen ik nog op school zat – als de zomervakantie laat viel - en ’s middags tijdens het huiswerk de stemmen van Marc Stassyns en Jan Wauters mijn kamer vulden, had ik maandag een leeg gevoel. Je raakt in drie weken verslaafd aan de Tour en afkicken doet pijn. De renners gun ik het overigens van harte dat er een einde is gekomen aan hun calvarie.

Waar ze vroeger in de gouden dopingjaren vaak met een frissere kop in Parijs arriveerden, wankelden ze nu als uitgemergelde lijden over de allerlaatste eindstreep. Goed dat er aan die doping kennelijk een halt is toegeroepen na de explosie die het USADA rapport teweeg heeft gebracht, maar het lijkt nu wel ten koste te gaan van de gezondheid van de renners. De instorting van Mollema (en in mindere mate Ten Dam) in de derde week vond ik angstaanjagend. En het feit dat Lieuwe Westra op veertig kilometer van het einde in Parijs ziek, zwak en misselijk in de bezemwagen moest stappen – letterlijk uniek! – doet mij concluderen dat we bij de grote schoonmaak het kind met het badwater hebben weggegooid.

Dronken supporters

Als wij van renners eisen dat ze drie weken onder hoogspanning bijna onmenselijke prestaties moeten leveren - daarbij soms bedreigd door dronken supporters, opdringerige en impertinente vragen stellende journalisten, verkeersobstakels, enge afdalingen en ander onheil, en dan heb ik het nog niet eens over harde bedden in derderangs hotels – dan moeten die renners ook navenant verzorgd kunnen worden. En daar heb ik na deze Tour wel mijn twijfels over. Ondanks alles heb ik wel genoten van de Tour, die in drie weken tijd de wielersport weer in het centrum van de belangstelling heeft geplaatst. Prominenten durfden zich na de horrorwinter weer openlijk te vertonen en de eerder zo kritische media pakten dagelijks met vele pagina’s juichend uit.

Natuurlijk werden er als een soort schaamlap ook steeds een paar alinea gewijd aan het D-woord, maar een kniezoor die zich daaraan stoorde. Omdat ik dit jaar een zee van tijd had, heb ik de Tour elke dag gevolgd vanaf het begin van de rechtstreekse tv-uitzending tot aan het slotakkoord van Dalida bij Mart Smeets. Vanaf half acht ’s avonds, alleen onderbroken door het acht uur journaal van de NOS, was het via Tour du Jour, Vive le Vélo en de Avondetappe elke avond vanaf de luie bank lekker meepraten met alle Tourgasten. Waarbij het me opviel dat de redacties kennelijk goed naar elkaar keken, want ik heb zo’n beetje alle gasten in alledrie de programma’s langs zien komen. Het was zeker drie halen, twee betalen.

Opgelaaide Tourkoorts

Ik heb me overigens met alle praatprogramma’s flink vermaakt, hoewel Mart Smeets me ook de gebruikelijke portie ergernis opleverde. Toch is en blijft deze overjarige mastodont een monument dat ik niet graag wil missen tijdens de Tour. Een recensent in de Volkskrant vergeleek de drie programma’s met culinaria. Een goed idee. Zelf vind ik dat Karl Vannieuwkerke op de VRT zijn kijkers een stokbroodje zalm voorzette, Mart Smeets een schaal met toastjes tonijnsalade en Franse kaas en Wilfried Genee een vette hamburger. Bij elkaar gaf dat elke avond een goed gevulde maag en ik denk dat de prestaties van de renners (opnieuw fantastisch in beeld gebracht door de Franse tv – wat heb ik weer genoten van al die imposante helicopterbeelden!) samen met die avondprogramma’s hebben geleid tot een opnieuw opgelaaide Tourkoorts.

In dat verband zijn natuurlijk de heldendaden van het Fries-Groningse stripduo Bau & Lau van onschatbare waarde geweest. Toen zij in de tweede week het podium dreigden te bestormen was er van een kritische houding jegens het wielrennen ineens geen sprake meer. De Alpe d’Huez was meer dan ooit een oranje enclave, met al zijn positieve en negatieve gevolgen. Belkin kende als sponsor een start, waarop een marketeer alleen in zijn stoutste dromen mag hopen.

Chapeau voor Argos-Shimano

Dat Mollema in wat in feite nog maar zijn tweede Tour was naar de zesde plaats kon reiken, doet hopen op meer. Maar het was niet alleen Belkin dat Nederland in vuur en vlam zette. Ook het veel kleinere Argos-Shimano presteerde sensationeel. En op precies de goede momenten! Als je de eerste en de laatste rit wint, dan haal je honderd procent rendement. En dat Marcel Kittel alweer bijgetekend heeft, is een bewijs temeer dat Iwan Spekenbrink en zijn staf jaren geleden de goede koers heeft uitgezet met zijn team. Chapeau!

Helaas kan hetzelfde niet gezegd worden van Daan Luijkx en zijn mannen. Vacansoleil-DCM deed zijn best, maar de renners vlogen er vaak als kippen zonder kop in. De Gendt is en blijft een groeidiamant, maar ook een ongeleid projectiel. En dat geldt in feite ook voor de wilde ‘baroudeurs’ Flecha, Hoogerland en Westra. Gunstige uitzondering was sprinter Danny van Poppel, met zijn 19 jaar de benjamin van de Tour. Hopelijk trekt hij in extremis nog een sponsor over de brug. Als ik nog wat geld over had dan wist ik ’t wel na deze Tour…

Evert de Rooij